Bywamy w kościele jedynie z okazji ślubów pogrzebów. Jako innowiercy, siadamy zawsze gdzieś z tyłu, w kącie, żeby nie gorszyć swoim nie braniem czynnego udziału w całym zestawie obowiązkowych gestów. Jedyne, co robimy to wstawanie i siadanie.
Pewien problem był na pogrzebach rodziców, bo musieliśmy siedzieć z przodu, ale dyskretna obserwacja na boki ułatwiała ta gimnastykę.
Wcześniej byliśmy porozmawiać z proboszczem o tym dlaczego i w czym nie będziemy brać udziału.
Nie dość, że wykazał się bardzo dużym zrozumieniem, to po prawie 20to minutowej rozmowie na temat naszej wiary, gdzie zadawał nam mnostwo pytań, wyraził dla niej podziw i wdzięczność, że się jej trzymamy razem.
Bywamy w kościele jedynie z okazji ślubów pogrzebów. Jako innowiercy, siadamy zawsze gdzieś z tyłu, w kącie, żeby nie gorszyć swoim nie braniem czynnego udziału w całym zestawie obowiązkowych gestów. Jedyne, co robimy to wstawanie i siadanie.
Pewien problem był na pogrzebach rodziców, bo musieliśmy siedzieć z przodu, ale dyskretna obserwacja na boki ułatwiała ta gimnastykę.
Wcześniej byliśmy porozmawiać z proboszczem o tym dlaczego i w czym nie będziemy brać udziału.
Nie dość, że wykazał się bardzo dużym zrozumieniem, to po prawie 20to minutowej rozmowie na temat naszej wiary, gdzie zadawał nam mnostwo pytań, wyraził dla niej podziw i wdzięczność, że się jej trzymamy razem.