@Cathedra A czemu nie.Jeżeli dana osoba bez ręki daje sobie radę tak samo (lub lepiej) jak osoby z dwoma rękami to powód do dumy. Należy być dumny ze swoich osiągnięć
OdpowiedzKomentuj obrazkiem
Zmodyfikowano
1 raz.
Ostatnia modyfikacja:
20 lutego 2019 o 22:14
@Cathedra Pojęcie dumy dawno zostało wypaczone. Teraz dumą nazywa się akceptację swojej odmienności. Te słowo dzisiaj już niczego wielkiego nie znaczy.
@sancz79 Tylko wtedy osoba jest dumna z tego, że radzi sobie bez ręki, a nie z tego, że jej nie ma.
Rozumiem że osoby dumne z tego, że są jednorękie będą odrzucać wszelkie próby używania protez? Przecież straciłyby wtedy swój powód do dumy.
@Cathedra zgadzam się. To tak jak bycie z dumnym z koloru skóry albo orientacji seksualnej. Dumnym to można być z tego co się własną pracą osiągnęło a nie z tego że się urodziłeś taki a nie innym bo ta cecha nie sprawia że jesteś lepszy/gorszy ani nie jest to osiągnięcie tylko kwestia przypadku. Chyba że mam wyjść na środek i mówić jaka jestem dumna że mam dwie nogi, dwie ręce, jestem biała i lubię ciastka. Akceptacja siebie to nie jest duma. To akceptacja-zupełnie coś innego
Dumnym można być z czegoś, co jest wyjątkowym osiągnięciem w skali danej osoby. Można być dumnym z dziecka, które radzi sobie bardzo dobrze w nauce gdy w całym otoczeniu nie jest to normą. Można być dumnym ze zrobienia dobrej pizzy jeśli normalnie się nie gotuje. Znajdą się z pewnością lepsi i mądrzejsi, ale tu chodzi raczej o osobisty sukces.
Tak więc jeśli brak ręki, kolor skóry czy płeć ktoś uznaje za swój osobisty sukces, to ma dosyć niskie standardy.
Jak zwykle dyskusja rozbija się o użyte słowa, a nie o efekt, jaki prezentowana działalność daje. Być może brak ręki, dziwny kształt twarzy, dwa palce albo plamy na skórze nie są powodem do dumy, ale też nie powinny być przyczyną wykluczenia, wytykania palcami i śmiania się z kogoś, kto nie miał przecież wpływu na to, jakim się urodził. Stąd też wspomniane w którymś komentarzu "niskie standardy" osób, które są dumne ze swoich specyficznych cech są dla mnie całkowicie zrozumiałe. Bo jeśli uczenie pewnych ludzi wrażliwości zawodzi, to innych trzeba uczyć posiadania twardej skóry. Budowanie poczucia własnej wartości i dumy z głupot jest do tego pierwszym krokiem.
OdpowiedzKomentuj obrazkiem
Zmodyfikowano
1 raz.
Ostatnia modyfikacja:
8 marca 2019 o 22:08
Serio? Być dumną ze skazy na skórze, albo z braku ręki? Można się tym nie przejmować, ale być dumną?
@Cathedra A czemu nie.Jeżeli dana osoba bez ręki daje sobie radę tak samo (lub lepiej) jak osoby z dwoma rękami to powód do dumy. Należy być dumny ze swoich osiągnięć
Zmodyfikowano 1 raz. Ostatnia modyfikacja: 20 lutego 2019 o 22:14
@sancz79 Dumnym ze swoich osiągnięć, a nie z braku ręki.
@Cathedra Pojęcie dumy dawno zostało wypaczone. Teraz dumą nazywa się akceptację swojej odmienności. Te słowo dzisiaj już niczego wielkiego nie znaczy.
@sancz79 Tylko wtedy osoba jest dumna z tego, że radzi sobie bez ręki, a nie z tego, że jej nie ma.
Rozumiem że osoby dumne z tego, że są jednorękie będą odrzucać wszelkie próby używania protez? Przecież straciłyby wtedy swój powód do dumy.
@Cathedra zgadzam się. To tak jak bycie z dumnym z koloru skóry albo orientacji seksualnej. Dumnym to można być z tego co się własną pracą osiągnęło a nie z tego że się urodziłeś taki a nie innym bo ta cecha nie sprawia że jesteś lepszy/gorszy ani nie jest to osiągnięcie tylko kwestia przypadku. Chyba że mam wyjść na środek i mówić jaka jestem dumna że mam dwie nogi, dwie ręce, jestem biała i lubię ciastka. Akceptacja siebie to nie jest duma. To akceptacja-zupełnie coś innego
Dumnym można być z czegoś, co jest wyjątkowym osiągnięciem w skali danej osoby. Można być dumnym z dziecka, które radzi sobie bardzo dobrze w nauce gdy w całym otoczeniu nie jest to normą. Można być dumnym ze zrobienia dobrej pizzy jeśli normalnie się nie gotuje. Znajdą się z pewnością lepsi i mądrzejsi, ale tu chodzi raczej o osobisty sukces.
Tak więc jeśli brak ręki, kolor skóry czy płeć ktoś uznaje za swój osobisty sukces, to ma dosyć niskie standardy.
Raczej nie o dumę z wyglądu tu chodzi, tylko o uwolnienie od kompleksów na tle wyglądu. Pewnie błędne tłumaczenie z angielskiego.
te nosy sa niektóre tak duże na lalkach że myślałam że to ich budzie i że są smutne.
Jak zwykle dyskusja rozbija się o użyte słowa, a nie o efekt, jaki prezentowana działalność daje. Być może brak ręki, dziwny kształt twarzy, dwa palce albo plamy na skórze nie są powodem do dumy, ale też nie powinny być przyczyną wykluczenia, wytykania palcami i śmiania się z kogoś, kto nie miał przecież wpływu na to, jakim się urodził. Stąd też wspomniane w którymś komentarzu "niskie standardy" osób, które są dumne ze swoich specyficznych cech są dla mnie całkowicie zrozumiałe. Bo jeśli uczenie pewnych ludzi wrażliwości zawodzi, to innych trzeba uczyć posiadania twardej skóry. Budowanie poczucia własnej wartości i dumy z głupot jest do tego pierwszym krokiem.
Zmodyfikowano 1 raz. Ostatnia modyfikacja: 8 marca 2019 o 22:08