Zapomniał o odrobinie inteligencji. Niezależny, pewny siebie i odważny może być i osiedlowy Seba. Chajs skołuje, na flachę zdobędzie, golfa jakoś utrzyma, a co do pewności siebie i odwagi to nie ma co się spierać. Wszystko jednak sprowadza się do odpowiedniego zachowania i nawet niezależna, pewna siebie i odważna osoba będzie odpowiednio traktować swojego szefa aby mieć z nim dobre kontakty i wyrobić sobie dobre imię. Tego młodzieży często brakuje. Domagają się szacunku i zaufania jednocześnie nie potrafiąc wykazać, że są tego godni. Każdy rozsądny rodzic daje dziecku na tyle wolności, aby mogło się wykazać. Jak korzystając z odrobiny wolności narozrabiasz, to dostajesz łatkę nieodpowiedzialnego i tak będziesz traktowany. To też często różni stosunki między różnymi dziećmi i rodzicami. Jak zdobędą odpowiednie zaufanie, to i rodzic przestaje już traktować dziecko jak nieporadne i wymagające ciągłej opieki.
Pomyśl sobie też w drugą stronę. Jak często korzystasz z możliwości, które masz? Jak często wychodzisz z jakąś inicjatywą i zajmujesz się czymś z własnej woli? Masa dzieciaków jęczy jacy to rodzice źli, ale sami zupełnie nic ze swoim życiem nie chcą zrobić. Nawet mało kto teraz uprawia jakieś sporty, a już o pracach manualnych nie wspomnę. Jeśli ktoś niezależność kojarzy z nieograniczoną zabawą, to faktycznie nie dojrzał jeszcze do dorosłego życia.
"Dzieci i ryby głosu nie mają", "dzieci można widzieć, ale nie trzeba ich słyszeć", "nie odzywaj się, jeśli nikt cię nie pyta!". A za kilka lat w tym samym gronie "czemu nic nie mówisz?", "w ogóle nie da się z tobą rozmawiać", "nadęty", "nigdy nie będziesz normalny" itd.
W punkt!
a oczywiście wszystko wiesz i jesteś niezależny i tylko przez przypadek mieszkasz u rodziców
Córek to też dotyczy.
Zapomniał o odrobinie inteligencji. Niezależny, pewny siebie i odważny może być i osiedlowy Seba. Chajs skołuje, na flachę zdobędzie, golfa jakoś utrzyma, a co do pewności siebie i odwagi to nie ma co się spierać. Wszystko jednak sprowadza się do odpowiedniego zachowania i nawet niezależna, pewna siebie i odważna osoba będzie odpowiednio traktować swojego szefa aby mieć z nim dobre kontakty i wyrobić sobie dobre imię. Tego młodzieży często brakuje. Domagają się szacunku i zaufania jednocześnie nie potrafiąc wykazać, że są tego godni. Każdy rozsądny rodzic daje dziecku na tyle wolności, aby mogło się wykazać. Jak korzystając z odrobiny wolności narozrabiasz, to dostajesz łatkę nieodpowiedzialnego i tak będziesz traktowany. To też często różni stosunki między różnymi dziećmi i rodzicami. Jak zdobędą odpowiednie zaufanie, to i rodzic przestaje już traktować dziecko jak nieporadne i wymagające ciągłej opieki.
Pomyśl sobie też w drugą stronę. Jak często korzystasz z możliwości, które masz? Jak często wychodzisz z jakąś inicjatywą i zajmujesz się czymś z własnej woli? Masa dzieciaków jęczy jacy to rodzice źli, ale sami zupełnie nic ze swoim życiem nie chcą zrobić. Nawet mało kto teraz uprawia jakieś sporty, a już o pracach manualnych nie wspomnę. Jeśli ktoś niezależność kojarzy z nieograniczoną zabawą, to faktycznie nie dojrzał jeszcze do dorosłego życia.
Czyli jak ktos bedzie posluszny i spokojny to znaczy, ze nie bedzie niezalezny i odwazny w doroslym zyciu?
"Dzieci i ryby głosu nie mają", "dzieci można widzieć, ale nie trzeba ich słyszeć", "nie odzywaj się, jeśli nikt cię nie pyta!". A za kilka lat w tym samym gronie "czemu nic nie mówisz?", "w ogóle nie da się z tobą rozmawiać", "nadęty", "nigdy nie będziesz normalny" itd.