Demotywatory.pl

@13Puchatek jakby wiedział to by kupił złoto palladowe..nie uczula. Wszyscy uczuleni reagują na nikiel (wysypka), miedź (zielona warstwa na skórze się wtedy robi pod obrączką). Uczulenia na metale szlachetne praktycznie nie występuje. Ale znam lepszy przypadek. Koleżanka opowiadała o znajomej czekającej do ślubu z seksem. Niestety na drugi dzień wesela nie dotarła bo miała silną alergię kontaktową na spermę męża i wylądowała w szpitalu. Dostali uniezależnienie ślubu nawet. To jest dopiero historia. Sporo lat temu w Opocznie

@pirlipati Jeszcze kobalt :)
W sumie nigdy o uczuleniu na złoto nie słyszałam. Więc faktycznie, bardzo rzadki przypadek. Z reguły jest jak u mnie - tylko złoto nie uczula.
Podpowiem, że te magiczne metale sprawiają, że ciężko znaleźć nieuczulające kosmetyki do makijażu.

A ja ślubom. To w końcu główna przyczyna rozwodów.

@Amera Takie jest życie, a ja znam jeszcze taką inną mądrość ludową: wesele się planuje, pogrzeb nie. Pamiętam podobną sytuację i wiem, że mogło być trochę przykro. Z tego zdarzenia pamiętam też, że chyba cała rodzina stawiła się na weselu, i chociaż bawili się raczej powściągliwie, to rodzina drugiej strony nadrabiała.

@Amera To u mnie było podobnie. Ale mama umarła przed wigilią, a ślub mieliśmy w kwietniu. Przy czym nikt nie wiedział, że mama umrze. A pogrzeb był w wigilię. Ojciec umarł mi 5 lat później na sylwestra. JPRDL.

@profix3 mój tata dwa miesiące wcześniej nagle rano dostał zawału z zatrzymaniem akcji serca, 15 minut go reanimowali, niby go odratowali ale nie wybudził się ze śpiączki. Dopiero później dowiedziałam się że mama prosiła lekarzy żeby utrzymali tatę przy życiu do ślubu, tyle że się nie udało. My wesele ograniczyliśmy do najbliższej rodziny i nie namawialiśmy nikogo do tańca, widziałam jednak że moja rodzina potrzebowała takiego oderwania po dwóch miesiącach zamartwiania się

@irulax Niezupełnie. Znam przypadki, gdzie to nie jest takie proste "po prostu nie idź" - znam przypadek gdzie "nie iść" zdecydowała się siostra panny młodej, która miała być też jej świadkiem (na ślub miała przyjechać zza granicy, miała bodajże roczne, czy dwuletnie dziecko, nie było opcji zostawić go w innym kraju, a w Polsce jedyne osoby do opieki to byli dziadkowie, którzy na ślub córki chcieli pójść, a państwo młodzi zadecydowali, że ślub i wesele bez dzieci - dosyć patowa sytuacja, bo przy takiej odległości jasnym jest, że sprawdzonej opiekunki nie mieli...). Konflikt w rodzinie, ślub został odwołany.
Drugi przypadek: wesele tydzień po pogrzebie, tak jak zostało tu wspomniane, z tym że "wdowa", a zarazem matka panny młodej kategorycznie nie czuła się na siłach by pokazać się ludziom. Odwołać? Zepsuć ślub samą obecnością, bo sobie nie radzisz? Nie iść i ominąć jeden z ważniejszych dni swojej córki?
Czy rodzic/brat/siostra bardziej "zepsują ślub" nie pojawiając się na nim, czy pojawiając? A najlepszy przyjaciel/przyjaciółka? Poniekąd, dla takich osób, obowiazek bycia przy osobie bliskiej mimo tego, że sama obecność jest "niemiła" istnieje.

@Cascabel Jak już pisałem: wesela organizuje się z dużym wyprzedzeniem, więc większość rzeczy mozna ogarnąć przed. OK - niektórych przypadków nie przewidzisz.
Moim zdaniem: najważniejszą rzeczą w całej imprezie jest sam ślub. Jeżeli masz z kimś zatarg lub/i towarzystwo nie odpowiada - idziesz na ślub, składasz życzenia i koniec tematu dla Ciebie. Po co iść na siłę i robić innym imbę, lub zapraszać na wesele ludzi którzy tego nie chcą?
Są też inne niezrozumiałe dla mnie tematy, np. ktoś przyjmuje zaproszenie a POTEM szuka powodów żeby się wykręcić. I tak kilka par - zostajesz z pustym stołem za który zapłaciłeś, choć mógłbyś zaprosić kogoś innego. Albo: pytasz o nocleg, bo jedziesz z daleka - na miejscu dwa pokoje na 15 osób.
Takich rozgryweczek bywa multum.

@irulax Zgadzam się.
Problemem jest to, jeżeli samo niepojawienie się (z jakiegokolwiek powodu) jest odbierane jako zepsucie ślubu/wesela. Jak w przypadku wspomnianej siostry, albo matki niegotowej na udział w tego typu wydarzenie. Niestety - tu jest pułapka (nie przewidzisz miesiące wcześniej, że twój mąż umrze, albo że na odmowę przyjścia z uzasadnionego powodu panna młoda zareaguje odwołaniem ślubu i wesela).
O ile łatwo przełknąć odmowę dalekiej rodziny, czy jakiś znajomych, o tyle osoby najbliższe znajdują się w pułapce konwenansów. Chyba nie znam osoby, która bez żadnych konsekwencji dla relacji i "wyklęcia przez rodzinę" mogłaby odmówić uczestnictwa w ślubie rodzeństwa/własnych dzieci/własnych rodziców, nie ważne z jakiego powodu.
Dodatkowo, obecnie ślub niekoniecznie odbywa się w innym miejscu niż wesele i od niego niezależnie, dodatkowo - odległość jaką trzeba pokonać bywa niemała.
Dodajmy, że ta pułapka konwenansów działa dwukierunkowo (chyba jedyne śluby bez obrazy "majestatu" i wyklęcia pary młodej bez obecności rodziców/rodzeństwa, to te zawierane za granicą).

Zmodyfikowano 1 raz Ostatnia modyfikacja: 13 October 2023 2023 12:02

@hoborg dokładnie! od razu wołałbym prawowitego właściciela gluta aby przypilnował nietresowane ustrojstwo.

@lahtex oj, już nie gluta i nie ustrojstwo. To jest dziecko, które najwyraźniej nie otrzymuje wystarczająco dużo uwagi od rodziców, więc próbuje to sobie odbić, skupiając na sobie uwagę innych - czy to w pozytywny czy negatywny sposób, to już dziecku wszystko jedno.
Wystarczy bez emocji wziąć za rękę, odprowadzić na miejsce. Poprosić, żeby posiedział spokojnie, ewentualnie obiecać później, że się pobawicie, jak pozostanie na swoim miejscu do końca ceremonii. Przeważnie działa, serio.

Odbierałam kiedyś moje dziecko z przedszkola, a panna w płacz, bo ją większy kolega właśnie zepchnął z huśtawki. Kolega Jasiu, znany już wychowawcom ze swojego zachowania, z etykietką rozrabiaki. Dwie wychowawczynie od razu na niego nasiadły i nawrzeszczały. Ja go wzięłam za rękę, ukucnęłam, żeby być na jego wysokości. I mówię: "wiesz co, jak chcesz się pohuśtać, to po prostu poproś, a jak ktoś się twoim zdaniem za długo huśta, to powiedz to pani. Nie spychaj, tylko powiedz dorosłemu, że inne dziecko nie chce zejść z huśtawki. Ja wiem, że to potrafisz. Wszyscy mówią, że ty rozrabiasz, ale ja wiem, że ty potrafisz być fajny i porządny chłopak. Pokaż to wszystkim. Dobra?"
Przybiłam mu piątkę. Jak poszedł, to mi się łapska trzęsły. Wychowawczynie stały z otwartymi gębami. Wybąkałam, żeby go następnym razem pochwaliły, jak przyjdzie się skarżyć i nikogo nie pobije. A moja pannica parę dni później mówi od niechcenia: a wiesz, Jasiu jest teraz miły.

A ja się tylko zastanawiam, czemu my dorośli jesteśmy takimi du*kami i tak traktujemy nasze dzieci. Czemu wiedzę o wychowaniu trzeba czerpać z wielu książek, zamiast nauczyć się tego od rodziców.

@hoborg Wydaje mi się, że i z braku cierpliwości i z tego, że nie wiem czy byliśmy jakoś surowiej chowani, czy od małego miało się inny rozum, ale nie robiło się takich rzeczy. Mieszkam niestety z młodzieżą w jednym budynku, gościowi 2 lata tłumaczyłem jedną rzecz, nie ma siły nie dotrze, nie przetłumaczysz, mają swoją mądrość, starsi to d3bile i się nie dogadasz. Kran do wymiany bo przecieka, bo on musi się wykazać że umie go przekręcić jeszcze dwa razy po zakręceniu wody, żeby pokazać jaki to on silny, ale do wymiany kranu już go nie ma. Biega teraz po schodach jak szalony, tylko pod nim trzeszczą, zwraca mu się uwagę na każdym kroku, nie dociera, jeszcze się licytuje z właścicielem, że są w dobrym stanie. O ile on spadnie razem ze schodami do piwnicy i z niej nie wyjdzie tylko wyjedzie to pół biedy, ale co jak ktoś inny spadnie ze schodami za niego? I jak tu mieć cierpliwość i nie być h*jem? Ani po dobroci, ani krzykiem, nic nie działa. Fajnie że młodego w Twoim przypadku udało się naprostować, szkoda, że nie z każdym tak się da.