Poezja | Chors | Wojciech Mytnik
tysiąc lat temu zniczem niepamięci spłonąłem i niewiarą zakryłem swe księżycowe oblicze w twarz nowemu bogu w głos się roześmiałem i zamarłem w kamiennosrebrnej ciszy tysiąc lat temu inaczej szumiały lasy i inną pieśnią rozbrzmiewały ludzkie umysły a ja zsyłałem im w lśniących rytuałach swoje tajemnice nocy posłannictwo wielkości imieniem moim przeniknąłem bory i świat dzisiejszy wycharsły i chory spowiłem ochronną sukmaną w paneteryczne zapatrzony światy świecę ja księżyc dumny bóg rogaty pył w oczy miotając bałwanom
od
Kulejanka
