Demotywatory.pl

@fak_dak gdzie jest napisane o wypłatach w tym komentarzu? Mowa o tym, że ma się opłacać. Dziecko należy wychować w przeświadczeniu, że wiedza nie jest wartością samą w sobie. Co z tego, że zna 15 rzek Tanzanii albo wysokość wszystkich szczytów w Polsce(wiedza czysto encyklopedyczna, więc nieprzydatna) jak tego w pracy nie wykorzysta, nigdzie w życiu mu się to nie przyda?

@Tylko_mówię Jeżeli dziecko pasjonuje się geografią, to znajomość 15 rzek Tanzanii jest wartością samą w sobie. Jeżeli się nie pasjonuje, to uczenie się tego jest stratą czasu, czego nie zrekompensuje nawet 20zł za szóstkę ze sprawdzianu. A rodzic wymagający od dziecka nie pasjonującego się geografią, by wkuwało takie rzeczy, tylko po to by dostało szóstkę i mamusia mogła sobie podreperować własne poczucie wartości zdolnym dzieckiem, jest zwykłym #@$%#.

Jeżeli człowiek ma pasje i je rozwija, bo ma na to czas, którego nie marnuje na walkę o piątki z wszystkiego, to potem tę pasję przekuje na zawód, który będzie mu dawała satysfakcję, a często również dobre pieniądze.

Plagą naszych czasów są LUDZIE BEZ ŻADNEJ PASJI. Dlaczego są tacy ludzie? Bo rodzice i szkoła zabili w nich ich własne zainteresowania, zmuszając do wkuwania niepotrzebnych rzeczy w celu dostawania dobrych ocen.

@fak_dak

A ja akurat nie jestem przeciwna wynagradzaniu finansowym za oceny, chociaż nie płaciłabym za każdą piątkę czy szóstkę, tylko umówiłabym się z dzieckiem, że za średnią powyżej tyle a tyle, z co najmniej taką a taką oceną z przedmiotów x, y i z dostanie np. dodatek do kieszonkowego. Coś w rodzaju premii. W końcu pracownik w pracy też za osiągnięte wyniki dostaje premię, i to nas nie oburza.

A z drugiej strony. Nie każde dziecko jest typem naukowca, jak połączyć pogłębienie edukacji z zamiłowaniem do np. sportu albo gry na gitarze czy malowania lub kręcenia filmów na youtube? Dziecko będzie rozwijało pasję, ale na oceny w szkole to się nie przełoży. Z drugiej zaś strony - w szkole jest coraz więcej indoktrynacji oraz, biegunowo, ogłupienia edukacyjnego (słynne pokoloruj drwala), coraz mniej zaś nauczycieli z powołaniem i umiejętnością przekazania wiedzy dzieciakom oraz zaszczepienie w nich miłości do zdobywania wiedzy. A nawet jak uczeń trafi na takiego belfra, to ten musi lawirować między aktualną polityką w edukacji a przygotowaniem dziecka do odpowiedzi wg klucza na egzaminie.

Dziecko ma się uczyć dla siebie, co oznacza, że ma widzieć długofalową korzyść z nauki. I myślę, że korzyść finansowa nie jest taka zła, zwłaszcza jeśli dziecko będzie miało na nią wpływ: może zaplanować pracę w dłuższym czasie, ocenić, gdzie i ile potrzebuje włożyć pracy, by osiągnąć zamierzony efekt. To trochę tak jak ze ściągami - samo ściąganie jest złe, ale każdy rozsądny nauczyciel będzie namawiał uczniów do robienia ściąg, bo one bardzo pomagają w nauce. Poza tym - dlaczego uczeń w wieku lat 17. ma nie mieć płacone za oceny, ale trzy lata później na studiach stypendium za oceny nikogo nie dziwi?

@didja Da się połączyć pasję sportową czy jakąkolwiek inną z ogólną nauką. Wystarczy by rodzic nie wymagał od dziecka sportowca by miało z wszystkiego piątki, tylko zadowolił się trójkami i czwórkami. Brak presji na świadectwo z paskiem nie oznacza położenia całkowicie lagi na nauce.

Ja z racji wieku miałem okazję obserwować życie wielu ludzi od czasów szkolnych do 40-tki. Znam wiele uczennic (bo dotyczy to głównie dziewcząt), które ryły na piątki z wszystkiego, potem poszły na studia i nie zrobiły wielkiej kariery, ani nie zarobiły wielkich pieniędzy. Na pewnym etapie edukacji nie wystarczyło im zdolności do piątek z wszystkiego, a wyszło coś co zgubiły przy okazji kucia, czyli okazało się, że niczym się tam naprawdę nie pasjonują.
Mam też znajomych, którzy wcale nie uczyli się na na piątki ze wszystkiego i dzisiaj są cenionymi stolarzami, mechanikami, prawnikami, informatykami, lekarzami. Oni zamiast walczyć o świadectwo z paskiem uczyli się tego co ich interesowało. Mam kolegę, który zamiast uczyć się na dobre oceny popołudniami dłubał w drewnie. Dzisiaj ma zakład stolarski i jest świetnym fachowcem. Piątki w szkole nie były mu do tego potrzebne, wystarczyła rozwijana od postawówki pasja.

Ja w podstawówce miałem piątki z wszystkiego. Nie dlatego, że uczyłem się w domu, po prostu byłem bardzo zdolny i wystarczało mi uważania na lekcjach by sprawdziany pisać na bardzo dobry. Uczyłem się za to sam dla siebie przedmiotów przyrodniczych, bo zawsze mnie to pasjonowało. Z biologii, chemii i fizyki wiedziałem znacznie więcej niż wymagał program szkolny. Poszedłem do wymagającego LO i tam szybko doszedłem do wniosku, że nie warto się uczyć historii, polskiego, WOS i innych nieinteresujących mnie przedmiotów w stopniu większym niż tylko tyle by dostać promocję do kolejnej klasy. W praktyce jechałem na trójkach i czwórkach z tych przedmiotów. Za to nadal uczyłem się przedmiotów przyrodniczych i wygrywałem z nich konkursy. Wiedzę miałem wystarczającą, by, ku radości klasy, wchodzić w spory z nauczycielką z biologii odnośnie szczegółów jakiegoś zagadnienia.
Maturę zdałem, po egzaminach wstępnych dostałem się bez najmniejszych problemów na wszystkie 3 wybrane przez mnie kierunki, w tym na medycynę.

Gdybym był trochę mniej zdolny i w podstawówce musiał się uczyć w domu na piątki z wszystkiego lub w LO miał ambicję dostania świadectwa z paskiem, mógłbym mieć problem z dostaniem się na medycynę, bo czas nie jest z gumy.

@Nace92 Mylisz pasję z ponadprzeciętnymi zdolnościami. Ludzi szczególnie uzdolnionych rzeczywiście jest garstka, ale pasję może mieć każdy.

Właśnie płacenie dzieciom na piątki w szkole powoduje, że kują bezrozumnie wszystko, bo nie ma dla nich znaczenia czego się nauczyły, ważne by była piątka ze sprawdzianu i kasa od rodziców. Potem taka osoba zdaje maturę i wybiera byle jakie studia, bo NIE MA PASJI. Dlaczego, bo kując na piątkę z wszystkiego nigdy nie miała czasu zastanowić się co ją tak naprawdę w życiu interesuje, co ją cieszy, co by chciała rozwinąć. A potem mamy płaczących na Demotach magistrów różnych kierunków, którzy albo nie mają pracy w zawodzie, albo czują się w pracy nieszczęśliwi i narzekają, że system/korporacje/społeczeństwo ich niszczą.

@kwak_kwak Wiesz co mnie bawi? Płacenie dzieciom kieszonkowego+wymaganie od nich pomagania w domu za darmo=ok; płacenie dzieciom za pomaganie w domu=nie ok.
Jaka w tym logika?

@SamuelWolf Taka logika, że dziecko nie dostaje pieniędzy za prace domowe, tylko za fakt bycia dzieckiem. Jest to rodzaj partycypacji w podziale dochodów rodziny, tak by każdy miał określoną kwotę na swoje przyjemności.
Prace domowe powinni wykonywać wszyscy domownicy, adekwatnie do wieku i możliwości. Tak jak rodzic nie przyznaje sobie wynagrodzenia za umycie naczyń, tak za umycie naczyń pieniędzy nie powinno dostać dziecko.

@mooz Dlatego dziecko powinno widzieć rodziców mających pasje i uczących się różnych rzeczy dla przyjemności. Jeżeli rodzic edukację zakończył wraz dostanie szkolnego świadectwa lub dyplomu ukończenia studiów i nie ma w życiu żadnych pasji czy hobby, to nie ma się co dziwić, że nie zaszczepi dziecko dobrych wzorców i musi jego chęć do nauki kupować za pieniądze.

Co sobie myśli dziecko, kiedy rodzic ciągle mu mówi, że nauka jest ważna, wiedzę należy zdobywać, bo to przekłada się na sukces w życiu, a dziecko nigdy nie widziało ojca czy matki z książką w ręku?

Nic nie zastąpi przykładu rodziców.

Dziecko ma być nagradzane za to, że się uczy, spełnia swoje obowiązki i karane za lenistwo. Ufundowanie dziecku wakacji w Mielnie to nic złego. Dziecko ma wiedzieć, że warto się uczyć. Jak napełnisz mu głowę frazesami to potem skończy w macu albo na kasie w sklepie. O i le nie jeszcze gorzej. Praca w macu czy na kasie to nic złego, ale dobry uczeń ma szansę na coś więcej.

@~fak_dak za pracę powinno się dostawać wynagrodzenie, czyż nie?

@Nace92 Nieprawda, pasja nie wymaga ponadprzeciętności. Nadal mylisz słowo "pasja" ze słowem "talent". Moją pasją od kilku lat jest stolarstwo i ogólnie dłubanie w drewnie. Zapewniam cię, że gdyby profesjonalny stolarz zobaczył moje "dzieła" zawyłby ze zgrozy. Ale ja lubię to robić po pracy, odpręża mnie to. Na tym polega pasja, że robi się coś z przyjemnością i stara się w tym rozwijać, nawet jak się nie ma do tego predyspozycji. Brak pasji u większości ludzi wynika z tego, że nigdy nie zadali sobie pytania co tak naprawdę sprawia im przyjemność i nie rozwijali tego. Naukę od początku szkoły traktowali jako smutny obowiązek. A płacenie na wkuwanie czegoś na piątkę, czym się dziecko nie interesuje tylko wzmacnia w nim poczucie, że nauka jest katorgą, za którą należy się wynagrodzenie.

Motasz się w tym co piszesz. Z jednej strony podkreślasz, że ludzie sukcesu to niekoniecznie ci co dostawali z wszystkiego piątki, lecz ci, co potrafili odnaleźć swoją drogę z życiu, z drugie twierdzisz, że powinno się nagradzać za dostawania piątek z wszystkiego. Jaki to ma sens? Nie lepiej pomóc dzieciom w odnalezieniu swojej drogi, swoich talentów i pasji? Nawet jeżeli ceną będzie brak świadectwa z paskiem?

@Nace92 Czekaj, czekaj. Usystematyzujmy nasze poglądy. Bo mam wrażenie, że ty wcale nie odnosisz się do moich stwierdzeń.
Co ja uważam:
1) Szkoła publiczna jest potrzebna, ale w obecne formie jest zwyczajnie szkodliwa. Urawniłowka szkolna błędnie zakłada, że każdy uczeń jest taki sam i od każdego wymaga tego samego. Lepszy byłby system modułowy z kanonem wiedzy podstawowej oraz indywidualnym wyborem ścieżki kształcenia poszerzonego.
2) Żaden człowiek nie ma szans interesować się wszystkim i być równie zafascynowany każdym z przedmiotów.
3) Nie ma żadnego sensu by uczeń miał z wszystkiego piątki, zwłaszcza jak będzie to okupione ciężką pracą w domu.
4) Dużo lepiej jest by odnalazł swoje talenty i pasje (np matematyczne, plastyczne), a potem to rozwijał, nawet kosztem gorszych wyników z innych przedmiotów.
5) Nie widzę sensu nagradzaniu pieniędzmi ucznia za dostawanie piątek z wszystkiego, bo to będzie motywowało go do uczenia się ponad miarę rzeczy, które go nie interesują.
6) Warto za to wspierać go w rozwijaniu jego pasji.

Teraz ty.

@Nace92
Czyli mamy istotną rozbieżność w 5) punkcie.

Czy uważasz, że gdyby nie płacić dziecku za to, że chodzi do szkoły i się uczy, ono przestałoby chodzić do szkoły i się uczyć? Jaki byłby twoim zdaniem efekt, gdyby rodzic powiedział dziecku, że jest to jego obowiązek i kasy za zwyczajną naukę nie dostanie?

Czy uważasz, że większość rodziców motywuje dzieci do nauki pieniędzmi?

Pytam, bo mam wrażenie, że niektórzy rodzice sami stworzyli ten problem, którego powiedzmy 20-30 lat temu nie było. Za moich czasów szkolnych, czyli na przełomie lat '80 i '90 nikt nawet by nie pomyślał by uczeń dostał choć złotówkę za naukę. Było to czymś zupełnie oczywistym, że jest to obowiązek młodego człowieka. Myślenie w stylu "nauka szkolna to praca, a za pracę należy się zapłata" było zupełnie nieobecne w moim pokoleniu. A dzisiaj część uczniów oczekuje zapłaty za naukę. Dlaczego? Bo dostali taką informację od rodziców, że im się należy.

Ja mam dzieci w wieku szkolnym. Ani razu nie dostały ani złotówki za wyniki w nauce. Dostają pochwały, słyszą, że jesteśmy z nich dumni, podkreślamy wartość wiedzy jaką zdobywają, ale ani razy nie zaistniał precedens wynagradzania pieniędzmi. Ponadto one od początku podstawówki miały tłumaczone dlaczego warto się uczyć, po co to wszystko. W dodatku widzą nas uczących się, więc nasze słowa nie są dla nich pustymi frazesami. Do tego zidentyfikowaliśmy ich mocne strony i pomagamy ich je rozwijać, przez co w wybranych działkach mają istotne sukcesy, z których bardzo się cieszą. Nie mają piątek z wszystkiego, ale w przedmiotach, co do których mają predyspozycje i które ich interesują mają zdecydowanie ponadprzeciętne wyniki. Tak jest o wiele lepiej, niż dyby traciły czas na kucie wszystkiego na piątki.

@kwak_kwak Czyli uczymy dziecka, że powinno wymagać kasy za nic?

@SamiKundelek Jak to "wymagać"? Kieszonkowe jest dobrowolną decyzją rodziców. Z tego co wiem jak na razie nie jest obligatoryjne. Dziecko dostaje kieszonkowe, bo rodzic tak chce, a nie dlatego, że ma do tego prawo.

@SamuelWolf Dziecko mieszka w domu więc wykonuje prace domowe. Celem wykonywania tych prac jest czysty dom, a nie kieszonkowe. Kto płaci rodzicom za to, że pozmywają naczynia, wyrzucą śmieci, czy odkurzą?
Kieszonkowe jest z kolei pieniędzmi, które dziecko dostaje do wykorzystania we własnych celach i służą one rozwijaniu umiejętności zarządzania własnymi pieniędzmi. Jest to część wychowania - podobnie jak wyjazd na wakacje, wyjście do kina, restauracji, czy teatru. To są rzeczy przystosowujące do funkcjonowania w społeczeństwie i nie powinny funkcjonować w kategoriach nagroda-kara.
@Nace92 @fakdak Jestem przeciwna płaceniu dziecku za oceny i średnie. Dlaczego? Bo edukacja to obowiązek: tak długo jak dziecko ten obowiązek realizuje, tak długo jest na utrzymaniu rodziców - a więc ubrania, wyżywienie itd. Dlaczego nagradzać wykonywanie obowiązków? Jak napisałam wyżej: kino, wyjazd, restauracja itd. NIE POWINNY BYĆ NAGRODAMI tylko elementami wychowania, rozwoju i uczenia samodzielności.
Poza tym: uczenie się nie jest pracą. Czy ktoś płaci nam za studia podyplomowe i podnoszenie swoich kwalifikacji, czy to my ponosimy ich koszt? Nie traktujmy wiedzy jako coś, co nam się należy i co jest za darmo - nie, za jej zdobywanie każdy z nas płaci, prawda?

Zmodyfikowano 1 raz Ostatnia modyfikacja: 24 June 2018 2018 17:32

@Nace92 System z niepłaceniem dzieciom za naukę funkcjonuje od 3 pokoleń, w zasadzie od wprowadzenia po wojnie obowiązku szkolnego. Dotychczas działał dobrze i nie generował patologii w związku z tym, że uczeń uczył się bez motywacji finansowej. Twój system z płaceniem jest pewnym eksperymentem i w zasadzie nie wiadomo jak się potoczy.

Dlaczego uważam, że za zwykłą naukę nie powinno być nic płacone? Bo dziecko jest na utrzymaniu rodziców i nie musi chodzić do pracy właśnie po to by móc się uczyć. Gdyby dziecko zarabiało pieniądze na chodzeniu do szkoły, logiczne by było, że musiałoby się dokładać do swojego utrzymania, za płacić czynsz, media, jedzenie, ubrania. A ponieważ nikt rozsądny nie oczekuje by dziecko utrzymywało się samo, można przyjąć, że spłaca wysiłek finansowy rodziców poprzez to, że się uczy.

@mooz Ależ dzieci dostają wynagrodzenie za naukę - utrzymanie ze strony rodziców. Przed okresem obowiązku edukacyjnego dzieci musiały same pracować na swoje utrzymanie.

Z psychologicznego punktu widzenia zbyt duże nagrody mogą mieć paradoksalnie negatywny wypływ na motywację (albo pozytywny, to zależy od tego jaka wejściowo jest motywacja dziecka). Ale wątpię, zęby autorem kierowała wiedza psychologiczna.
P.S. Za twoja interpunkcje rodzice powinni c kazać dopłacać.

@poprostualex Sądzę że prędzej w maku skończy ten kto podszedł do nauki jako sztuki dla sztuki. Skończył studia, zajął się niszową specjalizacją, która go pociągała. A na końcu płacz że etat na uczelni grosze albo w ogóle tego etatu nie ma i pozostaje praca poniżej kwalifikacji bo akurat w Polsce za wielu specjalistów od flory oceanicznej nie potrzeba a nie był na tyle dobry by przebić sobie drogę do zagranicznych instytutów badawczych.

@sen21

Akurat ten, co zajął się niszową specjalizacją, nie ma problemów z pracą. Rzesze absolwentów w Maku to nie ci, co z pasją zgłębiali niszowe specjalizacje, tylko ci, co zostali przepchnięci przez system edukacji powszechnej, bo pokorowali drwala, a potem poszli do jakiejś wyższej szkoły tego i owego, bo trzeba mieć magistra, a szkółki potrzebują finansowania. Przy czym większość tych "magystrów" nie powinna nawet mieć zaliczonej matury. I praca w Maku odzwierciedla ich poziom umiejętności. Oczywiście, są przypadki indywidualne - losowe, ktoś zachorował, ktoś ma małe dziecko, a McDonald's daje elastyczny grafik, ktoś jest w wieku 45+ i nie ma dla niego innej pracy, wreszcie - ktoś celuje w coś większego i godzi się np. na wolontariat, darmowy staż, by zdobyć doświadczenie i szansę na późniejszą pracę w danej firmie czy branży, więc dorabia w Maku. Ale zasadniczo większość tych osób nie ma podstaw ani ogólnej ogłady kulturowej, ani jakiejkolwiek pogłębionej wiedzy czy specjalistycznych umiejętności.

A ci, co naprawdę studiują niszowe kierunki, to albo robią to hobbystycznie i mają inny plan na życie zawodowe, albo są specjalistami w wąskich dziedzinach i nie mają konkurencji, albo ta niszowa tematyka uzupełnia coś szerszego, czym się zajmują.

@didja taaa znam takich specjalistów którzy płaczą że pensja dla asystenta na uczelni za niska i zły rząd nie inwestuje w naukę. Bo inwestowanie w naukę to dla nich płacenie za ich fantasmagorie. Już to widzę jak pracodawcy się biją o takich specjalistów od XV w poezji mongolskiej.

A co ty myślałeś? dorabianie filozofii do swojego spier_dolenia to częste działanie nieudaczników. A spróbuje jej córka przynieść złe oceny, łatwiej karać niż nagradzać ale niech później się nie dziwi że skończy w domu opieki czego jej z całej duszy życzę.

+sen21 Wszyscy słysząc o dronach myślą o czymś w stylu ALTA 8 UAV, albo Matrice 600, czy Inspire 2, a warto pamiętać, że są jeszcze zabawki, takie jak Symy, czy JJRC H36, albo JJRC H31.. Czasami dostaje się drony pokroju CX-10, które są małe ale i tak dają niewiarygodnie dużo frajdy. Czemu wycieczka jest przesadzona? Ktoś uczył się przez prawie cały rok i tydzień, czy dwa tygodnie odpoczynku to za dużo? Wakacje wydają się najbardziej racjonalną gratyfikacją roku nauki. Wysilasz się -> chcesz odpocząć..

@kontrowersyjny według mnie wakacje to nie jest przesadna nagroda dlatego powiedziałem "może". Granice gdzie jest przesada każdy ustala sam. Tam samo jak np. z prezentami komunijnymi. Dla niektórych tą granicą jest laptop a dla mnie granicą jest np quad. Żadna z tych nagród ogólnie nie jest przesadna chyba że rodziny na to nie stać i jest to robione na kredyt w systemie zastaw się a postaw się.

@sen21 Tylko tu się pojawia jeden problem - wszyscy optymistycznie zakładają, że to pasjonaci którzy uczą się dla siebie wybierają filozofię jako specjalizację, a ci którzy uczą się dla pieniędzy - te studia po których będą dobrze zarabiać. Niestety: jeżeli dziecko za każdą ocenę ma mieć nagrodę, jeżeli dziecko rok po roku wie że jak zdobędzie pasek to czeka go wycieczka, czy drogi prezent - nie uczy się go czegoś co nazywa się czerpaniem przyjemności z procesu dążenia do celu i odraczania nagrody. Tyle z bełkotu psychologicznego. Co to znaczy na znanym mi przykładzie?
Chłopak dostaje pieniądze za naukę, co roku nagroda na koniec roku - albo i nie - ale w roku pewna ilość piątek się zbierze. Najpierw jest to zabawka za świadectwo z paskiem. W pierwszej liceum pojawia się już nowy telefon za to, że poprawi oceny i zda do następnej klasy. W końcu ciężko pracował, więc za ten wysiłek należy mu się nagroda, prawda? Trzeba dziecko przekupić by się uczyło.
Pójdźmy nieco dalej: skoro rodzice płacą za średnią, to po co dziecko ma iść na ambitne studia? Lepiej iść na coś prostego i mało wymagającego, mieć dobre oceny i dostawać od nich pieniądze za średnią. Albo lepiej: znaleźć kierunek za studiowanie na którym płacą, do tego zdobyć stypendium za średnią i do tego pieniądze od rodziców.
W końcu takie dzieci są uczone, że nagroda jest na koniec roku szkolnego, a nie odrodzona. Celem nie jest zdobycie dobrej pracy, ale zdobycie nagrody.
Przykład skrajny, niestety z mojej rodziny. Obecnie pracujący w macdonaldzie i co jakiś czas zwodzący matkę obietnicami że wróci na studia, bo wtedy obiecała mu opłacać akademik...

Tak, pamiętam. Pamiętam też stronę Chomiksy i to jak na Mistrzach były żarty z Samosi, zresztą sam trollowałem na samosi, żeby ludzie mieli co wrzucać na Mistrzów. Teraz na demotywatorach jest rakowy ból dupy, a Samosia skończy jak Kowbojki. Zalana porno do decyzji o zamknięciu.

@Absalum Moim zdaniem "patrzenie w przyszłość" to też jest swego rodzaju umiejętność. Smutnie widzieć osoby tuż po studiach, które zamiast wszystko sobie spokojnie zaplanować to żyją tylko chwilą obecną. Znam i ludzi z pokolenia 40-50 latków którzy tak robią (i np. toną w długach, bo chwilówki łatwo się bierze a trudniej spłaca). Tak więc, może lepiej zacząć uczyć dziecko patrzeć w tą przyszłość, żeby samo po prostu wiedziało, że to co robi teraz ma wpływ na tą przyszłość? I nie chodzi o to "ucz się ucz", ale można pokazać dziecku, że może się coś dziecko przydać i jest to ciekawe. Np. jak wyżej - angielski - że to język używany za granicą. Jak kogoś nie stać na wyjazd to chociaż pokazać filmy bez lektora czy zagraniczą muzykę. Dla każdej dziedziny można znaleźć ciekawe przykłady, jednak to wymaga też inwestycji i wiedzy od rodzica, a przecież łatwiej jest dać drona, zamiast motywować. Żadna kasa za oceny nie zmotywowała mnie tak bardzo do nauki języka jak próba dogadania się za granicą w sklepie (oczywiście skonczyło się to wstydem i upokorzeniem że nie umiem). A jaka była duma, jak parę lat później wymiatałam totalnie. I to była moja nagroda. Ta satysfakcja z samego siebie jest najlepszym uczuciem na świecie. A dopiero w następnym kroku dowiadujesz się, że takie super przydatne umiejętności można spieniężyć i cieszyć się życiem łącząc pasje z pracą.

Doczytałem do "studiuję prawo" i dałem minus...
Wy na prawdę zachowujecie się jak w tych kawałach ;)

@RomekC To już jest Wasza kwestia do ustalenia ponieważ dzielicie się w jakiś sposób wiedzą wyspecjalizowaną z drugą osobą. To jest taka sama sytuacja jak członek rodziny znający się na komputerach będzie brał od reszty rodziny pieniądze lub nie za serwisowanie komputera. Może, ale nie musi. Dziecko powinno być w jakiś sposób nagradzane, za dobre wyniki w nauce - nie koniecznie pieniężnie, ale samo słowo też jest gónwo warte. Także może jakieś wycieczki? Jakieś kursy? Jakieś wypady bardziej rozrywkowe? Druga sprawa obowiązki domowe. Sprzątanie swojego pokoju powinno leżeć w gestii dziecka i powinno to robić nie odpłatnie. Ale jakieś ogólne domowe obowiązki jak mycie garów, robienie i wieszanie prania, sprzątanie pomieszczeń innych niż własny pokój, koszenie trawy itp itd powinny być jak najbardziej w jakiś sposób płacone.

@AIkanaro Z wszystkim się zgadzam oprócz tego "...jakieś ogólne domowe obowiązki jak mycie garów, robienie i wieszanie prania, sprzątanie pomieszczeń innych niż własny pokój, koszenie trawy itp itd powinny być jak najbardziej w jakiś sposób płacone."
To jak myję gary a żona wiesza pranie, to mamy sobie nawzajem płacić? Skoro dziecku mielibyśmy płacić.