Słoneczko ty moje, mylisz religię z nurtem filozoficznym. Religia oznacza wiarę w bóstwo. Jeżeli sam sobie to bóstwo stworzysz, to jest ono niewiele warte.
Co do zaś bezkrytycznego patrzenia na innych, to ja dziękuję. Ja tam wolę aby istniał kodeks karny. Jakoś nie mam zamiaru się cieszyć że ktoś mi ukradł rower z piwnicy lub zgwałcił sąsiadkę w imię chwały piękna natury.
Ani jedna ani druga.
Jeśli głównym celem religii jest pozyskiwanie dóbr materialnych oraz zdobywanie władzy politycznej, sprzeniewierza się ona własnej duchowości.
Jeśli głównym jej celem jest potwierdzanie Twoich ""świadomych" wyborów, staje się wygodną wymówką do dalszego zagłębiania się we własnym egoistycznym jestestwie.
Faktycznie dobra jest taka religia, która wskazuje drogę i nakłania ludzi do rozwoju. Zarówno w aspekcie fizycznym jak i duchowym. Na poziomie materialnym, celem jest pogodzenie dobra własnego z dobrem społeczności oraz dobrem świat. Wiem, to bardzo trudne zadanie. A ludzie skłonni są do lawirowania i korzystania z okazji. Przez ułomność przywódców religijnych i lenistwo wyznawców, religie ulegają wypaczeniu.
Jednak alternatywa, czyli skrajny ateizm, nie zachęca do rozwoju duchowego aspektu własnej osoby. Jest taki "pół-dobry". Jeśli komuś to wystarcza, niech mu będzie. Chyba na tym polega opisane przez Ciebie "nie-osądzanie", prawda?
Żadna religia nie jest dobra. Żadna nie jest otwarta na zmiany
Słoneczko ty moje, mylisz religię z nurtem filozoficznym. Religia oznacza wiarę w bóstwo. Jeżeli sam sobie to bóstwo stworzysz, to jest ono niewiele warte.
Co do zaś bezkrytycznego patrzenia na innych, to ja dziękuję. Ja tam wolę aby istniał kodeks karny. Jakoś nie mam zamiaru się cieszyć że ktoś mi ukradł rower z piwnicy lub zgwałcił sąsiadkę w imię chwały piękna natury.
taka, która jest prawdziwa
Ani jedna ani druga.
Jeśli głównym celem religii jest pozyskiwanie dóbr materialnych oraz zdobywanie władzy politycznej, sprzeniewierza się ona własnej duchowości.
Jeśli głównym jej celem jest potwierdzanie Twoich ""świadomych" wyborów, staje się wygodną wymówką do dalszego zagłębiania się we własnym egoistycznym jestestwie.
Faktycznie dobra jest taka religia, która wskazuje drogę i nakłania ludzi do rozwoju. Zarówno w aspekcie fizycznym jak i duchowym. Na poziomie materialnym, celem jest pogodzenie dobra własnego z dobrem społeczności oraz dobrem świat. Wiem, to bardzo trudne zadanie. A ludzie skłonni są do lawirowania i korzystania z okazji. Przez ułomność przywódców religijnych i lenistwo wyznawców, religie ulegają wypaczeniu.
Jednak alternatywa, czyli skrajny ateizm, nie zachęca do rozwoju duchowego aspektu własnej osoby. Jest taki "pół-dobry". Jeśli komuś to wystarcza, niech mu będzie. Chyba na tym polega opisane przez Ciebie "nie-osądzanie", prawda?