Miałem dwie osoby z demencją w rodzinie, jedna z zaawansowanym alzheimerem. Przez kilka lat z osoby dosyć świadomej i lekko niesprawnej doszła do zupełnego oderwania od rzeczywistości, nie rozpoznawała ludzi, nie potrafiła jeść, umyć się. O ile na początku miała przebłyski i lepsze dni, a czasem lepszy dzień był wtedy, gdy potrafiła obsłużyć widelec. Straszliwą choroba, z człowieka zostaje wrak bez jakiegokolwiek śladu tego, co kiedyś tam było. Nieco dalsza osoba była w domu opieki, czasem zdarzało mi się być w kraju i odwiedzić. Cieszył się na mój widok. Jak w trakcie wizyty w kraju wpadałem co kilka dni, zawsze się cieszył i pytał, kiedy przyjechałem. Niestety kolejnego dnia już nic nie pamiętał. Do końca jednak był tym samym, wesołym człowiekiem, starość nie ograbiła go z człowieczeństwa.
Sądzę, że skazywanie dzieci na oglądanie postępu choroby jest złe, wszyscy w rodzinie byli tego świadkiem i nikt nie chce zostać na głowie swoim dzieciom, nie chcą tego powtarzać. Później w pamięci nie zostaje osoba, którą znałeś całe życie, ale właśnie ten wrak człowieka, którym się stał pod koniec. Szczególnie w przypadku alzheimera.
Ten programista mógł mieć coś wspólnego z tym, że inni wiadomości nie dostali.
Miałem dwie osoby z demencją w rodzinie, jedna z zaawansowanym alzheimerem. Przez kilka lat z osoby dosyć świadomej i lekko niesprawnej doszła do zupełnego oderwania od rzeczywistości, nie rozpoznawała ludzi, nie potrafiła jeść, umyć się. O ile na początku miała przebłyski i lepsze dni, a czasem lepszy dzień był wtedy, gdy potrafiła obsłużyć widelec. Straszliwą choroba, z człowieka zostaje wrak bez jakiegokolwiek śladu tego, co kiedyś tam było. Nieco dalsza osoba była w domu opieki, czasem zdarzało mi się być w kraju i odwiedzić. Cieszył się na mój widok. Jak w trakcie wizyty w kraju wpadałem co kilka dni, zawsze się cieszył i pytał, kiedy przyjechałem. Niestety kolejnego dnia już nic nie pamiętał. Do końca jednak był tym samym, wesołym człowiekiem, starość nie ograbiła go z człowieczeństwa.
Sądzę, że skazywanie dzieci na oglądanie postępu choroby jest złe, wszyscy w rodzinie byli tego świadkiem i nikt nie chce zostać na głowie swoim dzieciom, nie chcą tego powtarzać. Później w pamięci nie zostaje osoba, którą znałeś całe życie, ale właśnie ten wrak człowieka, którym się stał pod koniec. Szczególnie w przypadku alzheimera.