Prawda jest też że ta kartka do niektórych ludzi pasuje i wcale nic nie zaniża. Wtedy trzeba znaleźć sobie 1 dziedzinę, w której idzie nam chociaż trochę dobrze i skupić się całkowicie na tym. Całkowicie, a może się okazać że całkiem przyzwoicie przebrniemy przez życie.
Może być też motywacją do działania, by zmienić w sobie coś na lepsze. Za to nie trawię ludzi, którzy uważają, że są wspaniali, mądrzy i wszystko umieją najlepiej.
I cała psychika i podejście do świata spieprzone, przez jakiegoś wypierdka jeszcze z czasów gdy chodziłem do gimnazjum. Teraz mam 20 lat i pomimo że wiem, że się zmieniłem, zarówno wizualnie jak i pod względem charakteru nadal uważam się za beznadziejnego i nie potrafię tego zmienić.
Sam nie wiem czy popadłem już paranoje czy tak jest naprawdę, ale odczuwam że większość osób postrzega mnie właśnie za gorszego przez co nawet tak durne rzeczy jak ''zagadanie'' do dziewczyny czy nawet jakiejś obcej osoby w moim wypadku jest czymś niemożliwym. Pomijam już że jest 4:00 rano a ja siedzę na demotach, ale widząc go chyba musiałem to z siebie wyrzucić...
To witamy w swiecie ludzi, jesli to Cie pocieszy to wiedz ze nie jestes sam, mam 22 lata i podobny problem. Wlasnie niestety przez kilku idiotow jakich sie spotyka w szkole czlowiek potem "lapie" niska samoocene i albo bedzie mial farta i znajdzie sie ktos kto mu z tym pomoze albo czlowiek zamknie sie w sobie.
Kluczem jest słowo "enough". Cała myśl za takim stwierdzeniem brzmi pewnie "Pretty, but not pretty enough". Enough for what? Niewystarczająco piękna - do czego niewystarczająco? Żeby wygrać konkurs piękności? Być na szczycie listy wyników w szkole, wygrać konkurs talentów? Nasza wartość tkwi w nas samych i nie musimy się porównywać do innych. Jestem na anglistyce i jadę na samych trójach, czasem w drugim terminie. Mogłabym czuć się marnie, że nie mam stypendium, nie jestem najlepsza, że nie mam piątek jak dawniej. Ale po co, skoro pamiętam, że dostanie się na te studia było cudem, że dostaje się na nie 1/20 kandydatów, największe mózgi. Po co się porównywać do takich ludzi? Po co czuć się źle jeśli nie odnosi się łatwych sukcesów po tym, jak postawiło się sobie wysoką poprzeczkę? Jak otaczasz się ślicznymi młodymi dziewczynami, wcale nie biednymi, i zdajesz sobie sprawę, ze nie jesteś najpiękniejsza i najlepiej ubrana. Po co? Wystarczy, że odnosisz własne sukcesy, że zarabiasz tyle, że możesz wyżyć cały miesiac, że masz głowę na karku, fajną laskę, której się całkiem podobasz albo chłopaka, który za tobą szaleję, chociaż może dla innych nie byłabyś pretty enough. Dla rodziców też jesteś wielkim skarbem (w większości przypadków), chociaż krytykują cię za masę rzeczy i czasem może się wydawać, że nie spełniasz ich oczekiwań. Ich najważniejszym oczekiwaniem, co by nie mówili, jest to, żebyś żył, miał nogi i ręce, był zdrowy, był szczęśliwy, pokazywał, że wychowali cię na człowieka, że robisz coś wartościowego ze swoim życiem. I tyle, nic więcej się nie liczy.
co prawda, to prawda ...
Prawda jest też że ta kartka do niektórych ludzi pasuje i wcale nic nie zaniża. Wtedy trzeba znaleźć sobie 1 dziedzinę, w której idzie nam chociaż trochę dobrze i skupić się całkowicie na tym. Całkowicie, a może się okazać że całkiem przyzwoicie przebrniemy przez życie.
Czy tylko ja mam wrażenie że nie o taką jazdę na ręcznym chodziło? :D
Może być też motywacją do działania, by zmienić w sobie coś na lepsze. Za to nie trawię ludzi, którzy uważają, że są wspaniali, mądrzy i wszystko umieją najlepiej.
I cała psychika i podejście do świata spieprzone, przez jakiegoś wypierdka jeszcze z czasów gdy chodziłem do gimnazjum. Teraz mam 20 lat i pomimo że wiem, że się zmieniłem, zarówno wizualnie jak i pod względem charakteru nadal uważam się za beznadziejnego i nie potrafię tego zmienić.
Sam nie wiem czy popadłem już paranoje czy tak jest naprawdę, ale odczuwam że większość osób postrzega mnie właśnie za gorszego przez co nawet tak durne rzeczy jak ''zagadanie'' do dziewczyny czy nawet jakiejś obcej osoby w moim wypadku jest czymś niemożliwym. Pomijam już że jest 4:00 rano a ja siedzę na demotach, ale widząc go chyba musiałem to z siebie wyrzucić...
To witamy w swiecie ludzi, jesli to Cie pocieszy to wiedz ze nie jestes sam, mam 22 lata i podobny problem. Wlasnie niestety przez kilku idiotow jakich sie spotyka w szkole czlowiek potem "lapie" niska samoocene i albo bedzie mial farta i znajdzie sie ktos kto mu z tym pomoze albo czlowiek zamknie sie w sobie.
zgadza sie, dobrze was rozumiem
miej niskie mniemanie o sobie, a bedziesz cale zycie jechał na ręcznym - coś w tym jest ;P
http://www.youtube.com/watch?v=pSS0BhDY4Fk
też jadę całe życie na ręcznym:/
dziewczynę sobie znajdź ;)
Kluczem jest słowo "enough". Cała myśl za takim stwierdzeniem brzmi pewnie "Pretty, but not pretty enough". Enough for what? Niewystarczająco piękna - do czego niewystarczająco? Żeby wygrać konkurs piękności? Być na szczycie listy wyników w szkole, wygrać konkurs talentów? Nasza wartość tkwi w nas samych i nie musimy się porównywać do innych. Jestem na anglistyce i jadę na samych trójach, czasem w drugim terminie. Mogłabym czuć się marnie, że nie mam stypendium, nie jestem najlepsza, że nie mam piątek jak dawniej. Ale po co, skoro pamiętam, że dostanie się na te studia było cudem, że dostaje się na nie 1/20 kandydatów, największe mózgi. Po co się porównywać do takich ludzi? Po co czuć się źle jeśli nie odnosi się łatwych sukcesów po tym, jak postawiło się sobie wysoką poprzeczkę? Jak otaczasz się ślicznymi młodymi dziewczynami, wcale nie biednymi, i zdajesz sobie sprawę, ze nie jesteś najpiękniejsza i najlepiej ubrana. Po co? Wystarczy, że odnosisz własne sukcesy, że zarabiasz tyle, że możesz wyżyć cały miesiac, że masz głowę na karku, fajną laskę, której się całkiem podobasz albo chłopaka, który za tobą szaleję, chociaż może dla innych nie byłabyś pretty enough. Dla rodziców też jesteś wielkim skarbem (w większości przypadków), chociaż krytykują cię za masę rzeczy i czasem może się wydawać, że nie spełniasz ich oczekiwań. Ich najważniejszym oczekiwaniem, co by nie mówili, jest to, żebyś żył, miał nogi i ręce, był zdrowy, był szczęśliwy, pokazywał, że wychowali cię na człowieka, że robisz coś wartościowego ze swoim życiem. I tyle, nic więcej się nie liczy.