Demotywatory.pl

greed, jak ktoś nie był w takiej sytuacji nigdy, to nie zrozumie. Ja też chciałem to zrobić w wieku 15 lat. Byłem głupi, wiem. Ale skrupulatnie to planowałem i list miałem napisany. Jednak poukładało się i jestem. Ale było ciężko, więc rozumiem takich ludzi. Tobie życzę trochę empatii.

@Michelangelo122 nie wiem jak mogłem przeoczyć tak cudowny komentarz oczywiście (+) dla ciebie:) ale zastanów się nad sobą ja mowie o kimś kogo już nie ma bo smaży się w piekle:D (no cóż samobójcy już tak maja) a jako katolik muszę ich potępiać hmm potępiam ich głownie bo są głupi ale argument wiary tez fajna sprawa;) a ty chcesz "przy****ć" sztacheta (co w konsekwencji może prowadzić do śmierci) młodemu, radosnemu, przedrzymskim ŻYWEMU chłopakowi z planami na przyszłość to TY jesteś bezduszny;( i tak jak pisałem nie jestem bezduszny pomagam ludziom jeśli maja potrzebę wspieram innych kiedy maja problem ale jeśli słyszę o samobójstwie no to sorry (2 moich bliskich znajomych miało takie próby wiec po prostu powiedziałem nara nie chce cie znać bo jesteś bezdusznym egoista nie po to się do ciebie przywiązuję i spędzam z tobą w ch.uj czasu żebyś ty sobie wymyślił/wymyśliła ze sobie umierasz:/) możecie mnie potępiać o czym świadczy ocena mojego komentarza ale taka jest prawda samobójcy to debile za którymi nie powinno się płakać bo to ICH ŚWIADOMY wybór amen.

@ThomasHewitt.Tez mialem ciezka sytuacje i sporo myslalem o samobojstwie,ale sobie poradzilem.Osoby slabe psychicznie jak nie daja powinny probowac szukac pomocy,wiem ze to b.ciezkie,ja sobie poradzilem z tym sam,a jezeli koles daje sobie wejsc na glowe,to znaczy ze cos z nim nie tak.Znam sporo osob,co dziwnie sie zachowywaly,ale mieli sporo kumpli,cos co przyciagalo innych do nich,nawet jak nazwalo sie takiego debilem,to on sie tym nie przejmowal,ale oczywiscie kazdy jest inny.Chociaz sam mialem depresje i rozmyslalem o samobojstwie,to bylo cos co nie pozwalalo mi tego zrobic,uwazalem ze samobojstwo to ponizajaca forma smierci,na dodatek probowalem sie pocieszac ze to tylko przejsciowe,ze po jakims czasie wszystko sie zmieni.Z reszta samobojstwo nie jest dobrym sposobem na ucieczke od problemow,jest to pokazanie swojej glupoty.

Jak ktoś chce popełnić samobójstwo dlatego że ktoś go gnębił to mógłby się przynajmniej zemścić na tych co go doprowadzili do takiego stanu bo jak ktoś popełni samobójstwo przez załóżmy takiego greeda który jeszcze będzie dumny z siebie że wyeliminował słabą jednostkę to jak już ktoś czuje że nie ma nic do stracenia to lepiej kogoś takiego zaj***ć a dopiero potem odebrać sobie życie. Przynajmniej oprawca nie będzie dalej korzystać z życia kiedy ktoś przez niego gryzie piach a samobójca w jakiś sposób zachowa honor a nie że będzie po nim tylko pojazd że jest ciotą bo się zabił.

Zmodyfikowano 3 razy Ostatnia modyfikacja: 3 July 2013 2013 19:44

Drodzy zwolennicy prawa dżungli ("przetrwają najsilniejsi") : powiedzcie, czy naprawdę dzisiaj siła=użyteczność oraz czy siła>mądrość? Nie ważne czy chodzi tu o siłę fizyczną czy psychiczną- ogólnie pojęta siła, przewaga jednej jednostki nad drugą.

A o samobójcach to mówcie co chcecie, ja nie będę ich osądzał, gdyż ilu samobójców, tyle różnych historii. Powiem tylko, że na pewno nie nazwałbym samobójstwa łatwym wyborem, ponieważ według mnie samobójstwo to mechanizm psychologiczny człowieka- trudno też nazwać ostateczne działanie "łatwym".

@Khulik.Samobojca nie mysli trzezwo/logicznie,ma krzywo postrzega rzeczywistosc,czuje sie nie zrozumiany/brak akceptacji i boi sie mowic o swoic problemach,bo mysli ze ktos go wysmieje lub nie zrozumie.Wiec dokonuje najlatwiejszego dla siebie wyboru,czyli samobojstwa,bo latwiej uciec od problemow niz stawic im czolo.Najgorsze sa przypadki proby powieszenia sie,bo nie zawsze umiera sie od razu,a czesto jak juz uda sie uratowac taka osobe to konczy sie calkowitym paralizem,lub nawet spiaczka(tak skonczyl moj znajomy).Najtragiczniejsze sa sytuacje,gdy np:samobojca bierze spora dawke lekow,a jednak nie ma zamiaru umierac(nie byl pewny swego wyboru) a na uratowanie jest za pozno,swiadomosc tego moze byc okrutna.

Zmodyfikowano 2 razy Ostatnia modyfikacja: 4 July 2013 2013 0:15

Jak tak czytam komentarze ludzi pokroju greeda666 to i mnie nachodzą myśli samobójcze. Nie dlatego ,że jestem słaby psychicznie ,mam trudne życie czy coś w tym stylu. Po prostu powoli na tym świecie nie ma "z kim żyć"... Może to troll może nie ,ale takie zezwierzęcenie to już coraz częstsze zjawisko. Spotykam tylu niby różnych ludzi - wszystkich z tą sztuczną pewnością siebie w oczach. Cenią się wysoko , nie dopuszczają do siebie myśli że mogą być omylni. Lecz głęboko w podświadomości mają zakodowaną prawdę o sobie - i po to im to całe przedstawienie ,żeby nikt jej nie wyszarpał na zewnątrz. Nie przetłumaczysz takiemu niczego - od razu ,bez żadnych podstaw zrównają cię z błotem , otwarcie czy tylko w myślach. Tak właśnie działają ludzie pokroju Greeda666 , jeśli też chcecie się tak opancerzyć to bierzcie z niego przykład. Nigdy za wiele kolosów na glinianych nogach!

yyy zezwierzęcenie czy człowiek któremu nie da się nic przetłumaczyć bo śmieszą mnie samobójcy? ahahhahaha stary są śmieszni bo jak można targnąć się an własne życie tylko dlatego ze ktoś cie przezywa w szkole nooo jaja jakieś. czytałeś artykuł który wrzuciłem? nie bo po co lepiej powiedzieć ze bez żadnych podstaw oceniam ludzi i nie mam nic w głowie a pisze to osoba która nawet nie chce mnie zrozumieć bo fajnie jest powiedzieć komuś ze to tylko skorupa a tak naprawdę jestem nieśmiały tez bez żadnych podstaw bo nie wiesz jak ludzkie odruchy mam w innych sytuacjach... także ten ogarnij się:p

@ greed666. jesteś niedojrzałym człowiekiem albo masz zadatki na psychopatę. Nie mieć empatii dla samobójczej śmierci dziecka, to kwalifikuje Ciebie tylko na księdza.

A lewicowcy mówią, że to Korwiniści mają skrzywione spojrzenie na świat. A sami są tak naiwni, że wierzą w świat równości i szczęścia...

Prawda profesorze Chwin ;) Lepsi i gorsi zawsze byli, są i będą. Nie każdy ma równe umiejętności, talent, możliwości, ambicje, itd. Wszelkie ludzkie próby wyrównywania szans prowadzą jedynie do równania w dół. Poziom edukacji cały czas spada, bo "dzieci nie nadążają". A to tylko sprawia, że hamowane są wybitne jednostki, a raczej te predysponowane do zostania takimi. Tworzenie iluzji i wmawianie ludziom, że mogą osiągnąć wszystko lub gorzej - że muszą to osiągnąć, często prowadzi do takich tragedii jak ta przytoczona w treści demota. Wielkim dramatem ludzkości jest to, że cierpi na ogromny deficyt odwagi potrzebnej by stawić czoła rzeczywistości.

@worldisnotperfect - oj tam, od razu Chwin. To prawda, że przeczytanie wywiadu z nim zwróciło moją większą uwagę na te kwestie i pozwoliło lepiej je wyklarować, ale nie powiedział w nim nic, czego wcześniej bym już nie zauważył i o czym w komentarzach, mniej lub bardziej bezpośrednio, nie wspomniał.

Zmodyfikowano 1 raz Ostatnia modyfikacja: 3 July 2013 2013 17:32

Zauważmy, że w życiu jest więcej cierpienia niż szczęścia a nie każdy jest w stanie poradzić sobie psychicznie z przeciwnościami losu.

"w życiu jest więcej cierpienia niż szczęścia" - zależy jak żyjesz. I nie, nie zależy to od ilości pieniędzy, czy otoczenia. Zależy to przede wszystkim od Ciebie.

@Taminure Co racja, to racja. Otoczenie nie chce zmienić nastawienia do ciebie mimo upływu jakiegoś tam czasu i jakichś tam działań? Wyciągnij z tego wnioski. Zmień się sam. Człowiek przede wszystkim jest zmienny. Wszelkie gadanie typu "Bądź sobą!" jest akuratne, tylko jeśli ów byt jest dobry dla ciebie i innych.

@Radygon_Wielki - z opisu tego przypadku wynika raczej wyjątkowa słabość chłopaka niż niczym niepohamowana agresja otoczenia względem niego. Czytając wynurzenia jego autorstwa można stwierdzić jedynie, że odbierał swoją mierną pozycję w gronie rówieśników jako osobistą porażkę. Jego największym problemem był on sam, nie rówieśnicy. To on, (oczywiście na skutek otoczenia, wychowania, doświadczeń i wrodzonych predyspozycji - ale nadal tylko on) postawił się w określonej sytuacji bez wyjścia - cała seria stwierdzeń "muszę". Nie widzę tam rezygnacji spowodowanej porażkami, widzę rezygnację spowodowaną wygórowanymi oczekiwaniami i niechęcią, a wręcz strachem przed podjęciem jakiejkolwiek walki. Zresztą, jak niby likwidować poniżanie, ignorowanie, kpienie przez kogoś z innych? Z tym trzeba sobie radzić, po prostu. Oczywiście, przydałaby mu się pomoc, ale był nawet zbyt słaby by jej poszukać. Niektórych nie da się uratować i nie ma sensu obwiniać o to kogokolwiek.

Zmodyfikowano 1 raz Ostatnia modyfikacja: 3 July 2013 2013 19:23

W życiu mamy więcej cierpienia niż szczęścia bo przy władzy i decyzjach za innych dla dobra społeczeństwa stoją debile którzy sobie robią z nas teatrzyk. To też wina społeczeństwa że jest głupie i nie potrafi zrobić nic by poprowadzić cywilizację w kierunku szczęścia.

Zmodyfikowano 1 raz Ostatnia modyfikacja: 3 July 2013 2013 20:42

Szczerze mówiąc to Twoje spojrzenie na tę sprawę ma sens i po części się z Tobą zgadzam, ale myślę, że nie dotyczy to wszystkich. Przypuszczam, że ten chłopak musiał mieć poważny problem, skoro popełnił samobójstwo, ale istnieje też druga strona.
Trzy lata temu sama miałam 14 lat i pamiętam, że to naprawdę ciężki czas, ale w pamięć zapadło mi także to, że jako jeszcze trochę młodsza (12/13 lat) marzyłam o tym okresie, kiedy będę się buntować i będę taka nieszczęśliwa. To tkwiło w mojej podświadomości, bo widziałam w filmach, czy choćby bajkach (tak, tak, zasrane pokolenie disneyowskich Hann, czy innego badziewia) rozwydrzone, pyskate gówniary i wydaję mi się, że miało to na mnie spory wpływ. Teraz wstydzę się pewnych swoich zachowań i jestem przekonana, że było to podyktowane w dużej mierze moimi hormonami, ale otoczenie ma na to duży wpływ. Kiedy byłam dzieckiem wydawało mi się, że super jest być zamkniętą w sobie, wymalowaną na czarno buntowniczką, że to takie cool i nie wiem czy to ja jestem świrem, czy wydaję mi się, że właśnie taki wizerunek często był kreowany w mediach. Teraz wspominając siebie sprzed 4/5 lat jest mi wstyd za to jaka głupia i niewdzięczna byłam, ale faktem jest, że mnie w tym okresie brakowało zrozumienia, które rodzice starali mi się dać. Mimo to brakowało mi go. Czasami wieczorami, po kłótni z rodzicami albo rodzeństwem, wyobrażałam sobie co by było, gdybym popełniła samobójstwo. Myślałam, że wcale by nie cierpieli, albo marzyłam o tym, żeby płakali nad moją trumną z wyrzutami sumienia. Chore, wiem. Ale wciąż wydaję mi się, że w mojej głowie lata wcześniej powstał właśnie TAKI wizerunek nastolatka - pogrążonego w stanach depresyjnych i ciemności. Czy wy też tak mieliście?

Wyjątkowo słaby komentarz, jak na autora. Toteż jestem dosyć mocno zdziwiony wysokim poparciem, jakie uzyskał u tutejszej społeczności. Zapewne ma to związek z przedstawianiem obecnego statusu quo jako czegoś nieuniknionego, czy nawet pożądanego, co niejako zapewnia racjonalizację dla zaprzestania prób jego zmiany. C'mon, postaraj się bardziej-wiem, że potrafisz.

Zmodyfikowano 1 raz Ostatnia modyfikacja: 4 July 2013 2013 2:38

@phasma - wyjątkowo słaby komentarz jak na ciebie. Tak słaby, że nie jestem w stanie się do niego odnieść. Naprawdę nie mam pojęcia co miałeś na myśli, pomijając tę pobieżną analizę motywacji głosujących. Co do oceny natomiast, to gdy widzę, że któryś z moich komentarzy jest oceniany tak wysoko, a jego treścią nie jest ironiczny przytyk, to na ogół mam obawy, że nie zostałem dobrze zrozumiany. O taką ocenę nie jest zresztą wcale trudno. Wystarczy mieć na początku trochę szczęścia, znaleźć się na górze jako "najlepszy komentarz", a ludzie zanim przeczytają już są do niego pozytywnie nastawieni, widząc wyróżnienie i wysoką ocenę. Chyba już nie raz ci wspominałem, że przeceniasz ludzką refleksyjność, a bagatelizujesz proste, podświadome odruchy. W pewnym momencie było bodajże 52/52, no ale gdy ktoś już zrobił wyrwę w ścianie, powoli zaczęła się sypać.

Zmodyfikowano 3 razy Ostatnia modyfikacja: 4 July 2013 2013 19:30

A jednak to zrobiłeś. Jakość odpowiedzi co prawda może budzić pewne wątpliwości, będąc co najmniej dyskusyjną, wciąż jednak Ci się to udało. Stawia to pod wielkim znakiem zapytania początek Twojego komentarza, a zwłaszcza Twoją ocenę. W każdym razie, taki wstęp odgrywa raczej rolę dystrakcji, niż wprowadzenia-dlatego przejdźmy już do treści właściwej. Miałem wrażenie, że moja wypowiedź jest dostatecznie jasna, przynajmniej w kontekście początku tego wątku. Niemniej, mogę spróbować jeszcze raz. Ewentualnie, jeszcze lepiej, mogę pozwolić Ci rozwinąć Twoją myśl i upewnić się, że prawidłowo ją zrozumiałem, dając Ci też przy okazji szansę na zauważenie oczywistych błędów, o ile występują. Proszę, powiedz co dla Ciebie znaczą i implikują takie słowa "a tak się składa, że cierpienie jest tak samo naturalnym elementem naszego życia jak i bycie szczęśliwym" czy też "Póki się tego nie zauważy, o ironio, bardziej boli nas fakt naszego cierpienia niż ono samo, bo zgodnie z współczesną, masową "filozofią", bólu i cierpienia być nie powinno w ogóle i trzeba je wyeliminować natychmiast i za wszelką cenę"?

@phasma - fakt, nie wyraziłem się jasno. Odpowiedziałem ale nie odnosząc się do najistotniejszej części twojej wypowiedzi, czyli krytyki treści mojego komentarza, bo krytyka ta była tak zdawkowa i niejasna, że zwyczajnie nie wiedziałem do czego się odnieść. Co do cierpienia i bycia szczęśliwym, to są to, w sporym uproszczeniu, dwa odmienne stany emocjonalne, które występują z różnym natężeniem i częstotliwością u każdego człowieka. Nie dostrzegam powodu by sądzić, że którykolwiek z tych stanów jest stanem anormalnym, a tym samym wymagającym natychmiastowej i całkowitej likwidacji. To jasne, że, pożądamy wyłącznie pozytywnych emocji, lub przynajmniej tak uważamy. Jednak nasza ocena w tej kwestii jest niepełna, ograniczona biologicznymi właściwościami. Na dodatek, jeżeli przyjmiemy, że zaspokajanie potrzeb jest równoznaczne z odczuciami pozytywnymi, a niemożność ich zaspokojenia z negatywnymi, to eliminację odczuć negatywnych można zapewnić wyłącznie w drodze zaspokajania wszystkich potrzeb. Uważam, że jest to zwyczajnie niemożliwe, stąd 'aprobata' dla statusu quo. Ale to nie wszystko, dokonujemy także oceny tych stanów, nadając im kulturowe i społeczne konotacje, co następnie również wywiera wpływ na przeżywanie przez nas określonych emocji. I tak, dochodząc do drugiego zacytowanego przez ciebie fragmentu, jeżeli utożsamimy nieokreślone bliżej poczucie szczęścia i zadowolenia z cenionymi społecznie wartościami, to odczucie jego braku i związanymi z nim, raczej negatywnymi, emocjami będzie jeszcze bardziej potęgowane przez oczekiwania, które stawiamy sami sobie na skutek wpływu społeczeństwa względem niego samego. Im więcej niezaspokojonych potrzeb, tym więcej cierpienia, im więcej zaspokojonych potrzeb, tym więcej poczucia szczęścia, obecnie sporą część potrzeb i właściwy sposób ich zaspokajania kreuje właśnie społeczeństwo. Jakiekolwiek negatywne odczucia, czy to natury fizycznej czy psychicznej są zewsząd bombardowane przez propagandę powszechnego sukcesu, a co za tymi idzie zupełnie nie pasują do kreowanego obrazu człowieka. Stąd nikt nie ma zamiaru żyć i tym samym radzić sobie z negatywnymi emocjami, lepiej wziąć tabletkę przeciwbólową, poprawiającą nastrój, zażyć jakiś narkotyk, sprawić sobie nowe cacko, które powinno poprawić nam samopoczucie, ewentualnie rozważyć samobójstwo, w końcu po co żyć skoro nie posiada się najcenniejszej wartości w życiu człowieka - szczęścia? A jeśli komuś się to nie uda, to będzie czuł, że zupełnie do społeczeństwa nie pasuje. Skoro nie potrafi być człowiekiem wciąż zadowolonym i szczęśliwym, to jego życie, zgodnie z tym co się nam powtarza, jest kompletną porażką. Tak w ogóle to nie lubię używać słowa "szczęśliwy", bo kojarzy mi się z pewnym społecznym, a zarazem zupełnie abstrakcyjnym, obowiązkiem. Jak dla mnie, ludzie po prostu odczuwają całą gammę zróżnicowanych emocji i tyle. Podział na bycie szczęśliwym i nieszczęśliwym jest dla mnie tak samo przekonujący jak podział na dobro i zło.

Zmodyfikowano 6 razy Ostatnia modyfikacja: 6 July 2013 2013 18:32

Chociażby, że próba pocieszania się tym, że nie jesteśmy małym dzieckiem z Afryki do niczego nie prowadzi, bo problemy zawsze się znajdą, niezależnie od statusu społecznego, podłoża finansowego etc., będą się różnić szczegółami, ale wagą będą równe. Miał też rację mówiąc o generalizacji, bo też to zauważyłem.

i to jest niby racja? ;/ tak w ch.uj równe. śmieją się z kogoś na przerwie = osoba 2 tygodnie nie je umiera w katuszach. taaaaaaak i to ja jestem bezdusznym ignorantem;) nauczyciele mieli racje mówiąc takie coś ale żeby to zrozumieć to trzeba mieć mózg i patrzeć dalej a nie na czubek własnego pierdo.lonego (przepraszam za przekleństwa bo w tym momencie jestem zirytowany twoim komentarzem:) ) nosa! ludzie na świecie są bici gwałceni siedzą w piwnicach nie umieją czytać nie maja dostępu do neta wyjście na ulice może zakończyć się tym ze dostanie kulką w głowę nawet się nie myją bo nie maja wody żeby ja pic a co dopiero się wykapać;/ i co równość, drobne szczegóły? koleś - go kill yourself :) i coś na koniec powinni to czytać dzieciom w przedszkolu jako lekturę :) : http://volantification.pl/2012/01/06/niewdzieczniku-skoncz-narzekac

Gościu, przeczytaj jeszcze raz. Problemy takie, jak brak dostępu do wody pitnej NIE ELIMINUJĄ takich jak powyższy. Widać, że byłeś pseudokozaczkiem i nigdy po mordzie żeś nie dostał. Twoja wrażliwość jest na poziomie g.ówna za przeproszeniem, bo nikt Cię jej nie nauczył. Przejawiasz obecnie egoizm i arogancję, bo po prostu pieprzysz o czymś, o czym nie masz pojęcia, bo widziałeś najwyżej z trzeciej osoby. Jeżeli masz kogoś za sobą to bardzo łatwo znaleźć motywację do uderzenia, dużo większych jaj potrzeba, żeby uderzyć samotnie. Jeżeli nie masz nikogo, w kogo możesz przelać gorycz, zwierzyć się etc., a jesteś zajebiście atakowany, to prędzej czy później się zabijesz, bo nie wyrobisz. Bo dla kogo żyć, skoro nikogo nie obchodzisz? Skrzywienia są zauważalne nawet u mnie, w stosunku do rówieśników z najbliższej okolicy bardzo rzadko uczestniczę w imprezach, bo takie wydarzenia nie powodują u mnie radości, pełno tam ludzi tępych, którzy o życiu wiedzą tyle, co ja o My Little Pony (zero bezwzględne). Rozmowa daje złudzenie, że jednak jest jeszcze dla kogo się bić, kto życzy nam sukcesu. Jest więc po prostu motywacją. No, ale na 90% nie zrozumiesz o czym mówię. Ja w pewnym sensie do takich osób należałem i zakładając, że nie strzeliłbym sobie w czerep i zaniechał odbierania tego co moje, to należałbym do tej pory. A gdybyś uznał, że jest mi za dobrze - oboje rodziców zarabia po 1500-2000zł, ojciec ma cukrzycę, a matka wrzody na żołądku. Ja obecnie dostaję od rodziców ok. 50zł miesięcznie, dlatego w wakacje dorabiam sobie przy pracach sezonowych, żeby mieć jakieś fundusze.

Zmodyfikowano 1 raz Ostatnia modyfikacja: 7 July 2013 2013 17:44

No on już na pewno nie ma żadnych problemów.

Też mu się dziwię, też miałem podobne problemy ale przez nie przebrnąłem, jakby mi bardzo przeszkadzały to miałem ptasznika i formikarium, zawsze mógłbym komuś wrzucić robactwo za kołnierz i by się zesrał ze strachu. No cóż jak to powiedział Carlin "Chcesz pomóc swoim dzieciom? Daj im ku*wa spokój!" rodzice którzy ciągle narzekają na naukę dziecka robią mu sporą krzywdę bo może przecież mieć inne problemy dla niego ważniejsze.

zazwyczaj jak ktoś ma słabe oceny to jest to lenistwo.

^ Zabił się pewnie właśnie przez takich geniuszy jak Ty. Musisz mieć niezłe kompleksy skoro rekompensujesz to sobie takim kozaczeniem w internetach. (Mam nadzieję, że tylko w internetach)

Nie. Odwage i sile to maja osoby, ktore mimo swoich problemow caly czas podnosza sie po upadku. Jak juz mamy umierac to dajmy z siebie wszystko aby nasze zycie mialo chociaz jakis sens. Pokazmy swiatu, ze nie bylismy tylko maszyna zuzywajaca tlen. Dzieciak mial powazne problemy w szkole i jego zdaniem to byla sytuacja bez wyjscia? Gdybym byl na jego miejscu to bym poprostu odmowil chodzenia do tej szkoly. Nie wazne ile razy musialbym uciekac z domu. W koncu do kogos by dotarlo, ze dzieje sie cos zlego. W ostatecznosci pocialbym nozem jednego z napastnikow i ch*j z tego co by mi zrobili bo bym zyl. Wszystko jest lepsze od zalosnej samobojczej smierci.

ksdfg100. Pięknie ujęte! Jeśli był w depresji a pewnie był, to nikt takiego nie zrozumie w pełni i baaardzo trudno pomóc człowiekowi w takim stanie. W głębokiej depresji człowiek nawet nie widzi tak kolorów jak zdrowy, ma przytłumiony węch. O lęku przed "jutrem" i przejmującym smutku nie wspomnę. Intelektualnie może być bardzo sprawny ale brak energii jest powodem tej słabości. Farmakologia, alkohol pozwalają przetrwać ale nie usuwają przyczyny. To tak jak by mieć boreliozę czy AIDS (jakiegoś wampira) i nie wiedzieć o tym.

Zmodyfikowano 4 razy Ostatnia modyfikacja: 4 July 2013 2013 11:44

Według mnie, jakakolwiek przemoc w szkole powinna być surowo karana. Agresywne osobniki powinny być izolowane w specjalnych ośrodkach. W przypadku, gdy ktoś jest bity, powinno się wezwać policję, młodych bandziorów wyprowadzić ze szkoły w kajdankach, i już nigdy nie powinni do niej wrócić, bo są zagrożeniem dla bezpieczeństwa innych.

@zazzerpan - przy okazji warto też uczyć ludzi jak sobie z przemocą radzić, a nie tylko ją zwalczać, bo to nie uda się nigdy. Przemoc jest naturalnym elementem życia społecznego. Niewątpliwie może być jej mniej lub więcej, w zależności od wielu czynników, ale będzie zawsze. To zresztą bardzo podobna sytuacja jak ta opisana w democie. Ludzi uczy się, że przemocy być nie powinno, więc skoro ma jej nie być, to nikt nie uczy innych jak sobie z nią radzić.

zazzerpan, niestety czasami jest zbyt dużym idealistą :/ Jak kiedyś pisałem że nauka sztuk walk i siłownia dla każdego to najlepszy sposób to się ze mną nie zgodził a to by bardziej pomogło niż jakieś pogaduszki i prewencja typu przeniesienie do innej do szkoły.

Zmodyfikowano 1 raz Ostatnia modyfikacja: 3 July 2013 2013 20:42

Siłownia i sztuki walki mogą trochę pomóc, ale z drugiej strony "i Herkules d*pa, kiedy wrogów kupa", a szkolne bandziory zwykle w pojedynkę nie atakują. Według mnie, najlepiej będzie jakby był monitoring na żywo, i jak tylko się gdzieś pojawi przemoc, to ochrona łapie agresorów, dzwoni po policję, i to jest ostatni dzień bandytów w tej szkole. Reszta edukacji dla nich będzie w zakładzie poprawczym.

Ta, ale pomyśl, postawi się, wleci paru innych i ma jeszcze gorzej. A co da rodzeństwo ? Nic..

Greed666 jesteś najbardziej zarozumiałym, rozpieszczonym kretynem jakiego udało mi się dostrzec, co uznałbyś za przykre wiedząc, kogo mam nieprzyjemność znać. @9818758 skarżenie się komukolwiek tylko pogarsza sprawę, bo będą go wyzywać od sprzedawczyków i raczyć podobnymi epitetami. Jeżeli nie masz starszego brata (bo siostrą to nie nastraszysz), który nie jest naprawdę groźnym typem, to krótko mówiąc, bez dużej dozy szczęścia i odporności w odpowiednim czasie jesteś, za przeproszeniem, udupiony. Ja załatwiłem swoje rachunki brutalnie, bo koksowałem przez cały rok, wydałem kupę pieniędzy na białko i odżywki dla mięśni, dostosowałem dietę, regularnie ćwiczyłem na hantlach (w domu) i na siłowni (sztanga). Nie miałem dużo pieniędzy, więc dorabiałem jak mogłem, pomagałem rozwozić węgiel, odśnieżałem odpłatnie chodnik (opłata w zależności od powierzchni, z tego co pamiętam max. 10zł wyciągnąłem. Wbrew jednak pozorom nie wygrałem dzięki sile fizycznej, ale przewadze psychicznej, bo takich dissów, jakie ja potrafiłem wymyślić w mgnieniu oka, nikt inny nie mógł wymyśleć, a kąśliwe uwagi spływały po mnie jak po kaczce.

greed666, na razie robisz z siebie wyjątkowo tępego bachora. Mam gdzieś ile masz rzeczywiście lat, ile twoi starzy zarabiają i ile dostajesz kieszonkowego (?) od swoich starych i nie sądzę, aby to kogokolwiek obchodziło.

Jak rozumiem nie masz nic ciekawszego do roboty niż dowartościowywać się kosztem ludzi, którzy sobie nie poradzili ze swoimi problemami? Spox, w kamieniołomach się coś znajdzie...

jeżeli ktoś zarzuca mi ze jestem rozpieszczony bla bla bla to po prostu mu odpowiadam nie zauważyłeś? ;) nie bo po co jak można się przywalić o coś z dupy;)

Jakkolwiek Greed666 jest wkurzający, jego zachowanie jest właśnie tym, czego powinni nauczyć się przynajmniej częściowo ci młodzi ludzie z problemami. Brutalne, ale prawdziwe. I może Greed moim zdaniem posuwa się troszkę za daleko w swoich osądach i wypowiedziach, to samo wsparcie w wypadku młodych osób z problemami nauczy ich tylko, że ktoś za nich będzie walczył. Jasne, że takie osoby potrzebują wsparcia, nie twierdze, że nie, ale potrzebują też przysłowiowego "kopa w dupę" i po prostu samodzielnego zastanowienia się co jest nie tak i jak to zmienić. A tego nikt za nich nie zrobi. I na koniec, tak tez byłam osobą z problemami, która się cięła i wykazywała zachowania autodestrukcyjne, ale bliskim nawet nie umiała odpowiedzieć o co chodzi o jakiej pomocy potrzebuje. Więc jak mieli mi pomóc...

Dokładnie. Zgadzam się. Moglibyśmy też się zastanowić czy nie znamy takich osób którym można w jakiś sposób pomóc.

Łatwo oceniać, ale nie znamy do końca psychiki samobójców ani tego co nimi kieruje.

Może nie dla głupich ale dla słabych psychicznie. Często takich, którzy nie mają przy sobie bliskich osób, które mogą pomóc.

Marian to w takim razie wyobraź sobie, że wpadasz pewnego dnia tak bez powodu w takiego doła, że nic nie jest wstanie cię z niego wyciągnąć, nic cię nie cieszy, nie wiesz dlaczego czujesz taką pustkę. Na szczęście u mnie zdarza się to rzadko i nie na długo, zawsze w takiej sytuacji pocieszam się tym, że to mi przejdzie.

patelnia123, jasne, miewam czasami doły, ale nigdy nie miałem takiego który powodował u mnie targnięcie się na życie i oby taki nie nastąpił

Ale powiedzcie, jak można być na tyle słabym psychicznie żeby nie móc z tym walczyć, a na tyle silnym by mieć odwagę targnąć się na swoje życie?

Z jego listu wynikało, że przejmował się WSZYSTKIM, nawet głodnymi dziećmi w Afryce. Wbrew obiegowej opinii samobójcom trudno zarzucić egoizm i to w dwóch powodów: egoizm łączy się z instynktem przetrwania, zatem jeśli człowiek chce zakończyć swój żywot, bo to najwyraźniej musi być altruistą. Ba! Przyczyną samobójstwa może być nadmierna, niekontrolowana empatia, czyli przejmowanie się nadmiarem CO2 w atmosferze. Może to głupie ale zachwiany balans między empatią a egoizmem nadaje się do leczenia psychiatrycznego. Kłopot w tym, że ciężko wykryć jakąkolwiek chorobę psychiczną u nastolatków ze względu na ich burzliwy okres życia, czyli burzę hormonalną, która i tak robi im wodę z mózgu. Jak to się mówi - to ten głupi wiek. Głupi, ponieważ między zatarcie granicy między dzieciństwem a dorosłością wiąże się z mega-huśtawką nastrojów, odrywaniem nowych uczuć i wartości. Nastolatkowi najtrudniej zbilansować uczucia i zdrowy rozsądek (o ile taki nabrał w toku lat dziecięcych).

Przy odrobinie pecha, wszystkie w.w problemy, mogą spokojnie dotyczyć 16-17 latka.
A wcześniej tzn w młodszym wieku, związki rodziców, nieraz rozwalone rodziny, niepoświęcanie im czasu, problemy w sql, znęcanie się nad nimi, i wiele wiele innych.

No właśnie, dobrze, że wspomniałeś o domu, bo w domach nieraz z pozoru normalnych nie raz mogą dziać się straszne rzeczy..

Mój boże, co za bełkot. http://www.obviouswinner.com/storage/post-images/its_a_crap.jpg?__SQUARESPACE_CACHEVERSION=1272291185111

Odłóż ten cel na później. Zawsze możesz to osiągnąć. Trzymaj to jako ostateczną tabletkę przeciwbólową, a póki co stań obok wszystkiego i patrz jak na przedstawienie. Nawet ty nie jesteś autorem swoich zachowań ani swojego losu, bo nie widzisz reżysera, który ci taką ch.yową rolę narzuca ;)