Jeśli ludzie spotykają się codziennie, to istnieje mnóstwo spraw, wspólnych działań, o których można
dyskutować.
Gdy znajomi nie widzą się kilka lat to chyba normalne, że nie ma tylu rzeczy, o których
można porozmawiać?? Brakuje wspólnych celów...
OdpowiedzKomentuj obrazkiem
Zmodyfikowano
1 raz.
Ostatnia modyfikacja:
24 października 2011 o 15:47
To normalne, że jak kogoś spotykasz na codziennie to opowiadasz mu o wszystkim, co się danego dnia wydarzyło np. "dzisiaj jak robiłam obiad, to sobie moją ulubioną niebieską bluzkę ubrudziłam." komuś po latach nie będziesz takich rzeczy opowiadał, bo ktoś nie wie/pamięta o twojej ulubionej bluzce, a sama historia wydaje się zbyt mało ciekawa, by w ogóle zacząć o niej mówić.
Ale jak się z kimś długo nie widziałeś to na pewno w życiu stało się coś ważniejszego od brudnej bluzki tylko jest problem z tym czy w ogóle będzie chcieć z tobą rozmawiać. Ja na przykład mam znajomego który się dorobił duzych pieniędzy za granicą i teraz jak przyjedzie to całkiem inna osoba bo on jest ktoś bo ma dużo kasy i jaki to on nie jest zaje***** to trudno jest z nim coś więcej porozmawiać jak patrzy na ciebie z góry.
Rzecz w tym, że utrzymując stały kontakt, mamy wiele punktów zaczepienia. Człowiek jest w stanie zapytać o wiele spraw i wie, że są one wciąż aktualne (co tam w pracy? jak się spodobał prezent Gośce? Dobrze się wczoraj bawiłeś na tej imprezie? itp.). Spotykając się po latach możemy zapytać najwyżej ogólnie, rzecz jasna jeśli obu stronom zależy, to da się odnowić kontakt, ale nic na siłę.
Autor bierze słownik i sprawdza znaczenie słowa "paradoks". A co do reszty, wyżej napisali przestają łączyć codziennie sprawy to nie ma o czym pogadać.
Rozumiem, że sprawdzić słownikową definicję miałem dla Ciebie. Zatem proszę (żebyś nie musiał za dużo szukać): paradoks
1. «twierdzenie zaskakująco sprzeczne z przyjętym powszechnie mniemaniem, często ujęte w formę aforyzmu; też: sytuacja pozornie niemożliwa, w której współistnieją dwa całkowicie różne lub wykluczające się fakty»
2. «rozumowanie pozornie oczywiste, ale wskutek zawartego w nim błędu prowadzące do wniosków jawnie sprzecznych ze sobą lub z uprzednio przyjętymi założeniami»
Oczywiście podpis do demota jest przykładem paradoksu (w znaczeniu 1))... żeby to zrozumieć musiałbyś zastanowić się nad obiegowymi poglądami współczesnej ludności... Pozdrawiam i służę pomocą na przyszłość
U mnie jest dokładnie odwrotnie. Nie wiem, o czym gadać z ludźmi, których widuję codziennie, np. w szkole, ale jak taką osobę spotkam po latach, to sama nie wiem, od czego zacząć. Nawet, jeśli wcześniej z tą osobą nie utrzymywałam stałego kontaktu.
To kwestia dystansu czasu. Po latach nie rozmawiasz już z tą samą osobą którą niegdyś znałeś. Ludzie się zmieniają
Z kolei z niektórymi osobami podczas przypadkowego spotkania zamieniłem więcej słów, aniżeli przez całe liceum :D
A co jak po latach jeszcze lepiej nam się rozmawia...?
kiedyś nie mogliśmy wytrzymać bez siebie jednego dnia, dziś już nie pamiętasz, że byłam..
Jeśli ludzie spotykają się codziennie, to istnieje mnóstwo spraw, wspólnych działań, o których można
dyskutować.
Gdy znajomi nie widzą się kilka lat to chyba normalne, że nie ma tylu rzeczy, o których
można porozmawiać?? Brakuje wspólnych celów...
Zmodyfikowano 1 raz. Ostatnia modyfikacja: 24 października 2011 o 15:47
czas zmienia wszystko...
To normalne, że jak kogoś spotykasz na codziennie to opowiadasz mu o wszystkim, co się danego dnia wydarzyło np. "dzisiaj jak robiłam obiad, to sobie moją ulubioną niebieską bluzkę ubrudziłam." komuś po latach nie będziesz takich rzeczy opowiadał, bo ktoś nie wie/pamięta o twojej ulubionej bluzce, a sama historia wydaje się zbyt mało ciekawa, by w ogóle zacząć o niej mówić.
Ale jak się z kimś długo nie widziałeś to na pewno w życiu stało się coś ważniejszego od brudnej bluzki tylko jest problem z tym czy w ogóle będzie chcieć z tobą rozmawiać. Ja na przykład mam znajomego który się dorobił duzych pieniędzy za granicą i teraz jak przyjedzie to całkiem inna osoba bo on jest ktoś bo ma dużo kasy i jaki to on nie jest zaje***** to trudno jest z nim coś więcej porozmawiać jak patrzy na ciebie z góry.
"mija czas i każdy z nas choć ten sam - jest inny".
Rzecz w tym, że utrzymując stały kontakt, mamy wiele punktów zaczepienia. Człowiek jest w stanie zapytać o wiele spraw i wie, że są one wciąż aktualne (co tam w pracy? jak się spodobał prezent Gośce? Dobrze się wczoraj bawiłeś na tej imprezie? itp.). Spotykając się po latach możemy zapytać najwyżej ogólnie, rzecz jasna jeśli obu stronom zależy, to da się odnowić kontakt, ale nic na siłę.
żaden paradoks, to wspólne bieżące sprawy łączą ludzi
Normalne - 'po latach' (niezależnie ile trwają) traci się wspólne tematy.
Autor bierze słownik i sprawdza znaczenie słowa "paradoks". A co do reszty, wyżej napisali przestają łączyć codziennie sprawy to nie ma o czym pogadać.
Rozumiem, że sprawdzić słownikową definicję miałem dla Ciebie. Zatem proszę (żebyś nie musiał za dużo szukać): paradoks
1. «twierdzenie zaskakująco sprzeczne z przyjętym powszechnie mniemaniem, często ujęte w formę aforyzmu; też: sytuacja pozornie niemożliwa, w której współistnieją dwa całkowicie różne lub wykluczające się fakty»
2. «rozumowanie pozornie oczywiste, ale wskutek zawartego w nim błędu prowadzące do wniosków jawnie sprzecznych ze sobą lub z uprzednio przyjętymi założeniami»
Oczywiście podpis do demota jest przykładem paradoksu (w znaczeniu 1))... żeby to zrozumieć musiałbyś zastanowić się nad obiegowymi poglądami współczesnej ludności... Pozdrawiam i służę pomocą na przyszłość
U mnie jest dokładnie odwrotnie. Nie wiem, o czym gadać z ludźmi, których widuję codziennie, np. w szkole, ale jak taką osobę spotkam po latach, to sama nie wiem, od czego zacząć. Nawet, jeśli wcześniej z tą osobą nie utrzymywałam stałego kontaktu.