Jerome Kagan, amerykański psycholog, przeprowadził badania w 1989 roku nad (500) czteromiesięcznymi niemowlętami.
W swoim badaniu, między innym, potrząsał głośno grzechotką i zmierzył ile czasu minie, zanim niemowlę zacznie wykazywać silne reakcje, jak np. płacz.
Zauważył, że głośny dźwięk grzechotki oddziaływał na układ sensoryczny u introwertycznych niemowląt o wiele szybciej (nawet w ciągu kilku sekund) niż u ekstrawertycznych. Zdarzało się nawet, że ekstrawertyczne dzieci w ogóle nie reagowały negatywnie na intensywny dźwięk zabawki.
Na podstawie wyników określił, że dzieci, które były wysoko reaktywne na badania, w przyszłości będą introwertykami.
Podobne badania wykonał ponownie na tych samych dzieciach w wieku 2, 4, 7 i 11 lat, co pozwoliło mu potwierdzić hipotezę, że mniej reaktywne dzieci okazały się być ekstrawertykami, a wysoko, introwertykami.
Jerome Kagan, amerykański psycholog, przeprowadził badania w 1989 roku nad (500) czteromiesięcznymi niemowlętami.
OdpowiedzW swoim badaniu, między innym, potrząsał głośno grzechotką i zmierzył ile czasu minie, zanim niemowlę zacznie wykazywać silne reakcje, jak np. płacz.
Zauważył, że głośny dźwięk grzechotki oddziaływał na układ sensoryczny u introwertycznych niemowląt o wiele szybciej (nawet w ciągu kilku sekund) niż u ekstrawertycznych. Zdarzało się nawet, że ekstrawertyczne dzieci w ogóle nie reagowały negatywnie na intensywny dźwięk zabawki.
Na podstawie wyników określił, że dzieci, które były wysoko reaktywne na badania, w przyszłości będą introwertykami.
Podobne badania wykonał ponownie na tych samych dzieciach w wieku 2, 4, 7 i 11 lat, co pozwoliło mu potwierdzić hipotezę, że mniej reaktywne dzieci okazały się być ekstrawertykami, a wysoko, introwertykami.