Tak naprawdę starość nie zaczyna się będąc seniorem. Dorosłość też jest pewną formą starości, nie wypada ci tego, tamtego... Hipsterzy np. w średnim wieku robią wszystko, by jednak nie być dorosłym trupem co ma na głowie tylko pracę, utrzymanie założonej rodziny. Wbrew pozorom młodość jest bardzo krótka,a jej apogeum to raczej lata nastoletnie, studenckie,a potem 50 lat wysychania. Dobrze, że dzisiaj już nie żyjemy w PRL i po 25 roku życia nie każą ci zamienić jeansów na garniturowe spodnie do brązowych butów, swetra ala kononiwcz i zapuszczenie prawilnego wąsa. Młodość to możliwość zabawy, nie chodzi o brak np pracy, ale jeśli wiek ma cię ograniczać, gdzie np jeśli jesteś graczem to patrzą na ciebie jak na ufo lepiej żyć jak pisarz Lovercraft- samotnik we własnym mieszkaniu: twierdzy nie do zdobycia
W rzeczywistości? Jeśli człowiek się nie zapuści, utrzyma formę i zdrowie, to nie ma żadnej różnicy. No, w pewnym momencie trzeba tylko wymienić nowe lustro na takie osrane przez muchy. To społeczeństwo, z jakiegoś powodu, szufladkuje ściśle według wieku, najchętniej ze skokiem co rok i narzuca określone stereotypy.
Największe rozczarowanie dzieciństwa..... to moment kiedy zdasz sobie sprawę że masz już 45 lat..
OdpowiedzTak naprawdę starość nie zaczyna się będąc seniorem. Dorosłość też jest pewną formą starości, nie wypada ci tego, tamtego... Hipsterzy np. w średnim wieku robią wszystko, by jednak nie być dorosłym trupem co ma na głowie tylko pracę, utrzymanie założonej rodziny. Wbrew pozorom młodość jest bardzo krótka,a jej apogeum to raczej lata nastoletnie, studenckie,a potem 50 lat wysychania. Dobrze, że dzisiaj już nie żyjemy w PRL i po 25 roku życia nie każą ci zamienić jeansów na garniturowe spodnie do brązowych butów, swetra ala kononiwcz i zapuszczenie prawilnego wąsa. Młodość to możliwość zabawy, nie chodzi o brak np pracy, ale jeśli wiek ma cię ograniczać, gdzie np jeśli jesteś graczem to patrzą na ciebie jak na ufo lepiej żyć jak pisarz Lovercraft- samotnik we własnym mieszkaniu: twierdzy nie do zdobycia
OdpowiedzNajwiększe rozczarowanie dzieciństwa: kiedy orientujesz sie, że 45 lat to nie tak dużo.
OdpowiedzW rzeczywistości? Jeśli człowiek się nie zapuści, utrzyma formę i zdrowie, to nie ma żadnej różnicy. No, w pewnym momencie trzeba tylko wymienić nowe lustro na takie osrane przez muchy. To społeczeństwo, z jakiegoś powodu, szufladkuje ściśle według wieku, najchętniej ze skokiem co rok i narzuca określone stereotypy.
Odpowiedz