Napisze coś bardzo nie popularnego, ale tak jest: Niestety, każdy zbiera owoce swojej pracy. Nie koniecznie musi to oznaczać, że ci rodzice nie kochali swoich dzieci i się niemi nie opiekowali, chociaż niestety czasem tak jest, ale także że nie wpoili i mu wartości. Pokazali tylko łatwy i przyjemny świat, gdzie są zaspakajane tylko jego potrzeby. Dawali wszystko, by dziecko dało im spokój lub sądząc, że tak je uszczęśliwią. Kiedy dziecko dorosło, znalazło sobie inne sposoby zaspokajania swoich potrzeb i rodzice stali mu się już niepotrzebni.
Bardzo wielu ludzi "przypomina sobie" o rodzicach, ale dopiero gdy oni umrą. Nie doceniamy tego co mamy, a codzienne problemy nie pozwalają myśleć o miłości. Dopiero gdy nam tych najbliższych zabraknie, czujemy ból i smutek po utracie kochanej osoby. Tak to już jest w życiu.
Oczywiście nie każdego to dotyczy. U niektórych, złe doświadczenia z dzieciństwa wypalają wszelkie uczucia. Wtedy śmierć może nawet wywołać uczucie ulgi.
Istnieją różne rodzaje miłości. Miłość do rodziców wynika z więzi krwi i relacji rodzicielskich. Z kolei miłość w małżeństwie lub innych związkach jest uczuciem romantycznym. Istnieje też miłość agape - oparta na zasadach - którą przejawiamy w stosunku do obcych ludzi (człowiek człowiekowi). O każdy rodzaj miłości należy dbać w nieco inny sposób. Ale to wyjaśnia dlaczego w niektórych dziedzinach, u niektórych osób może ona "zaniknąć" w momencie, gdy jednocześnie potrafią ją przejawiać w innych obszarach.
O jednych rodzicach się zapomina o innych nie. Jak byli złymi rodzicami to mają to na co zasłużyli. Jak byli dobrymi, to dzieci o nich pamiętają. Oczywiście zawsze zdarzają się wyjątki, ale z grubsza tak to wygląda.
Pierwszej miłości? Moja pierwsza miłość dawno leży na cmentarzu i nawet nie mogę kwiatów położyć na grobie bo są zaraz usuwane przez rodzinę.
Napisze coś bardzo nie popularnego, ale tak jest: Niestety, każdy zbiera owoce swojej pracy. Nie koniecznie musi to oznaczać, że ci rodzice nie kochali swoich dzieci i się niemi nie opiekowali, chociaż niestety czasem tak jest, ale także że nie wpoili i mu wartości. Pokazali tylko łatwy i przyjemny świat, gdzie są zaspakajane tylko jego potrzeby. Dawali wszystko, by dziecko dało im spokój lub sądząc, że tak je uszczęśliwią. Kiedy dziecko dorosło, znalazło sobie inne sposoby zaspokajania swoich potrzeb i rodzice stali mu się już niepotrzebni.
Bardzo wielu ludzi "przypomina sobie" o rodzicach, ale dopiero gdy oni umrą. Nie doceniamy tego co mamy, a codzienne problemy nie pozwalają myśleć o miłości. Dopiero gdy nam tych najbliższych zabraknie, czujemy ból i smutek po utracie kochanej osoby. Tak to już jest w życiu.
Oczywiście nie każdego to dotyczy. U niektórych, złe doświadczenia z dzieciństwa wypalają wszelkie uczucia. Wtedy śmierć może nawet wywołać uczucie ulgi.
Ludzie nie zapominają o rodzicach. Co innego, że się nie interesują, nie dzwonią, nie dbają, nie rozmawiają. Ale nie zapominają.
Istnieją różne rodzaje miłości. Miłość do rodziców wynika z więzi krwi i relacji rodzicielskich. Z kolei miłość w małżeństwie lub innych związkach jest uczuciem romantycznym. Istnieje też miłość agape - oparta na zasadach - którą przejawiamy w stosunku do obcych ludzi (człowiek człowiekowi). O każdy rodzaj miłości należy dbać w nieco inny sposób. Ale to wyjaśnia dlaczego w niektórych dziedzinach, u niektórych osób może ona "zaniknąć" w momencie, gdy jednocześnie potrafią ją przejawiać w innych obszarach.
Mnie stary naqierdalał jak w bęben całe dzieciństwo. Jak tylko go sobie przypomnę, to krew się we mnie gotuję. Czy to jest miłość?
O jednych rodzicach się zapomina o innych nie. Jak byli złymi rodzicami to mają to na co zasłużyli. Jak byli dobrymi, to dzieci o nich pamiętają. Oczywiście zawsze zdarzają się wyjątki, ale z grubsza tak to wygląda.