tysiąc lat temu
zniczem niepamięci spłonąłem
i niewiarą zakryłem
swe księżycowe oblicze
w twarz nowemu bogu
w głos się roześmiałem
i zamarłem
w kamiennosrebrnej ciszy
tysiąc lat temu
inaczej szumiały lasy
i inną pieśnią rozbrzmiewały
ludzkie umysły
a ja zsyłałem im
w lśniących rytuałach
swoje tajemnice nocy
posłannictwo wielkości
imieniem moim przeniknąłem bory
i świat dzisiejszy wycharsły i chory
spowiłem ochronną sukmaną
w paneteryczne zapatrzony światy
świecę ja księżyc dumny bóg rogaty
pył w oczy miotając bałwanom