Demotywatory.pl

@panna_zuzanna_i_wanna
Pewnie masz rację, ale bym chciał mieć takiego sierściucha, fajny jest xD

pierdu, pierdu to twój komentarz. ŻADNE zwierzę nie jest maskotką, a to, że ktoś chce mieć zwierzę o określonym wyglądzie, charakterze i ze zmniejszonym prawdopodobieństwem problemów zdrowotnych (żeby kot został dopuszczony do hodowli musi przejść szereg badań - również genetycznych) to nie snobizm. Snobizmem jest kupowanie zwierzęcia w typie rasy, który jest "reklamowany" jako "rasowy bez rodowodu" (ewentualnie "rodowód" wydrukowany w domu, albo przynależnośc do imitacji związku zrzeszającego producentów (nie hodowców)) - Oczywiście kot w typie rasy będzie odpowiednio tańszy. Tyle, że pod względem wyglądu, charakteru, a w szczególności zdrowia będzie przysłowiowym kotem w worku....

A ogólnie - Maine Coon marzy mi się już od lat, swego czasu nawet prawie mi się udało zaadoptować rocznego. zrezygnowałam na rzecz dwóch 3 tygodniowych maluchów ze schroniska w stanie krytycznym. Jeden nie przeżył, drugi wyrósł na imitację norweskiego leśnego o podobnym umaszczeniu do kota na zdjęciu 10 - tyle, że jaśniejsza.

@Asheera twój komentarz tylko utwierdza mnie w przekonaniu, że kupowanie rasowców po kilka tysięcy, to nic innego jak snobizm. Określony wygląd, cechy charakteru... Jak wybieranie najładniejszej maskotki w sklepie z zabawkami. A rasowe zwierzęta wcale nie są wolne od chorób, ani nawet mniej na nie podatne. Celowe rozmnażanie zwierząt (często ponad zdrowy rozsądek) ma sens tylko w określonych przypadkach, np. psy-przewodnicy czy psy-ratownicy, bo wiadomo, że nie każdy pies się do tego nadaje. Ale mnożenie zwierząt, bo taki kotek jest ładniejszy niż zwykłe dachowce to jest snobizm i nie rozumiem, czemu snoby nie chcą się ze swoim snobizmem pogodzić.

Mam 2 mejn kuny (adoptowane za 1 zł)

@panna_zuzanna_i_wanna Wedle twego toku myślenia w takim razie snobizmem jest również znalezienie sobie partnera, który komuś odpowiada wyglądem i charakterem.

Koty są dla mnie członkami rodziny, te które mam są z odzysku, ale je WYBRAŁAM. To też w takim razie snobizm, skoro dokonałam wyboru a nie brałam pierwsze lepsze z brzegu. Co z tego, że np. agresywny, czy tak paskudny, że aż żal D ściska (np. pysk w typie persa).

Rozmnażanie ponad zdrowy rozsądek to domena pseudohodowców, który sobie rodowody w domu drukują, a koty weterynarza zobaczą na świętego nigdy. Jest to również domena wsiurów (nie mylić z osobami ze wsi), którzy puszczają koty czy psy samopas bez żadnej kontroli i samice co cieczkę/ruję rodzą. I na koniec - prawdziwym snobizmem jest rozmnożenie swojego dachowca czy kupionego u jednego z tych pierwszych "bo taki łądniutki, milutki" czy cokolwiek innego - to właśnie tacy napędzają machinę bezdomności.

Zas biorąc zwierzę, z którym spędzi się najbliższe kilkanaście lat - ma się prawo wybrać, czy jest się gotowym na loterię dotyczącą wyglądu, zdrowia i charakteru (w przypadku dorosłych - również nawyków) czy też woli się zapłacić za to, że kot jest zdrowy, szczepiony, odrobaczony, a jego rodzice przebadani pod kątem nosicielstwa chorób zakaźnych oraz wad genetycznych i dodatkowo można przewidzieć jak będzie wyglądał i jaki będzie miał charakter.

Wielokrotnie dokonywałam pierwszego wyboru. Więcej - wybierałam takie, które miały marne szanse na przeżycie. W każdym z tych przypadków za koszty leczenia mogłabym sobie kupić rasowego. Kilka razy były to sytuacje, gdzie szanse na przeżycie oscylowały w okolicy jednego procenta. Problem polega na tym, że prócz pieniędzy była jeszcze jedna cena - stres, nieprzespane noce z ryzykiem, że jeśli przysne to po obudzeniu się zastane trupa. Zszarganych nerwów nikt mi nie zwróci. a finansowo na to samo wychodzi.

ergo - żeby zachować resztki nerwów następny będzie rasowy.

A co do tego, że rasowy kot kosztuje kilka tysięcy - odpowiednia opieka i badania też kosztują. Na

Prawdopodobnie będzie wyższy i dłuższy, ale jeżeli chodzi o masę ciała to Maine Coony są na pierwszym miejscu.

Edit: poszukałem co nieco na ten temat i już nie jestem taki pewien :P wychodzi na to że w zależności do pokolenia mogą występować duże różnice w wielkości Savannah, ale weź jednak pod uwagę że Savannah Cat technicznie rzecz biorąc nie zalicza się do kotów domowych.

Zmodyfikowano 2 razy Ostatnia modyfikacja: 9 September 2016 2016 13:25

No jak się nie zalicza,skoro bez problemu możesz trzymać w domu serwale,afrykańskie koty od których savannah pochodzą?Co do wielkości - największy to chyba będzie ashera ,ale co się dziwić,jak to hybryda min leoparda z domowym kotem.

Savannah będzie i większy i cięższy - kwestia tego, że to nie czysty kot domowy, a hybryda z serwalem

Savannah to serwal + kot domowy,natomiast ashera to lampart czy coś w ten deseń + serwal + kot domowy.No nie ma bata,żeby ashery nie były spośród tych hybryd największe.Co do kotów savannah,to duże są te w pierwszym pokoleniu (F1),potem łącząc kolejne mieszańce Fx z domowymi kotami savannah robią się coraz mniejsze,aż od bodaj F4 to są już całkiem wielkości zwykłego dachowca,tylko pięknie,charakterystycznie umaszczone.

Raczej nie tyle brzydko, co została odpowiednio ujęta ich uroda - Cechy charakterystyczne MCO to pędzelki na uszach i bardzo wydatna broda

@Quant Pudło - norwegi należą do dużych, jednak MCO przewyższa je zarówno wagą, wzrostem jak i masą.

Jasne, niektóre norwegi będą większe od niektórych mco - ALE dotyczy to stosunku samiec norwega, samica MCO.
Norwegi rzadko kiedy przekraczają 10 kg* - u mco zdarza się to często. U mco waga rzędu 15 kg* nie należy do rzadkości.

Jedyna kwestia "wielkościowa" w któej mco jest na gorszej pozycji to długość sierści - norweg w "zimowym wdzianku" moze wydawać się nawet dwukrotnie większy niż jest w rzeczywistości.

*Waga będąca w normie, adekwatna do ogólnej wielkości i budowy ciała - bez nadwagi czy otyłości.