Dokładnie tak. To że ktoś gdzieś ma gorzej nie znaczy, że moje problemy są dla mnie samego mniej znaczące czy mniej dotkliwe i nie zamierzam się czuć winny z tego powodu.
A moze tak w druga strone - zamiast narzekac, ze nie masz nowego igowna to ciesz sie, ze oboje rodzice zyja i nie musisz zapracowywac na to,by utrzymac siebie i rodzenstwo.
Wyobraź sobie, że niektórzy nie są rozpieszczeni i nie mają urojonych problemów, tylko zwyczajne, codzienne, ludzkie. Ale oczywiście tylko patologia i ofiary wojny mają prawo powiedzieć, że im się coś w życiu nie podoba, prawda Xar?
Sadze, ze jakby bardziej patrzec na to, co sie ma, a nie na to, czego sie nie ma, to bedzie sie szczesliwszym. Bo osobie, ktora patrzy za to czego nie ma zawsze bedzie brakowalo.
Tak, nadal uważam, że było trudne. Rówieśnicy nie lubili mnie, rodzice nie zwracali uwagi na moje problemy (kiedy broniłam się przed dokuczaniem, obrywałam i od dzieciaków i od rodziców). Większość wakacji spędzałam jeżdżąc po lekarzach (choroba fizyczna), w roku szkolnym po powrocie ze szkoły byłam zostawiona sama sobie. I jeszcze rozkazy (zakazy), przytyki matki: "nie baw się z chłopcami w wojnę na patyki, nie skacz po drzewach, nie odchodź od domu, ucz się, dlaczego nic nie umiesz?, jesteś beznadziejna i bezwartościowa, skończysz na ulicy!" (to i tak te 'najlżejsze', czasem wyzywała mnie od pań lekkich obyczajów, gdy miała gorszy dzień). Ale co tam, mam nie narzekać, ponieważ chłopcy ze zdjęcia bawią się na tle zniszczonego bloku.
przecież to zwykłe rumuny, czym tu się przejmować? Najprawdopodobniej jest to zdjęcie z jednego ze Słowackiego
Getta w którym żyją cyganie i są odizolowani od reszty miast , ponieważ kradną , biją i brudzą, obejrzyjcie sobie dokumenty o tych gettach a później piszcie, wstyd mi za takich debili jak wy..
Może twoje było trudne, nie próbuj wywoływać poczucia winy, jacy to "my" jesteśmy rozpieszczeni
Dokładnie tak. To że ktoś gdzieś ma gorzej nie znaczy, że moje problemy są dla mnie samego mniej znaczące czy mniej dotkliwe i nie zamierzam się czuć winny z tego powodu.
A moze tak w druga strone - zamiast narzekac, ze nie masz nowego igowna to ciesz sie, ze oboje rodzice zyja i nie musisz zapracowywac na to,by utrzymac siebie i rodzenstwo.
Wyobraź sobie, że niektórzy nie są rozpieszczeni i nie mają urojonych problemów, tylko zwyczajne, codzienne, ludzkie. Ale oczywiście tylko patologia i ofiary wojny mają prawo powiedzieć, że im się coś w życiu nie podoba, prawda Xar?
Sadze, ze jakby bardziej patrzec na to, co sie ma, a nie na to, czego sie nie ma, to bedzie sie szczesliwszym. Bo osobie, ktora patrzy za to czego nie ma zawsze bedzie brakowalo.
Tak, nadal uważam, że było trudne. Rówieśnicy nie lubili mnie, rodzice nie zwracali uwagi na moje problemy (kiedy broniłam się przed dokuczaniem, obrywałam i od dzieciaków i od rodziców). Większość wakacji spędzałam jeżdżąc po lekarzach (choroba fizyczna), w roku szkolnym po powrocie ze szkoły byłam zostawiona sama sobie. I jeszcze rozkazy (zakazy), przytyki matki: "nie baw się z chłopcami w wojnę na patyki, nie skacz po drzewach, nie odchodź od domu, ucz się, dlaczego nic nie umiesz?, jesteś beznadziejna i bezwartościowa, skończysz na ulicy!" (to i tak te 'najlżejsze', czasem wyzywała mnie od pań lekkich obyczajów, gdy miała gorszy dzień). Ale co tam, mam nie narzekać, ponieważ chłopcy ze zdjęcia bawią się na tle zniszczonego bloku.
Przecież te cyganiątka muszą być w siódmym niebie, tyle gruzu dokoła...
przecież to zwykłe rumuny, czym tu się przejmować? Najprawdopodobniej jest to zdjęcie z jednego ze Słowackiego
Getta w którym żyją cyganie i są odizolowani od reszty miast , ponieważ kradną , biją i brudzą, obejrzyjcie sobie dokumenty o tych gettach a później piszcie, wstyd mi za takich debili jak wy..