A ja się cieszę, ze miałem okazję bać się przy tej scenie.Muminki, bajka pełna ciepła i wielu pozytywnych wartości potrafiła mieć swoje tajemnicze i lekko mroczne momenty. I takich bajek dzisiaj brakuje. Są albo bajki nudne jak flaki z olejem przesycone pedagogicznym infantylizmem traktując młodocianego widza jak upośledzonego albo z mega przemocą i innymi dziwactwami. Moje dzieciństwo przypadło na lata 90 . Jak sobie przypomnę bajki z polonii1 , RTL7, bajkowego kina na tvn, cartoon network , bajkami disneya w niedzielę na tvp1 i w wieczorynkach na weekend to wiem, że Polsce był to najlepszy okres kreskówek. Nie wymienię ich, bo bym musiał wymienić nawet sto tytułów.
@Antonipi, miałam podobne odczucia. W sumie ona nikomu krzywdy nie robiła, mroziła, bo taka była jej natura. Ale grzecznie poproszona sobie poszła. Dla mnie gorsza była czarownica i te kołyszące się grzyby z oczami. A prawdziwy strach wywołał we mnie statek widmo.
@szarozielony, chyba o to mi chodziło. Ale do dziś nie wiem jak te stwory sklasyfikować- ani to organizmy na poziomie muminków, ani grzyby, ani rośliny.
@Antonipi z książek Tove Jansson (na ich podstawie powstał serial animowany) wynika, że faktycznie tak było. Ten motyw jest wyjaśniony właśnie w którejś książce - Muminek "zaprzyjaźnia się" z Buką i zaczyna rozumieć, o co właściwie jej chodziło. A chodziło właśnie o to, że Buka była skrajnie samotna, a przyciągało ją światło i ciepło - zarówno to fizyczne, jak i ciepło domowego ogniska, rodziny. Cała seria związana z Doliną Muminków to właściwie przegląd ludzkich charakterów - Jansson tworząc swoje postaci najpewniej wzorowała się na znanych sobie ludziach. Każdy z nas przecież zna jakiegoś outsidera pokroju Włóczykija, lekko paranoicznego, przerysowującego wiele rzeczy gościa w typie Tatusia Muminka, kogoś w stylu Małej Mi czy marzyciela totalnie oderwanego od rzeczywistości, jak Muminek. Buka to ktoś wyrzucony poza nawias społeczeństwa, chcący do tego społeczeństwa wrócić, ale natrafiający na uprzedzenia, strach, odrzucenie.
Najgorszy schiz jaki miałem to po obejrzeniu Pana kleksa, gdy wilkołaki szły na wojnę, z podkładem muzycznym TSA
powinienem podać producentów filmu do sądu, za traumę jaka to zostawilo to na mojej psychice
A ja się cieszę, ze miałem okazję bać się przy tej scenie.Muminki, bajka pełna ciepła i wielu pozytywnych wartości potrafiła mieć swoje tajemnicze i lekko mroczne momenty. I takich bajek dzisiaj brakuje. Są albo bajki nudne jak flaki z olejem przesycone pedagogicznym infantylizmem traktując młodocianego widza jak upośledzonego albo z mega przemocą i innymi dziwactwami. Moje dzieciństwo przypadło na lata 90 . Jak sobie przypomnę bajki z polonii1 , RTL7, bajkowego kina na tvn, cartoon network , bajkami disneya w niedzielę na tvp1 i w wieczorynkach na weekend to wiem, że Polsce był to najlepszy okres kreskówek. Nie wymienię ich, bo bym musiał wymienić nawet sto tytułów.
Jeden obrazek na demotach trauma na cały dzień.
zgadzam sie z tym. Pamietam do dziś :)
Ja tam Buke lubiłem. Żal mi jej było bo wszyscy od niej uciekali, a może ona chciała kogoś przytulić?
@Antonipi, miałam podobne odczucia. W sumie ona nikomu krzywdy nie robiła, mroziła, bo taka była jej natura. Ale grzecznie poproszona sobie poszła. Dla mnie gorsza była czarownica i te kołyszące się grzyby z oczami. A prawdziwy strach wywołał we mnie statek widmo.
@Morela01 - chciałaś powiedzieć "hatifnaty"?
@szarozielony, chyba o to mi chodziło. Ale do dziś nie wiem jak te stwory sklasyfikować- ani to organizmy na poziomie muminków, ani grzyby, ani rośliny.
@Morela01 - ciężkie pytanie. Niby miały te swoje wyłupiaste oczy, ale w jednym odcinku podawali że wyrastają z nasion.
@szarozielony, chyba nie chcę znać więcej szczegółów, do tej pory mnie to lekko przeraża :)
@Morela01 - Aye, lepiej nie wnikać skąd się brały te nasiona.
@Antonipi z książek Tove Jansson (na ich podstawie powstał serial animowany) wynika, że faktycznie tak było. Ten motyw jest wyjaśniony właśnie w którejś książce - Muminek "zaprzyjaźnia się" z Buką i zaczyna rozumieć, o co właściwie jej chodziło. A chodziło właśnie o to, że Buka była skrajnie samotna, a przyciągało ją światło i ciepło - zarówno to fizyczne, jak i ciepło domowego ogniska, rodziny. Cała seria związana z Doliną Muminków to właściwie przegląd ludzkich charakterów - Jansson tworząc swoje postaci najpewniej wzorowała się na znanych sobie ludziach. Każdy z nas przecież zna jakiegoś outsidera pokroju Włóczykija, lekko paranoicznego, przerysowującego wiele rzeczy gościa w typie Tatusia Muminka, kogoś w stylu Małej Mi czy marzyciela totalnie oderwanego od rzeczywistości, jak Muminek. Buka to ktoś wyrzucony poza nawias społeczeństwa, chcący do tego społeczeństwa wrócić, ale natrafiający na uprzedzenia, strach, odrzucenie.
Ryjek za to wygląda jak pies moich sąsiadów i też jest tak samo nienormalny.
Najgorszy schiz jaki miałem to po obejrzeniu Pana kleksa, gdy wilkołaki szły na wojnę, z podkładem muzycznym TSA
powinienem podać producentów filmu do sądu, za traumę jaka to zostawilo to na mojej psychice
Buka to tam nic, ja najbardziej bałam sie muminków, bo miały takie wielkie oczyska i mówiły mimo że nie miały ust... Na prawdę mnie to przerażało
Buka była biedna.
Nigdy nie bałem się Buki. Szczycę się tym.