Widocznie trzeba było, tylko nie wiem dzisiaj czym miałam zasłużyć. Wszystko było źle, cokolwiek nie zrobiłam. Zawsze niezadowolona, zła, rozczarowana wszystkim. Nie otrzymałam matczynej miłości a słowo "matka" czy "mama" nie przechodzi mi przez gardło. Do niej nie mówię nigdy "mamo". Nie czuję żadnej więzi emocjonalnej. Drogo w życiu zapłaciłam i nadal płacę za to, że jako dziecko nie byłam kochana przez rodziców. Nie powinni mieć dzieci. Tego zdania jestem ja i mój brat. Dzieci trzeba kochać, rzeczy materialne nie są takie ważne jak miłość rodzicielska, zainteresowanie a nie ignorancja, akceptacja ma nie odrzucenie, miłość a nie ciągłe pokazywanie nienawiści, znęcanie się psychiczne i fizyczne. To pozostawia ślad na całe życie. Człowiek jest już do końca życia niekompletny, czegoś mu ciągle brakuje i szuka tergo u innych ludzi z nadzieją, że tą miłość, akceptację i zainteresowanie znajdzie. Można się jednak gorzko rozczarować i mocno dostać po głowie. Bez miłości rodzicielskiej człowiek zostaje na całe życie kaleką emocjonalnym. Już dawno zniknęły pręgi po kablu od żelazka, ale rany po psychicznych torturach ciągle się otwierają i nigdy nie zabliźnią. Brak miłości, jakiej potrzebuje dziecko nie zastąpi nic. W jej miejscu zostaje czarna dziura rozpaczy, pustka i wieczne błądzenie we mgle w poszukiwaniu tej miłości, akceptacji, zainteresowania. Człowiek na zawsze zostaje sam ze swoją pustką i samotnością zawieszony w czasie okresu dzieciństwa, dorosły człowiek z duszą i sercem dziecka.
Widocznie trzeba było, tylko nie wiem dzisiaj czym miałam zasłużyć. Wszystko było źle, cokolwiek nie zrobiłam. Zawsze niezadowolona, zła, rozczarowana wszystkim. Nie otrzymałam matczynej miłości a słowo "matka" czy "mama" nie przechodzi mi przez gardło. Do niej nie mówię nigdy "mamo". Nie czuję żadnej więzi emocjonalnej. Drogo w życiu zapłaciłam i nadal płacę za to, że jako dziecko nie byłam kochana przez rodziców. Nie powinni mieć dzieci. Tego zdania jestem ja i mój brat. Dzieci trzeba kochać, rzeczy materialne nie są takie ważne jak miłość rodzicielska, zainteresowanie a nie ignorancja, akceptacja ma nie odrzucenie, miłość a nie ciągłe pokazywanie nienawiści, znęcanie się psychiczne i fizyczne. To pozostawia ślad na całe życie. Człowiek jest już do końca życia niekompletny, czegoś mu ciągle brakuje i szuka tergo u innych ludzi z nadzieją, że tą miłość, akceptację i zainteresowanie znajdzie. Można się jednak gorzko rozczarować i mocno dostać po głowie. Bez miłości rodzicielskiej człowiek zostaje na całe życie kaleką emocjonalnym. Już dawno zniknęły pręgi po kablu od żelazka, ale rany po psychicznych torturach ciągle się otwierają i nigdy nie zabliźnią. Brak miłości, jakiej potrzebuje dziecko nie zastąpi nic. W jej miejscu zostaje czarna dziura rozpaczy, pustka i wieczne błądzenie we mgle w poszukiwaniu tej miłości, akceptacji, zainteresowania. Człowiek na zawsze zostaje sam ze swoją pustką i samotnością zawieszony w czasie okresu dzieciństwa, dorosły człowiek z duszą i sercem dziecka.
Nie trzeba? Otóż polemizowałabym... :(
Zmodyfikowano 2 razy. Ostatnia modyfikacja: 2 lutego 2015 o 15:40