Obóz w Żabikowie, znany również jako obóz pracy przymusowej w Żabikowie, był niemieckim obozem koncentracyjnym zlokalizowanym w Żabikowie koło Poznania w Polsce podczas II wojny światowej.
Obóz został założony przez nazistowskie Niemcy w 1940 roku i początkowo służył jako obóz dla polskich jeńców wojennych. Później, w 1941 roku, przekształcono go w obóz pracy przymusowej dla cywilów, głównie Polaków i Żydów. Więźniowie byli zatrudniani w pobliskich fabrykach, gospodarstwach rolnych i innych miejscach pracy, gdzie byli wykorzystywani do ciężkich prac fizycznych.
Warunki w obozie były bardzo trudne, a więźniowie byli poddawani przemocy, torturom i głodowi. Wielu z nich zmarło z powodu złych warunków sanitarnych, chorób, wyczerpania lub egzekucji. Obóz w Żabikowie był jednym z wielu obozów pracy przymusowej i obozów koncentracyjnych, które funkcjonowały na okupowanych ziemiach polskich podczas II wojny światowej. Po zakończeniu wojny, wielu zbrodniarzy hitlerowskich odpowiedzialnych za zbrodnie popełnione w obozie w Żabikowie zostało osądzonych i ukaranych przez trybunały wojskowe lub cywilne. Dzisiaj teren byłego obozu w Żabikowie nie ma oznak po dawnych strukturach, ale istnieją tablice pamiątkowe i pomniki, które upamiętniają ofiary niemieckiego okrucieństwa. Obóz w Żabikowie jest częścią tragicznej historii II wojny światowej i przypomina nam o okrucieństwie i ludzkim cierpieniu, jakie miało miejsce w tym okresie.