Nie zgadzam się z demotem. Wyjątkowość wcale nie musi oznaczać, że to coś jest odrębne od innych cech danej osoby. Uważam nawet, że wręcz przeciwnie - ta wyjątkowa cecha dopełnia inne i je uzupełnia. To, że ktoś jest np damskim bokserem a jednocześnie kocha małe szczeniaczki i im pomaga w schronisku nie oznacza, że ten człowiek jest wyjątkowy. Co najwyżej.. dziwny.
Zaraz się zlecą ci, co twierdzą że "każdy człowiek jest wyjątkowy". Albo ci, dla których wyjątkowość to tatuaże, kolczyki, albo męskie getry. To nie jest wyjątkowość, i nie, nie każdy człowiek jest wyjątkowy. Ludzie prymitywni potrafią tylko powielać schematy. Należeć do pewnej kategorii (nie mylić z grupą) ludzi. Są więc na przykład dresami, kibolami, blokersami, wsiowymi pseudo gangsterami, albo wylansowanymi ciotami (piszę o facetach, bo sam nim jestem, ale dziewczynom taką typologię też można przecież zrobić). W jakimś tam stopniu NIKT z nas, niestety, nie jest wyjątkowy, ogranicza nas biologia, technologia, kultura, i mnóstwo innych rzeczy. Ale dojrzałość, taka prawdziwa DOJRZAŁOŚĆ polega między innymi na tym, że umiemy odnaleźć swoją wyjątkowość. Tę prawdziwą, a nie tatuaż, albo kretyńska fryzura. Nie "wyjątkowość", na którą mają "laski lecieć". Tylko taką, która nas wzbogaca. Jakaś umiejętność, jakieś hobby, coś w czym jesteśmy dobrzy, jesteśmy dla innych autorytetem. Cel w życiu. Odważne poglądy, których jesteśmy w stanie bronić NAWET JEŚLI PRZEZ TO NAS NIE LUBIĄ. Wyjątkowość w kontakcie z drugą osobą, zwłaszcza z kimś bliskim, partnerem, przyjacielem. Jednym słowem coś, co stanowi jakąś wartość. A nie POZORY, tak ukochane, przez większość społeczeństwa dziś. Pozorna wyjątkowość, która tylko na chwilę potrafi zauroczyć. Zrobić "pierwsze wrażenie". A później? Wyłazi z takiego człowieka przeciętność, że aż boli. Czasem bardzo boli...
Należy jeszcze dodać, że jeśli ktoś jest prawdziwie wyjątkowy, to nie lansuje tego, ukrywa to głęboko w sobie i do tej wyjątkowości docierają jedynie Ci, którzy naprawdę chcą.
@piotk: Problemem jest, że w dzisiejszym społeczeństwie, mało kto chce dojsc do tej wyjątkowosci. W chwili obecnej osoby które są po prostu sobą są po prostu... Nie akceptowane, musisz się w jakis sposób podlizać większosci ''stada''. Na tym polega ogólny problem, co głębiej i dokładniej opisał antykonformista. :)
miki - ja się nikomu nie podlizuję i jestem akceptowany :). Grunt znaleźć towarzystwo, które docenia szczerość i prawdziwość. Co mi po ludziach, którzy lubią mnie za to, co udaję a nie za to, jaki jestem? Wymaga to dużo wysiłku, ale takie osoby istnieją jeszcze. Co do wyjątkowości, to wg mnie lepiej czekać aż ktoś zechce ją odkryć niż się jej wyzbywać albo co gorsza, bawić się w emocjonalnego eksibicjonistę.
To, że ludzie w większości powielają pewne schematy jest raczej naturalnie uwarunkowane i nazywanie tego faktycznym problem jest pewnego rodzaju nadużyciem. Oczywiście, być może, ale tylko być może, umiejętność bycia "wyjątkowym" w tym sensie w jakim wy rozumujecie dobrze wpłynęłaby na całokształt relacji społecznych, ale to tylko poparte przeczuciem założenie. Swoją drogą, ilu ludzi tyle definicji wyjątkowości, jako, że to kompletny abstrakt. I na tej zasadzie, jeżeli ktoś definiuje wyjątkowość jako po prostu unikatowość, to tak się składa @antykomformisto, że każdy de facto jest unikatową jednostką. Jedni tylko różnią się od ogółu bardziej, a drudzy mniej.
OdpowiedzKomentuj obrazkiem
Zmodyfikowano
1 raz.
Ostatnia modyfikacja:
7 maja 2012 o 20:08
Do przecinka byłem przekonany, że jestem wyjątkowy.
Nie zgadzam się z demotem. Wyjątkowość wcale nie musi oznaczać, że to coś jest odrębne od innych cech danej osoby. Uważam nawet, że wręcz przeciwnie - ta wyjątkowa cecha dopełnia inne i je uzupełnia. To, że ktoś jest np damskim bokserem a jednocześnie kocha małe szczeniaczki i im pomaga w schronisku nie oznacza, że ten człowiek jest wyjątkowy. Co najwyżej.. dziwny.
Lecz na obrazku jest coś innego ;)
@piotk - super, że nie zgadzasz się z demotem, ale co ma do tego odpowiedź na mój komentarz?
Kamil - przyzwyczajaj się, tutaj są takowi użytkownicy, co lubują się podpinać pod pierwszy komentarz, niekoniecznie odpowiadając na niego ;)
Ależ ja to doskonale znam. Po prostu chciałem zwrócić uwagę facetowi piszącemu o wyjątkowości, jak to bardzo wybija się spośród ogółu.
a ja nawet po przecinku się odnajduję :P
Zaraz się zlecą ci, co twierdzą że "każdy człowiek jest wyjątkowy". Albo ci, dla których wyjątkowość to tatuaże, kolczyki, albo męskie getry. To nie jest wyjątkowość, i nie, nie każdy człowiek jest wyjątkowy. Ludzie prymitywni potrafią tylko powielać schematy. Należeć do pewnej kategorii (nie mylić z grupą) ludzi. Są więc na przykład dresami, kibolami, blokersami, wsiowymi pseudo gangsterami, albo wylansowanymi ciotami (piszę o facetach, bo sam nim jestem, ale dziewczynom taką typologię też można przecież zrobić). W jakimś tam stopniu NIKT z nas, niestety, nie jest wyjątkowy, ogranicza nas biologia, technologia, kultura, i mnóstwo innych rzeczy. Ale dojrzałość, taka prawdziwa DOJRZAŁOŚĆ polega między innymi na tym, że umiemy odnaleźć swoją wyjątkowość. Tę prawdziwą, a nie tatuaż, albo kretyńska fryzura. Nie "wyjątkowość", na którą mają "laski lecieć". Tylko taką, która nas wzbogaca. Jakaś umiejętność, jakieś hobby, coś w czym jesteśmy dobrzy, jesteśmy dla innych autorytetem. Cel w życiu. Odważne poglądy, których jesteśmy w stanie bronić NAWET JEŚLI PRZEZ TO NAS NIE LUBIĄ. Wyjątkowość w kontakcie z drugą osobą, zwłaszcza z kimś bliskim, partnerem, przyjacielem. Jednym słowem coś, co stanowi jakąś wartość. A nie POZORY, tak ukochane, przez większość społeczeństwa dziś. Pozorna wyjątkowość, która tylko na chwilę potrafi zauroczyć. Zrobić "pierwsze wrażenie". A później? Wyłazi z takiego człowieka przeciętność, że aż boli. Czasem bardzo boli...
Należy jeszcze dodać, że jeśli ktoś jest prawdziwie wyjątkowy, to nie lansuje tego, ukrywa to głęboko w sobie i do tej wyjątkowości docierają jedynie Ci, którzy naprawdę chcą.
@piotk: Problemem jest, że w dzisiejszym społeczeństwie, mało kto chce dojsc do tej wyjątkowosci. W chwili obecnej osoby które są po prostu sobą są po prostu... Nie akceptowane, musisz się w jakis sposób podlizać większosci ''stada''. Na tym polega ogólny problem, co głębiej i dokładniej opisał antykonformista. :)
miki - ja się nikomu nie podlizuję i jestem akceptowany :). Grunt znaleźć towarzystwo, które docenia szczerość i prawdziwość. Co mi po ludziach, którzy lubią mnie za to, co udaję a nie za to, jaki jestem? Wymaga to dużo wysiłku, ale takie osoby istnieją jeszcze. Co do wyjątkowości, to wg mnie lepiej czekać aż ktoś zechce ją odkryć niż się jej wyzbywać albo co gorsza, bawić się w emocjonalnego eksibicjonistę.
To, że ludzie w większości powielają pewne schematy jest raczej naturalnie uwarunkowane i nazywanie tego faktycznym problem jest pewnego rodzaju nadużyciem. Oczywiście, być może, ale tylko być może, umiejętność bycia "wyjątkowym" w tym sensie w jakim wy rozumujecie dobrze wpłynęłaby na całokształt relacji społecznych, ale to tylko poparte przeczuciem założenie. Swoją drogą, ilu ludzi tyle definicji wyjątkowości, jako, że to kompletny abstrakt. I na tej zasadzie, jeżeli ktoś definiuje wyjątkowość jako po prostu unikatowość, to tak się składa @antykomformisto, że każdy de facto jest unikatową jednostką. Jedni tylko różnią się od ogółu bardziej, a drudzy mniej.
Zmodyfikowano 1 raz. Ostatnia modyfikacja: 7 maja 2012 o 20:08
Hehe, to jest z tego programu "Dom nie do poznania" tam taki kominek zrobili se :D
ludzie to maja posr** we łbie..podniecac sie byle kamieniem...
Ale on pasuje do pozostałych. Ta na górze są wycięta tak, by pasowały O.o