Pytanie, niby jak społeczeństwo ma tej Pani pomoc? Zrobić ściepę narodowa na nową chałupę i środki na koncie aby mogła znowu jeść w knajpach i jeździć taryfami ? Podejrzewa, ze na początku rodzina i znajomi starali się pomagać ale nikt nie będzie pomagał w nieskończoność. Ta kobieta zamiast żebrać, powinna zgłosić się do szpitala psychiatrycznego i leczyć się pod opieką fachowców. Tylko specjalistyczna pomoc może ją wyprowadzić na prostą.
Coś mi tu nie pasuje - jeśli nie jest w stanie pracować - dostanie rentę, która zależy od jej wcześniejszych zarobków. Mam w rodzinie osobę z depresją - laki na receptę nie są jakieś specjalnie drogie, a próbowała już bodaj 6 czy 7. Najdroższy kosztował 170 zł i starczał na 2 miesiące.
Nie każdy ma rodziców i prawdziwych przyjaciół. Nie osądzajcie tak łatwo. Widać szuka pomocy. A do szpitala psychiatrycznego nie kierują ludzi z depresją, tylko do przychodni. Wiem bo mam w rodzinie osobę z depresją. Wszędzie psychiatrzy i panie w rejestracji traktują ją z góry i jak zło konieczne.
OdpowiedzKomentuj obrazkiem
Zmodyfikowano
1 raz.
Ostatnia modyfikacja:
4 marca 2019 o 12:08
@LaughOutLoud1
Kierują, jeśli "zachodzi uzasadniona obawa targnięcia się na własne życie i utrata zdolności życia społecznego." W praktyce przyjmą najwyżej na oddział otwarty, na zamkniętym leżą niedoszli samobójcy.
Najważniejsza sekwencja i zdanie w tym apelu to "Bóg zapłać" i naiwna wiara ze bóg zapłaci albo inni wierzący w niego zapłacą za nią. Jeśli nabrała kredytów i oczekiwała że grono jaj znajomych jej te kredyty spłaci to niech się nie dziwi że ją opuścili. Poznałem kilka takich osób. Latają od jednego znajomego do drugiego .. a mam ciężką sytuację .. pożyczył byś .. 100 do pierwszego ... i tak żyją na koszt otoczenie czasami nawet bardzo długo po parę lat. Znajomi się często nie odwrócili tylko stanowczo mówią NIE pożyczeniu jej kolejnych pieniędzy jakich nie zamierza nawet oddawać co jest postrzegane jako odwrócenie się od takiej osoby. Dodatkowo taka osoba jest skupiona na sobie i swoich problemach. Cały czas o nich biadoli. Może być bardzo męczące i postrzegane jako toksyczny znajomy jaki będzie psuł każdą zabawę. Prawda jest taka że z tego typu problemów najpierw trzeba się chcieć wydostać i jedyny kto może pomóc to psycholog a najlepiej wydostać się z nich samemu głównie zdobywając wiedzę ekonomiczną i na temat psychologii
OdpowiedzKomentuj obrazkiem
Zmodyfikowano
2 razy.
Ostatnia modyfikacja:
4 marca 2019 o 12:33
Uwielbiam komentarze, szczególnie oceny w stosunku do nieznanego sobie człowieka przez ludzi, których tak łatwo oszukać. Niepotrafiących prawidłowo ocenić najbliższego otoczenia, rodziny, przyjaciół, ludzi, których widzą na co dzień. Co dopiero obcego człowieka. Tak łatwo wydawać osąd, takie to proste ... A wszystko sprowadza się do tego, że widać na zdjęciu klęczącą dziewczynę, która trzyma w rękach skrawek napisanej w pośpiechu, pod wpływem silnych emocji, informacji o swoim krótkim życiu, prosząc o pomoc obcych ludzi na ulicy ... Nie znam tej dziewczyny ani historii tego zdjęcia. Nie wiem nic więcej o jej życiu. Nie potrzebuję żeby wiedzieć, że nie jest dobrze. Zastanówcie się, czy kiedykolwiek prosiliście o coś na kolanach innego człowieka ? Tak można prosić tylko o jedno - o życie, choć znam ludzi, którzy i w takiej sytuacji mogliby nie dać rady upaść na kolana. Nawet jeśli źle pokierowała swoim życiem, nie ważne z jakich powodów, czy było to życie ponad stan, czy rozwijająca się choroba nerwowa, jest dalej człowiekiem, takim samym jak Ty czy ja. Nikogo nie zabiła, nie jest kryminalistą - nie kradła, nie zabiła autem po wódzie, nie stworzyła zagrożenia dla nas a teraz prosi o wybaczenie. Napisała coś, co czyta się ze współczuciem, to jest teraz jej świat, w którym przyszło jej żyć, może do końca życia. Pisze, że jej wstyd, pisze, że marzy o przyjaciołach i nikogo nie ma. Ilu z nas poznało uczucie prawdziwego osamotnienia w trudnych chwilach, kiedy ludzie, których znaliśmy bardzo blisko porzucali nas w obliczu potrzeb wykraczających po za papierową przyjaźń ? Ona też mogła tego doświadczyć. Przemyśl to, zanim wydasz osąd nad innym człowiekiem, bo oceniając go oceniasz cały jego świat ... który właśnie zawalił się w gruzy ...
Na ulicy klęczy człowiek i prosi o pomoc. Nie oceniaj. Podnieś, podaj rękę, nie bój się, to tylko człowiek. I aż człowiek. Warto się schylić. Zaproś na ciepły posiłek, porozmawiaj chwilę. Nie kosztuje to dużo pieniędzy i czasu. Popatrz z bliska w oczy osobie, którą zabrałeś z chodnika i sprawiłeś, że poczuła się znowu człowiekiem, chociaż na chwilę stając się częścią jej zniszczonego świata. Wtedy wydawaj osądy i zadaj sobie pytanie, czy chcesz i możesz pomóc ...
To chyba inaczej rozumiemy życie na poziomie. Dla mnie to znaczy: na poziomie zarobków. Jak dla mnie żyła ponad stan.
Pytanie, niby jak społeczeństwo ma tej Pani pomoc? Zrobić ściepę narodowa na nową chałupę i środki na koncie aby mogła znowu jeść w knajpach i jeździć taryfami ? Podejrzewa, ze na początku rodzina i znajomi starali się pomagać ale nikt nie będzie pomagał w nieskończoność. Ta kobieta zamiast żebrać, powinna zgłosić się do szpitala psychiatrycznego i leczyć się pod opieką fachowców. Tylko specjalistyczna pomoc może ją wyprowadzić na prostą.
Coś mi tu nie pasuje - jeśli nie jest w stanie pracować - dostanie rentę, która zależy od jej wcześniejszych zarobków. Mam w rodzinie osobę z depresją - laki na receptę nie są jakieś specjalnie drogie, a próbowała już bodaj 6 czy 7. Najdroższy kosztował 170 zł i starczał na 2 miesiące.
Nie bój się.
Bóg jej zapłacił ;)
Nie każdy ma rodziców i prawdziwych przyjaciół. Nie osądzajcie tak łatwo. Widać szuka pomocy. A do szpitala psychiatrycznego nie kierują ludzi z depresją, tylko do przychodni. Wiem bo mam w rodzinie osobę z depresją. Wszędzie psychiatrzy i panie w rejestracji traktują ją z góry i jak zło konieczne.
Zmodyfikowano 1 raz. Ostatnia modyfikacja: 4 marca 2019 o 12:08
@LaughOutLoud1
Kierują, jeśli "zachodzi uzasadniona obawa targnięcia się na własne życie i utrata zdolności życia społecznego." W praktyce przyjmą najwyżej na oddział otwarty, na zamkniętym leżą niedoszli samobójcy.
Najważniejsza sekwencja i zdanie w tym apelu to "Bóg zapłać" i naiwna wiara ze bóg zapłaci albo inni wierzący w niego zapłacą za nią. Jeśli nabrała kredytów i oczekiwała że grono jaj znajomych jej te kredyty spłaci to niech się nie dziwi że ją opuścili. Poznałem kilka takich osób. Latają od jednego znajomego do drugiego .. a mam ciężką sytuację .. pożyczył byś .. 100 do pierwszego ... i tak żyją na koszt otoczenie czasami nawet bardzo długo po parę lat. Znajomi się często nie odwrócili tylko stanowczo mówią NIE pożyczeniu jej kolejnych pieniędzy jakich nie zamierza nawet oddawać co jest postrzegane jako odwrócenie się od takiej osoby. Dodatkowo taka osoba jest skupiona na sobie i swoich problemach. Cały czas o nich biadoli. Może być bardzo męczące i postrzegane jako toksyczny znajomy jaki będzie psuł każdą zabawę. Prawda jest taka że z tego typu problemów najpierw trzeba się chcieć wydostać i jedyny kto może pomóc to psycholog a najlepiej wydostać się z nich samemu głównie zdobywając wiedzę ekonomiczną i na temat psychologii
Zmodyfikowano 2 razy. Ostatnia modyfikacja: 4 marca 2019 o 12:33
Uwielbiam komentarze, szczególnie oceny w stosunku do nieznanego sobie człowieka przez ludzi, których tak łatwo oszukać. Niepotrafiących prawidłowo ocenić najbliższego otoczenia, rodziny, przyjaciół, ludzi, których widzą na co dzień. Co dopiero obcego człowieka. Tak łatwo wydawać osąd, takie to proste ... A wszystko sprowadza się do tego, że widać na zdjęciu klęczącą dziewczynę, która trzyma w rękach skrawek napisanej w pośpiechu, pod wpływem silnych emocji, informacji o swoim krótkim życiu, prosząc o pomoc obcych ludzi na ulicy ... Nie znam tej dziewczyny ani historii tego zdjęcia. Nie wiem nic więcej o jej życiu. Nie potrzebuję żeby wiedzieć, że nie jest dobrze. Zastanówcie się, czy kiedykolwiek prosiliście o coś na kolanach innego człowieka ? Tak można prosić tylko o jedno - o życie, choć znam ludzi, którzy i w takiej sytuacji mogliby nie dać rady upaść na kolana. Nawet jeśli źle pokierowała swoim życiem, nie ważne z jakich powodów, czy było to życie ponad stan, czy rozwijająca się choroba nerwowa, jest dalej człowiekiem, takim samym jak Ty czy ja. Nikogo nie zabiła, nie jest kryminalistą - nie kradła, nie zabiła autem po wódzie, nie stworzyła zagrożenia dla nas a teraz prosi o wybaczenie. Napisała coś, co czyta się ze współczuciem, to jest teraz jej świat, w którym przyszło jej żyć, może do końca życia. Pisze, że jej wstyd, pisze, że marzy o przyjaciołach i nikogo nie ma. Ilu z nas poznało uczucie prawdziwego osamotnienia w trudnych chwilach, kiedy ludzie, których znaliśmy bardzo blisko porzucali nas w obliczu potrzeb wykraczających po za papierową przyjaźń ? Ona też mogła tego doświadczyć. Przemyśl to, zanim wydasz osąd nad innym człowiekiem, bo oceniając go oceniasz cały jego świat ... który właśnie zawalił się w gruzy ...
Na ulicy klęczy człowiek i prosi o pomoc. Nie oceniaj. Podnieś, podaj rękę, nie bój się, to tylko człowiek. I aż człowiek. Warto się schylić. Zaproś na ciepły posiłek, porozmawiaj chwilę. Nie kosztuje to dużo pieniędzy i czasu. Popatrz z bliska w oczy osobie, którą zabrałeś z chodnika i sprawiłeś, że poczuła się znowu człowiekiem, chociaż na chwilę stając się częścią jej zniszczonego świata. Wtedy wydawaj osądy i zadaj sobie pytanie, czy chcesz i możesz pomóc ...
Dostała lekcje pokory, i nadal niczego się nie nauczyła.
Pomoc trzeba to oczywiste jednak Ciekawe ilu ludziom ona pomogła kiedy żyła na poziomie..