W niektórych krajach takie zachowanie by uszło (pomijam fakt, że to filmik na potrzeby jakiegoś tik toka) ale już np. u nas zaraz by go wzięto za pijanego lub chorego psychicznie. W Polsce na ulicy nie można się cieszyć, zagadywać obcych ludzi i należy chodzić jakby się miało kija w tyłku, spokojnym krokiem, bez machania rękami, skakania czy tańczenia. Generalnie to wychodząc na ulicę łatwo odnieść wrażenie, że jesteśmy narodem sztywniaków i ponuraków, tak niedowartościowanym iż nawet piętnastolatek oczekuje zwracania się do niego na Pan, byle tylko mógł choć na chwilę poczuć się kimś ważniejszym i dostojniejszym.
@Adrian1234 Z ciekawości poszukałem w internecie wiedzy na temat machania rękami podczas chodzenia i trafiłem na taki ciekawy wpis o tym - https://zurkowepodroze.pl/machac-czy-nie-machac-o-to-jest-pytanie/
Prawdopodobnie jesteśmy takim narodem "sztywniaków" z powodu beznadziejnych okoliczności, które przez lata męczą nas. Jesteśmy ludźmi wielu problemów. Do takiego luźnego stylu życia są potrzebne zupełnie inne okoliczności. Potrafimy w naszym kraju być wyluzowani od dziecka do początku dorosłości - później zaczynają się problemy i tracimy swą pozytywną energię.
@Elandiel1 Prawda, u nas jest kilka czynników powodujących ponuractwo i sztywniactwo: 1: taka tradycja. Polacy w historii bardzo wiele przeszli, zawsze znajdowaliśmy się pomiędzy Rosją i Niemcami, którzy albo nas chcieli podbić albo też walczyli ze sobą ale na naszych ziemiach więc ciągle doświadczaliśmy wojen, najazdów i prześladowań. Ludzie z tamtych czasów byli ponurzy a ich dzieci zapożyczali od nich zachowania a nieraz też sami podobnych doświadczali. Pokolenie naszych babć i dziadków znowu tego doświadczyło podczas II wojny światowej co odcisnęło na nich swoje piętno co z kolei wpłynęło na ich dzieci, wnuki itp. 2. Ogólnie ciężkie życie. Zawsze brakuje pieniędzy, ludzie pracują dużo i ciężko, często tam gdzie wcale nie chcą a do tego zarobione pieniądze wystarczają na przedłużenie egzystencji a nie prawdziwe życie. Zwykle każdy dzień wygląda tak samo: pobudka, śniadanie, pędzenie do pracy, praca po 8 czy 12 godzin, jak dobrze pójdzie to powrót do domu, jak gorzej to jeszcze trzeba coś pozałatwiać, potem obiad, chwila dla siebie, kolacja, spanie (zwykle zbyt krótkie by się organizm zregenerował) i tak w kółko. 3. Klimat. Przez większość roku jest zimno, pochmurnie, wietrznie i deszczowo co odbija się na samopoczuciu. Za to akurat późną wiosną i latem da się zauważyć, że ludzie na ulicy wyglądają na nieco bardziej zadowolonych i wyluzowanych.
Prawda, najnaturalniejszy sposób chodzenia wiąże się z poruszaniem rękami więc tym bardziej zwracają na siebie uwagę ludzie chodzący jakby na baczność z rękami sztywno ułożonymi wzdłuż tułowia, ewentualnie ze zgiętą prawą ręką w której bez przerwy trzymają telefon :).
@KYOKO_UwU Mam podobnie. Dla wielu zwracanie się na pan jest oznaką szacunku ale dla mnie to raczej stawianie dodatkowych barier pomiędzy ludźmi i sztuczne ich postarzanie. Po przeprowadzce mam sporo sąsiadów w podobnym do mnie wieku jednak wszyscy zwracają się do siebie per pan, pani co w zasadzie likwiduje możliwość nawiązania luźnej rozmowy w efekcie czego choć mieszkam tu od kilku lat to sąsiedzi wzajemnie się nie znają i z każdym ma się takie sztywne relacje. W krajach gdzie czymś normalnym jest by ludzie mówili nawet do całkowicie obcych ludzi na Ty, społeczeństwo jest bardziej życzliwe i otwarte na nowe znajomości.
@Adrian1234 Dokładnie tak, już nie rozpisywałem tego tak szczegółowo ale przedstawiłeś wszystko co miałem na myśli. Wydaje mi się, że każdy powinien chodzić jak mu pasuje nie zważając na innych co kto powie, pomyśli czy się śmieje. Trzeba być sobą, każdy ma jedno życie więc warto z niego korzystać bez takich ograniczeń o ile się kogoś nie krzywdzi.
czego to się nie robi dla wyświetleń...przynajmniej sobie dorobi chłopak na odżywki
W niektórych krajach takie zachowanie by uszło (pomijam fakt, że to filmik na potrzeby jakiegoś tik toka) ale już np. u nas zaraz by go wzięto za pijanego lub chorego psychicznie. W Polsce na ulicy nie można się cieszyć, zagadywać obcych ludzi i należy chodzić jakby się miało kija w tyłku, spokojnym krokiem, bez machania rękami, skakania czy tańczenia. Generalnie to wychodząc na ulicę łatwo odnieść wrażenie, że jesteśmy narodem sztywniaków i ponuraków, tak niedowartościowanym iż nawet piętnastolatek oczekuje zwracania się do niego na Pan, byle tylko mógł choć na chwilę poczuć się kimś ważniejszym i dostojniejszym.
@Adrian1234 Z ciekawości poszukałem w internecie wiedzy na temat machania rękami podczas chodzenia i trafiłem na taki ciekawy wpis o tym - https://zurkowepodroze.pl/machac-czy-nie-machac-o-to-jest-pytanie/
Prawdopodobnie jesteśmy takim narodem "sztywniaków" z powodu beznadziejnych okoliczności, które przez lata męczą nas. Jesteśmy ludźmi wielu problemów. Do takiego luźnego stylu życia są potrzebne zupełnie inne okoliczności. Potrafimy w naszym kraju być wyluzowani od dziecka do początku dorosłości - później zaczynają się problemy i tracimy swą pozytywną energię.
@Adrian1234 a mnie znowu wkurza, że mając 30 przychodzi do roboty facet 22 lata i mi tu "panuje" xD
@Elandiel1 Prawda, u nas jest kilka czynników powodujących ponuractwo i sztywniactwo: 1: taka tradycja. Polacy w historii bardzo wiele przeszli, zawsze znajdowaliśmy się pomiędzy Rosją i Niemcami, którzy albo nas chcieli podbić albo też walczyli ze sobą ale na naszych ziemiach więc ciągle doświadczaliśmy wojen, najazdów i prześladowań. Ludzie z tamtych czasów byli ponurzy a ich dzieci zapożyczali od nich zachowania a nieraz też sami podobnych doświadczali. Pokolenie naszych babć i dziadków znowu tego doświadczyło podczas II wojny światowej co odcisnęło na nich swoje piętno co z kolei wpłynęło na ich dzieci, wnuki itp. 2. Ogólnie ciężkie życie. Zawsze brakuje pieniędzy, ludzie pracują dużo i ciężko, często tam gdzie wcale nie chcą a do tego zarobione pieniądze wystarczają na przedłużenie egzystencji a nie prawdziwe życie. Zwykle każdy dzień wygląda tak samo: pobudka, śniadanie, pędzenie do pracy, praca po 8 czy 12 godzin, jak dobrze pójdzie to powrót do domu, jak gorzej to jeszcze trzeba coś pozałatwiać, potem obiad, chwila dla siebie, kolacja, spanie (zwykle zbyt krótkie by się organizm zregenerował) i tak w kółko. 3. Klimat. Przez większość roku jest zimno, pochmurnie, wietrznie i deszczowo co odbija się na samopoczuciu. Za to akurat późną wiosną i latem da się zauważyć, że ludzie na ulicy wyglądają na nieco bardziej zadowolonych i wyluzowanych.
Prawda, najnaturalniejszy sposób chodzenia wiąże się z poruszaniem rękami więc tym bardziej zwracają na siebie uwagę ludzie chodzący jakby na baczność z rękami sztywno ułożonymi wzdłuż tułowia, ewentualnie ze zgiętą prawą ręką w której bez przerwy trzymają telefon :).
@KYOKO_UwU Mam podobnie. Dla wielu zwracanie się na pan jest oznaką szacunku ale dla mnie to raczej stawianie dodatkowych barier pomiędzy ludźmi i sztuczne ich postarzanie. Po przeprowadzce mam sporo sąsiadów w podobnym do mnie wieku jednak wszyscy zwracają się do siebie per pan, pani co w zasadzie likwiduje możliwość nawiązania luźnej rozmowy w efekcie czego choć mieszkam tu od kilku lat to sąsiedzi wzajemnie się nie znają i z każdym ma się takie sztywne relacje. W krajach gdzie czymś normalnym jest by ludzie mówili nawet do całkowicie obcych ludzi na Ty, społeczeństwo jest bardziej życzliwe i otwarte na nowe znajomości.
@Adrian1234 Dokładnie tak, już nie rozpisywałem tego tak szczegółowo ale przedstawiłeś wszystko co miałem na myśli. Wydaje mi się, że każdy powinien chodzić jak mu pasuje nie zważając na innych co kto powie, pomyśli czy się śmieje. Trzeba być sobą, każdy ma jedno życie więc warto z niego korzystać bez takich ograniczeń o ile się kogoś nie krzywdzi.
Młody, chyba coś w nocy było, nie?
Zjarany brat Neymara.
Work & Travel.
And fun