Uczenie się czasów w takiej formie nie jest dobrym pomysłem. Posługuje się językiem cały czas i nie myślę nad wykorzystaniem czasów, są bardzo intuicyjne i stosunkowo łatwo się przyzwyczaić co i kiedy mówisz. Najlepiej jest, gdy mamy więcej styczności z różnymi formami z filmów, gier, seriali czy rozmów. Trzeba jednak pamiętać, że ludzie tak samo popełniają błędy w języku ojczystym i często wybierają niekoniecznie dobrą formę.
Najlepiej rozdzielić to sobie na moment odniesienia i czas wykonywania czynności w stosunku do tego momentu. Moment może być w przeszłości, przyszłości lub teraz. To samo z momentem wykonywania czynności, a do tego odróżniamy formę ciągłą (zrobiłem czy robiłem). Tak też jest zbudowany język i daje nam praktycznie 18 różnych czasów, z czego 12 macie na obrazku.
Mówiąc o teraźniejszości mogę użyć trzech czasów. Już coś zrobiłem (zjadłem śniadanie), robię to (jem śniadania o 12), zrobię to (jutro zjem śniadanie) i to samo w formie ciągłej. Wczoraj o 12 jadłem śniadanie, teraz jem śniadanie, jutro o 12 będę jadł śniadanie. Wszystko jest w relacji do teraźniejszości. Teraz to samo może się odnosić do przyszłości lub przeszłości. Wczoraj o 15 byłem już po śniadaniu. Wczoraj o 13 już od godziny jadłem śniadanie. Dokładnie to samo, ale nie odnosi się do teraz, a do momentu wczoraj. Tak samo wczoraj o 11 zamierzałem zjeść śniadanie i wczoraj o 12 zamierzałem przez godzinę jeść śniadanie. I to samo mamy w przyszłości. Jutro o 11 będę zamierzał zjeść śniadanie i jutro o 11 będę zamierzał jeść śniadanie. To są niby dwa różne czasy, ale w praktyce różnią się tylko określeniem tej najniższej czynności. Co więcej, te czasy można ze sobą łączyć w jeszcze bardziej skomplikowane formy i to właśnie dlatego ich dokładna nauka nie ma sensu. Należy się nauczyć ogólnych zasad i jak je łączyć.
Prawdopodobnie jutro o 11 będę chciał, żebym o 15 był już po godzinie jedzenia śniadania. Jaki to czas?
@Puolalainen Ale nie w formie tabelki czy listy kilkunastu czasów, które trzeba wykuć. Te czasy są bardzo podobne i można z jednego wywnioskować inny bez większego zaangażowania procesów myślowych. Większość z nich istnieje też w naszym języku.
Najprostsze przypadki czasów:
I do - pracuję w branży lotniczej
I will do - będę pracował w branży lotniczej
I did - pracowałem w branży lotniczej
Określenie stanu:
I am X
I will be X
I was X
Wykonywanie czynności jest stanem:
I am doing - właśnie projektuję samolot
I will be doing - będę projektował samolot
I was doing - projektowałem samolot
Ale też może być inny stan:
I am tired - jestem zmęczony
I will be tired - będę zmęczony
I was tired - byłem zmęczony
Bez żadnych nazw czasów. Pierwsze trzy podstawowe formy opisują ogólne wydarzenia, kolejne trzy są takie same, ale opisują stan, dlatego mówimy "ja jestem", a nie samo "ja". Banalnie proste. Jestem zmęczony i właśnie jem obiad to ta sama forma.
No to teraz w formie przeszłej, która u nas występuje przez dodanie być. Powinienem był to zrobić, już bym był w domu. W angielskim dodaje się have.
I have X
I will have X
I had X
I znowu jako X możemy podstawić coś. Zrobiłem coś?
I have done - zrobiłem coś, już zaprojektowałem ten samolot
I will have done - skończę coś robić, jutro wieczorem będzie zrobione
I had done - już to wtedy było zrobione, wczoraj rano miało gotowy projekt
Podstawmy coś innego. Jadłem śniadanie (to have breakfast)?
I have had a breakfast - już miałem śniadanie
I will have had a breakfast - już będę po śniadaniu
I had had a breakfast - już byłem po śniadaniu
W najczęstszej formie występuje jak po naszemu:
I should have done - powinienem był to zrobić (do teraz lub momentu w przyszłości)
I should had done - powinienem był to zrobić (do momentu w przeszłości, np. przed wczorajszym egzaminem)
W obu przypadkach mówimy o wydarzeniu przeszłym z perspektywy danego momentu, więc nie ma tu za bardzo formy przyszłem. Ta forma u nas praktycznie nie istnieje. Jutro do południa to powinno być zrobione - brzmi tak samo, jak to już powinno być zrobione. Możemy jednak zaakcentować, że to już minęło, to powinno było być zrobione tydzień temu.
Bez nazw i podawania szczególnych czasów jest to bardzo proste. Masz trzy czasy i mówisz o ogólnej czynności, stanie (wykonywanie czynności jest też stanem) i możesz to przesuwać w czasie w tył i do przodu. Wszystko dzieje się bardzo intuicyjnie i często znając kilka podstawowych czasów jesteś w stanie stworzyć wszystkie inne. Język jest bardzo płynny i sensowny, nie ma tu potrzeby wyuczania się konkretnych kilkunastu czasów i form wypowiedzi. Już mówiąc coś masz intencję zaakcentowania czegoś i próbujesz tą intencję wyrazić.
Powinieneś był to robić wczoraj przed spotkaniem? You should (powinieneś) have (bo przed czymś) been (mówimy o stanie, ciągłej czynności) doing it yesterday before the meeting.
Powinieneś był to zrobić wczoraj przed spotkaniem?
You should (powinieneś) have (bo przed czymś) done (bo już powinno wtedy byś zrobione) it yesterday before the meeting.
To w praktyce nie jest półtora tuzina czasów, a jedynie kilka form zklejanych w to, co akurat chcemy osiągnąć. Nie uczcie się czasów, nie uczcie się definicji, uczcie się odmian słówek i starajcie się zebrać odpowiednio dużą bazę treści (nawet memów), które są wypowiadane w różnych intencjach i pozwalają nam szybko kojarzyć sformułowania. Nikt dziecka mowy nie uczy od wyjaśniania definicji imiesłowu biednego i rozkładania zdań na czynniki pierwsze. Uczymy się przez kontekst i przyzwyczajenia, definicje i zasady zostawmy lingwitom.
Ta komarzyca ma wszystko ładnie rozplanowane.
No, Caffa, ladna odmiana z tym postem chlopie!
O -coś przydatnego
Uczenie się czasów w takiej formie nie jest dobrym pomysłem. Posługuje się językiem cały czas i nie myślę nad wykorzystaniem czasów, są bardzo intuicyjne i stosunkowo łatwo się przyzwyczaić co i kiedy mówisz. Najlepiej jest, gdy mamy więcej styczności z różnymi formami z filmów, gier, seriali czy rozmów. Trzeba jednak pamiętać, że ludzie tak samo popełniają błędy w języku ojczystym i często wybierają niekoniecznie dobrą formę.
Najlepiej rozdzielić to sobie na moment odniesienia i czas wykonywania czynności w stosunku do tego momentu. Moment może być w przeszłości, przyszłości lub teraz. To samo z momentem wykonywania czynności, a do tego odróżniamy formę ciągłą (zrobiłem czy robiłem). Tak też jest zbudowany język i daje nam praktycznie 18 różnych czasów, z czego 12 macie na obrazku.
Mówiąc o teraźniejszości mogę użyć trzech czasów. Już coś zrobiłem (zjadłem śniadanie), robię to (jem śniadania o 12), zrobię to (jutro zjem śniadanie) i to samo w formie ciągłej. Wczoraj o 12 jadłem śniadanie, teraz jem śniadanie, jutro o 12 będę jadł śniadanie. Wszystko jest w relacji do teraźniejszości. Teraz to samo może się odnosić do przyszłości lub przeszłości. Wczoraj o 15 byłem już po śniadaniu. Wczoraj o 13 już od godziny jadłem śniadanie. Dokładnie to samo, ale nie odnosi się do teraz, a do momentu wczoraj. Tak samo wczoraj o 11 zamierzałem zjeść śniadanie i wczoraj o 12 zamierzałem przez godzinę jeść śniadanie. I to samo mamy w przyszłości. Jutro o 11 będę zamierzał zjeść śniadanie i jutro o 11 będę zamierzał jeść śniadanie. To są niby dwa różne czasy, ale w praktyce różnią się tylko określeniem tej najniższej czynności. Co więcej, te czasy można ze sobą łączyć w jeszcze bardziej skomplikowane formy i to właśnie dlatego ich dokładna nauka nie ma sensu. Należy się nauczyć ogólnych zasad i jak je łączyć.
Prawdopodobnie jutro o 11 będę chciał, żebym o 15 był już po godzinie jedzenia śniadania. Jaki to czas?
@ZONTAR
Aby uzywanie czasow bylo intuicyjne trzeba sie tego nauczyc.
@Puolalainen Ale nie w formie tabelki czy listy kilkunastu czasów, które trzeba wykuć. Te czasy są bardzo podobne i można z jednego wywnioskować inny bez większego zaangażowania procesów myślowych. Większość z nich istnieje też w naszym języku.
Najprostsze przypadki czasów:
I do - pracuję w branży lotniczej
I will do - będę pracował w branży lotniczej
I did - pracowałem w branży lotniczej
Określenie stanu:
I am X
I will be X
I was X
Wykonywanie czynności jest stanem:
I am doing - właśnie projektuję samolot
I will be doing - będę projektował samolot
I was doing - projektowałem samolot
Ale też może być inny stan:
I am tired - jestem zmęczony
I will be tired - będę zmęczony
I was tired - byłem zmęczony
Bez żadnych nazw czasów. Pierwsze trzy podstawowe formy opisują ogólne wydarzenia, kolejne trzy są takie same, ale opisują stan, dlatego mówimy "ja jestem", a nie samo "ja". Banalnie proste. Jestem zmęczony i właśnie jem obiad to ta sama forma.
No to teraz w formie przeszłej, która u nas występuje przez dodanie być. Powinienem był to zrobić, już bym był w domu. W angielskim dodaje się have.
I have X
I will have X
I had X
I znowu jako X możemy podstawić coś. Zrobiłem coś?
I have done - zrobiłem coś, już zaprojektowałem ten samolot
I will have done - skończę coś robić, jutro wieczorem będzie zrobione
I had done - już to wtedy było zrobione, wczoraj rano miało gotowy projekt
Podstawmy coś innego. Jadłem śniadanie (to have breakfast)?
I have had a breakfast - już miałem śniadanie
I will have had a breakfast - już będę po śniadaniu
I had had a breakfast - już byłem po śniadaniu
W najczęstszej formie występuje jak po naszemu:
I should have done - powinienem był to zrobić (do teraz lub momentu w przyszłości)
I should had done - powinienem był to zrobić (do momentu w przeszłości, np. przed wczorajszym egzaminem)
W obu przypadkach mówimy o wydarzeniu przeszłym z perspektywy danego momentu, więc nie ma tu za bardzo formy przyszłem. Ta forma u nas praktycznie nie istnieje. Jutro do południa to powinno być zrobione - brzmi tak samo, jak to już powinno być zrobione. Możemy jednak zaakcentować, że to już minęło, to powinno było być zrobione tydzień temu.
Bez nazw i podawania szczególnych czasów jest to bardzo proste. Masz trzy czasy i mówisz o ogólnej czynności, stanie (wykonywanie czynności jest też stanem) i możesz to przesuwać w czasie w tył i do przodu. Wszystko dzieje się bardzo intuicyjnie i często znając kilka podstawowych czasów jesteś w stanie stworzyć wszystkie inne. Język jest bardzo płynny i sensowny, nie ma tu potrzeby wyuczania się konkretnych kilkunastu czasów i form wypowiedzi. Już mówiąc coś masz intencję zaakcentowania czegoś i próbujesz tą intencję wyrazić.
Powinieneś był to robić wczoraj przed spotkaniem? You should (powinieneś) have (bo przed czymś) been (mówimy o stanie, ciągłej czynności) doing it yesterday before the meeting.
Powinieneś był to zrobić wczoraj przed spotkaniem?
You should (powinieneś) have (bo przed czymś) done (bo już powinno wtedy byś zrobione) it yesterday before the meeting.
To w praktyce nie jest półtora tuzina czasów, a jedynie kilka form zklejanych w to, co akurat chcemy osiągnąć. Nie uczcie się czasów, nie uczcie się definicji, uczcie się odmian słówek i starajcie się zebrać odpowiednio dużą bazę treści (nawet memów), które są wypowiadane w różnych intencjach i pozwalają nam szybko kojarzyć sformułowania. Nikt dziecka mowy nie uczy od wyjaśniania definicji imiesłowu biednego i rozkładania zdań na czynniki pierwsze. Uczymy się przez kontekst i przyzwyczajenia, definicje i zasady zostawmy lingwitom.
Fajne, przydatne. Ciężko ogarnąć te ich czasy.