Pindolenie. Wcześniej ci "bogaci" mieli lepiej położone i większe jaskinie, a obecnie są w posiadaniu ogromnych międzynarodowych aktywów. Wraz z rozwojem cywilizacyjnym zmienia się skala możliwości a zatem i posiadania. Teologia nie me ma z tym nic wspólnego (a jeśli nawet to ni jet to znaczące).
A jeżeli chodzi o przywoływane "ubranie i jedzenie", to jest tak, że to na które stać biednych jest obecnie coraz gorszej jakości, mimo że znaczenie teologii jest w życiu biednych coraz mniejsze.
Ktoś zapomniał o rewolucji przemysłowej. I o wpływie mediów, które przecież zaczęły odgrywać istotną rolę w przekazywaniu informacji w drugiej połowie XIX wieku. Z drugiej strony sztuka pisania, początki szkół ludowych (a więc nauka chłopów czytania, pisania, rachowania i zawodu) wywodziła się jakoś ze środowisk kościelnych.
Albania zać powinna doznać cudu gospodarczego, ale jakoś nadal jest jednym z najbiedniejszych krajów europy pomimo tego:
W 1967 r. głowa państwa Albanii Enver Hodża ogłosił Albanię „pierwszym ateistycznym państwem świata”, mimo że Związek Radziecki pod rządami Lenina był już de facto państwem ateistycznym. Marksistowsko-leninowskie władze w Albanii twierdziły, że religia jest obca Albanii i wykorzystywały to do uzasadnienia swojej polityki państwowego ateizmu i tłumienia religii. Ten nacjonalizm był również używany do uzasadnienia komunistycznej postawy ateizmu państwowego w latach 1967-1991.Ustawa o reformie rolnej z sierpnia 1945 znacjonalizował większość majątku instytucji religijnych, w tym majątek meczetów, klasztorów, zakonów i diecezji. Wielu duchownych i wierzących zostało osądzonych, a niektórzy zostali straceni. Wszyscy zagraniczni rzymskokatoliccy księża, mnisi i mniszki zostali wydaleni w 1946 r. [90]
Wspólnotom religijnym lub filiom, które miały swoje siedziby poza granicami kraju, jak zakony jezuitów i franciszkanów , nakazano odtąd zaprzestanie działalności w Albanii. Instytucjom religijnym zabroniono mieć cokolwiek wspólnego z edukacją młodzieży, ponieważ stała się ona wyłączną domeną państwa. Wszystkim wspólnotom wyznaniowym zakazano posiadania nieruchomości oraz prowadzenia instytucji filantropijnych i opiekuńczych oraz szpitali.
Chociaż istniały taktyczne różnice w podejściu Envera Hodży do każdego z głównych wyznań, jego nadrzędnym celem było ostateczne zniszczenie całej zorganizowanej religii w Albanii. W latach 1945-1953 drastycznie zredukowano liczbę księży i kościołów rzymskokatolickich z 253 do 100, a wszystkich katolików napiętnowano jako faszystów .
Kampania przeciwko religii osiągnęła szczyt w latach 60. Od lutego 1967 r. władze albańskie rozpoczęły kampanię mającą na celu eliminację życia religijnego w Albanii. Pomimo skarg, nawet ze strony członków APL , wszystkie kościoły, meczety, klasztory i inne instytucje religijne zostały zamknięte lub przekształcone w magazyny, sale gimnastyczne lub warsztaty do końca 1967 r. [91] Do maja 1967 r. instytucje religijne zostały zmuszone do porzucenia wszystkich 2169 kościołów, meczetów, klasztorów i sanktuariów w Albanii, z których wiele zostało przekształconych w ośrodki kultury dla młodych ludzi . Jak donosił o tym wydarzeniu miesięcznik literacki Nendori, młodzież „stworzyła w ten sposób pierwszy ateistyczny naród na świecie”. [90]
Duchowni byli publicznie oczerniani i upokarzani, zabierano im szaty i profanowano. Więziono ponad 200 duchownych różnych wyznań, innych zmuszono do poszukiwania pracy w przemyśle lub rolnictwie, a niektórych rozstrzelano lub zagłodziono na śmierć. Podpalono klasztor franciszkanów w Szkodrze, w wyniku czego zginęło czterech starszych mnichów.
Artykuł 37 albańskiej konstytucji z 1976 r. Stanowił: „Państwo nie uznaje żadnej religii i wspiera ateistyczną propagandę w celu zaszczepienia ludziom naukowego, materialistycznego światopoglądu”. Kodeks karny z 1977 r. przewidywał wyroki od trzech do dziesięciu lat więzienia za „propagandę religijną oraz produkcję, dystrybucję lub przechowywanie literatury religijnej”, co oznaczało, że osoby złapane z Biblią, Koranami, ikonami lub innymi przedmiotami religijnymi groziły długie wyroki więzienia. Nowy dekret, który w rzeczywistości był wymierzony w Albańczyków o imionach muzułmańskich i chrześcijańskich, stanowiący, że obywatele, których imiona nie odpowiadają „politycznym, ideologicznym lub moralnym standardom państwa”, mają je zmienić. Postanowiono również zmienić nazwy miast i wsi o nazwach religijnych. Brutalna antyreligijna kampania Hodży doprowadziła do w
wyeliminowania formalnego kultu, ale niektórzy Albańczycy nadal potajemnie praktykowali swoją wiarę, ryzykując surową karę. [90]
Rodzice bali się przekazywać dalej swoją wiarę, z obawy, że ich dzieci powiedzą innym. Urzędnicy próbowali usidlić praktykujących chrześcijan i muzułmanów podczas postów religijnych, takich jak Wielki Post i Ramadan , poprzez dystrybucję produktów mlecznych i innych zakazanych pokarmów w szkołach iw pracy, a następnie publicznie potępiając tych, którzy odmówili jedzenia. Ci duchowni, którzy prowadzili tajne służby, byli więzieni. [90] Katolicki ksiądz Shtjefen Kurti został stracony za potajemne ochrzczenie dziecka w Szkodrze w 1972 roku. [93]
Artykuł został zinterpretowany przez Duńczyków jako naruszający Kartę Narodów Zjednoczonych (rozdział 9, artykuł 55), która stwierdza, że wolność religijna jest niezbywalnym prawem człowieka. Po raz pierwszy sprawa trafiła do Komisji Praw Człowieka Organizacji Narodów Zjednoczonych w Genewie dopiero 7 marca 1983 r. Delegacja z Danii została umieszczona w porządku obrad trzydziestego dziewiątego posiedzenia komisji, punkt 25, zatytułowany „Wdrożenie Deklaracji w sprawie likwidacji wszelkich form nietolerancji i dyskryminacji ze względu na religię lub wyznanie”,
Zgodnie z autorem powinna to być czołowa gospodarka świata i kraj o bardzo wysokim poziomie nauki. Jednakże Albania tego czasu jest krajem który jest w ogonie Europy. Wręcz ten okres doprowadził do pogłębienie się kryzysu w pastwie. A teraz ciekawostka, kto doprowadza do zakładania największej sieci szpitali i szkół w krajach słabo rozwiniętych. Bynajmniej nie są to ateistyczni liderzy tylko kościoły i wspólnoty religijne. Gdzie te wielkie dzieła na rzecz kształcenia ludzi i medycyny w krajach trzeciego świata?
Silko nie używaj słów które są Ci obce. Sam piszesz o błogosławieństwie a chyba nie bardzo rozumiesz co to słowo znaczy. Dlatego podam Ci jego definicję: Błogosławieństwo – termin religijny oznaczający formułę lub gest wyrażenia życzenia udzielenia łaski przez Boga.
Chyba jednak nie jest z Tobą tak źle skoro uważasz, że coś jest błogosławieństwem. Błogosławię Ci.
@wkrol
Nie używaj słów, które są Ci obce. Słownik wymienia trzy znaczenia. Trzecie całkowicie odpowiada kontekstowi. To ty nie rozumiesz znaczenia tego słowa. https://sjp.pwn.pl/slowniki/b%C5%82ogos%C5%82awie%C5%84stwo.html
Już nie mówiąc, że to cytat, nie słowa sliko.
Pindolenie. Wcześniej ci "bogaci" mieli lepiej położone i większe jaskinie, a obecnie są w posiadaniu ogromnych międzynarodowych aktywów. Wraz z rozwojem cywilizacyjnym zmienia się skala możliwości a zatem i posiadania. Teologia nie me ma z tym nic wspólnego (a jeśli nawet to ni jet to znaczące).
OdpowiedzA jeżeli chodzi o przywoływane "ubranie i jedzenie", to jest tak, że to na które stać biednych jest obecnie coraz gorszej jakości, mimo że znaczenie teologii jest w życiu biednych coraz mniejsze.
Ktoś zapomniał o rewolucji przemysłowej. I o wpływie mediów, które przecież zaczęły odgrywać istotną rolę w przekazywaniu informacji w drugiej połowie XIX wieku. Z drugiej strony sztuka pisania, początki szkół ludowych (a więc nauka chłopów czytania, pisania, rachowania i zawodu) wywodziła się jakoś ze środowisk kościelnych.
OdpowiedzAlbania zać powinna doznać cudu gospodarczego, ale jakoś nadal jest jednym z najbiedniejszych krajów europy pomimo tego:
W 1967 r. głowa państwa Albanii Enver Hodża ogłosił Albanię „pierwszym ateistycznym państwem świata”, mimo że Związek Radziecki pod rządami Lenina był już de facto państwem ateistycznym. Marksistowsko-leninowskie władze w Albanii twierdziły, że religia jest obca Albanii i wykorzystywały to do uzasadnienia swojej polityki państwowego ateizmu i tłumienia religii. Ten nacjonalizm był również używany do uzasadnienia komunistycznej postawy ateizmu państwowego w latach 1967-1991.Ustawa o reformie rolnej z sierpnia 1945 znacjonalizował większość majątku instytucji religijnych, w tym majątek meczetów, klasztorów, zakonów i diecezji. Wielu duchownych i wierzących zostało osądzonych, a niektórzy zostali straceni. Wszyscy zagraniczni rzymskokatoliccy księża, mnisi i mniszki zostali wydaleni w 1946 r. [90]
Wspólnotom religijnym lub filiom, które miały swoje siedziby poza granicami kraju, jak zakony jezuitów i franciszkanów , nakazano odtąd zaprzestanie działalności w Albanii. Instytucjom religijnym zabroniono mieć cokolwiek wspólnego z edukacją młodzieży, ponieważ stała się ona wyłączną domeną państwa. Wszystkim wspólnotom wyznaniowym zakazano posiadania nieruchomości oraz prowadzenia instytucji filantropijnych i opiekuńczych oraz szpitali.
Chociaż istniały taktyczne różnice w podejściu Envera Hodży do każdego z głównych wyznań, jego nadrzędnym celem było ostateczne zniszczenie całej zorganizowanej religii w Albanii. W latach 1945-1953 drastycznie zredukowano liczbę księży i kościołów rzymskokatolickich z 253 do 100, a wszystkich katolików napiętnowano jako faszystów .
Kampania przeciwko religii osiągnęła szczyt w latach 60. Od lutego 1967 r. władze albańskie rozpoczęły kampanię mającą na celu eliminację życia religijnego w Albanii. Pomimo skarg, nawet ze strony członków APL , wszystkie kościoły, meczety, klasztory i inne instytucje religijne zostały zamknięte lub przekształcone w magazyny, sale gimnastyczne lub warsztaty do końca 1967 r. [91] Do maja 1967 r. instytucje religijne zostały zmuszone do porzucenia wszystkich 2169 kościołów, meczetów, klasztorów i sanktuariów w Albanii, z których wiele zostało przekształconych w ośrodki kultury dla młodych ludzi . Jak donosił o tym wydarzeniu miesięcznik literacki Nendori, młodzież „stworzyła w ten sposób pierwszy ateistyczny naród na świecie”. [90]
Duchowni byli publicznie oczerniani i upokarzani, zabierano im szaty i profanowano. Więziono ponad 200 duchownych różnych wyznań, innych zmuszono do poszukiwania pracy w przemyśle lub rolnictwie, a niektórych rozstrzelano lub zagłodziono na śmierć. Podpalono klasztor franciszkanów w Szkodrze, w wyniku czego zginęło czterech starszych mnichów.
Artykuł 37 albańskiej konstytucji z 1976 r. Stanowił: „Państwo nie uznaje żadnej religii i wspiera ateistyczną propagandę w celu zaszczepienia ludziom naukowego, materialistycznego światopoglądu”. Kodeks karny z 1977 r. przewidywał wyroki od trzech do dziesięciu lat więzienia za „propagandę religijną oraz produkcję, dystrybucję lub przechowywanie literatury religijnej”, co oznaczało, że osoby złapane z Biblią, Koranami, ikonami lub innymi przedmiotami religijnymi groziły długie wyroki więzienia. Nowy dekret, który w rzeczywistości był wymierzony w Albańczyków o imionach muzułmańskich i chrześcijańskich, stanowiący, że obywatele, których imiona nie odpowiadają „politycznym, ideologicznym lub moralnym standardom państwa”, mają je zmienić. Postanowiono również zmienić nazwy miast i wsi o nazwach religijnych. Brutalna antyreligijna kampania Hodży doprowadziła do w
wyeliminowania formalnego kultu, ale niektórzy Albańczycy nadal potajemnie praktykowali swoją wiarę, ryzykując surową karę. [90]
Rodzice bali się przekazywać dalej swoją wiarę, z obawy, że ich dzieci powiedzą innym. Urzędnicy próbowali usidlić praktykujących chrześcijan i muzułmanów podczas postów religijnych, takich jak Wielki Post i Ramadan , poprzez dystrybucję produktów mlecznych i innych zakazanych pokarmów w szkołach iw pracy, a następnie publicznie potępiając tych, którzy odmówili jedzenia. Ci duchowni, którzy prowadzili tajne służby, byli więzieni. [90] Katolicki ksiądz Shtjefen Kurti został stracony za potajemne ochrzczenie dziecka w Szkodrze w 1972 roku. [93]
Artykuł został zinterpretowany przez Duńczyków jako naruszający Kartę Narodów Zjednoczonych (rozdział 9, artykuł 55), która stwierdza, że wolność religijna jest niezbywalnym prawem człowieka. Po raz pierwszy sprawa trafiła do Komisji Praw Człowieka Organizacji Narodów Zjednoczonych w Genewie dopiero 7 marca 1983 r. Delegacja z Danii została umieszczona w porządku obrad trzydziestego dziewiątego posiedzenia komisji, punkt 25, zatytułowany „Wdrożenie Deklaracji w sprawie likwidacji wszelkich form nietolerancji i dyskryminacji ze względu na religię lub wyznanie”,
Zgodnie z autorem powinna to być czołowa gospodarka świata i kraj o bardzo wysokim poziomie nauki. Jednakże Albania tego czasu jest krajem który jest w ogonie Europy. Wręcz ten okres doprowadził do pogłębienie się kryzysu w pastwie. A teraz ciekawostka, kto doprowadza do zakładania największej sieci szpitali i szkół w krajach słabo rozwiniętych. Bynajmniej nie są to ateistyczni liderzy tylko kościoły i wspólnoty religijne. Gdzie te wielkie dzieła na rzecz kształcenia ludzi i medycyny w krajach trzeciego świata?
Silko nie używaj słów które są Ci obce. Sam piszesz o błogosławieństwie a chyba nie bardzo rozumiesz co to słowo znaczy. Dlatego podam Ci jego definicję: Błogosławieństwo – termin religijny oznaczający formułę lub gest wyrażenia życzenia udzielenia łaski przez Boga.
OdpowiedzChyba jednak nie jest z Tobą tak źle skoro uważasz, że coś jest błogosławieństwem. Błogosławię Ci.
@wkrol
Nie używaj słów, które są Ci obce. Słownik wymienia trzy znaczenia. Trzecie całkowicie odpowiada kontekstowi. To ty nie rozumiesz znaczenia tego słowa.
https://sjp.pwn.pl/slowniki/b%C5%82ogos%C5%82awie%C5%84stwo.html
Już nie mówiąc, że to cytat, nie słowa sliko.