Posiadanie miliona znajomych JEST cudem, szczególnie jeśli za znajomego uznać człowieka którego pamiętamy z twarzy, imienia, wiemy z grubsza kim jest, kiedyś z nim rozmawialiśmy itp. Żeby utrzymać kontakt z milionem znajomym, każdemu poświęcając 2 minuty raz na 10 lat (powiedzmy - napisać "co tam u ciebie" na Facebooku i zerknąć na odpowiedź) - zajmie nam to pełny etat, 8 godzin dziennie, również w weekendy. Jest to praktycznie niemożliwe i wymagałoby bardzo szczególnych zdolności pamięciowych, nie wspominając już o daniu milionowi ludzi jakiegoś powodu żeby chcieli się z tobą kontaktować. Natomiast mieć milion ludzi przeciwko sobie jest dużo prościej. Wystarczy być jakimś dyktatorem obrazić publicznie uczucia religijne jakiejś dużej grupy lub nagrać okropny ale bardzo popularny teledysk. O kogoś kto stanie przy tobie w tych okolicznościach nie jest aż tak trudno.
Skoro można publicznie obrazić masę ludzi, można również zyskać ich przychylność np. dając zajebisty koncert, więc akurat ten argument nie jest najlepszy. Co do miliona (rzeczywistych) znajomych, faktycznie jest to bardziej nieprawdopodobne, aczkolwiek posiadanie takiej jednej osoby, co stanie za Tobą murem, byłoby chyba jednak lepsze (zakładając, że posiadając milion znajomych, żaden z nich tego nie zrobi).
Oczywiście że można mieć milion fanów, zwolenników, wyborców, klientów itd. Tylko znajomych ciężko :). Dyktatorzy zwykle mieli wiernych popleczników i wspólników - ci którzy nie potrafili zjednać sobie grupy wiernych ludzi nie zdobywali władzy. Jeśli natomiast zrobisz komiks o Mahomecie albo piosenkę o dniach tygodnia to jesteś zapewne zasadniczo normalną osobą i masz podobne szanse na przyjaciela co reszta populacji :)
Ranyyy, ale smuty... tu chodziło o morał, coś w stylu "cytat z życia"... może tylko mi się nie podoba takie "rozkładanie" "analizowanie" itp... cóż, takie życie artysty i humanisty ;_;
Bardzo ładnie brzmiący farmazon, ale wyobraźcie sobie taką sytuację: wasz przyjaciel (przyjaciel sensu stricte, nie ktoś, z kim w życiu zamieniło się dwa słowa) zaczyna spotykać się z naprawdę nieodpowiednią dziewczyną, i to nieodpowiednią zarówno dla niego samego, jak i dla każdego szanującego się mężczyzny. I teraz dylemat: co robić jako jego przyjaciel? Wspierać go w tym, powiedzmy, uczuciu, doskonale wiedząc, do jakiego syfu może to doprowadzić czy też może przeciwnie - próbować mu to za wszelką cenę i wszelkimi dostępnymi środkami wyperswadować? Z jednej strony bycie przyjacielem wymaga wspierania tej drugiej osoby w każdej sytuacji, ale z drugiej wymaga także bycia szczerym, mówienia prawdy, tak czy nie? Może w takim razie powiedzieć swoje i dalej wspierać owego nieszczęsnego przyjaciela? Niby tak można, ale czy to nie jest hipokryzja? Zresztą, jaki przyjaciel mógłby spokojnie przyglądać się, jak jego przyjaciel (chyba nadużywam tego słowa, co?) robi sobie krzywdę? Sytuacja hipotetyczna, ale przypuszczam, że wielu z nas znajdowało się swego czasu w podobnej i musiało się zmierzyć z równie podobnym dylematem.
Ja uważam, że w takiej sytuacji lepiej powiedzieć kto to jest, żeby przyjaciel miał pewna świadomość, ale to co z tym zrobi, to już inna sprawa. Nic na siłę.
Całe życie ze stałymi mądrościami... "nie potrzebuję kolegów, sam sobie w życiu poradzę, nie potrzebuje niczyjej pomocy", "jak coś robić w życiu to dobrze albo wcale" (...). Dziewczyna, 1 przyjaciel, 1 bardzo dobry kolega, rodzice, siostra, brat. Cały czas poświęcony tylko im. Nie żałuje braku imprezowego życia z setkami znajomych, nie żałuje niczego. Cieszę się że każda z w/w osób właśnie stanie za mną murem tak samo jak ja stanę w ich obronie.
wolę mieć jednego znajomego który może mi pomóc i któremu moge zaufać niż milion idiotów co tylko czekają aż powinie ci się noga bądź znają cię w sytuacji jak czegoś od ciebie chcą a tak to rżną głupa jak ty prosisz ich o coś.
Posiadanie miliona znajomych JEST cudem, szczególnie jeśli za znajomego uznać człowieka którego pamiętamy z twarzy, imienia, wiemy z grubsza kim jest, kiedyś z nim rozmawialiśmy itp. Żeby utrzymać kontakt z milionem znajomym, każdemu poświęcając 2 minuty raz na 10 lat (powiedzmy - napisać "co tam u ciebie" na Facebooku i zerknąć na odpowiedź) - zajmie nam to pełny etat, 8 godzin dziennie, również w weekendy. Jest to praktycznie niemożliwe i wymagałoby bardzo szczególnych zdolności pamięciowych, nie wspominając już o daniu milionowi ludzi jakiegoś powodu żeby chcieli się z tobą kontaktować. Natomiast mieć milion ludzi przeciwko sobie jest dużo prościej. Wystarczy być jakimś dyktatorem obrazić publicznie uczucia religijne jakiejś dużej grupy lub nagrać okropny ale bardzo popularny teledysk. O kogoś kto stanie przy tobie w tych okolicznościach nie jest aż tak trudno.
Skoro można publicznie obrazić masę ludzi, można również zyskać ich przychylność np. dając zajebisty koncert, więc akurat ten argument nie jest najlepszy. Co do miliona (rzeczywistych) znajomych, faktycznie jest to bardziej nieprawdopodobne, aczkolwiek posiadanie takiej jednej osoby, co stanie za Tobą murem, byłoby chyba jednak lepsze (zakładając, że posiadając milion znajomych, żaden z nich tego nie zrobi).
Oczywiście że można mieć milion fanów, zwolenników, wyborców, klientów itd. Tylko znajomych ciężko :). Dyktatorzy zwykle mieli wiernych popleczników i wspólników - ci którzy nie potrafili zjednać sobie grupy wiernych ludzi nie zdobywali władzy. Jeśli natomiast zrobisz komiks o Mahomecie albo piosenkę o dniach tygodnia to jesteś zapewne zasadniczo normalną osobą i masz podobne szanse na przyjaciela co reszta populacji :)
Ranyyy, ale smuty... tu chodziło o morał, coś w stylu "cytat z życia"... może tylko mi się nie podoba takie "rozkładanie" "analizowanie" itp... cóż, takie życie artysty i humanisty ;_;
Hmm twierdzisz że bycie neonazistą jest cudowne? :) Oni są w mniejszości a przeciw nim całe miliony ludzi :)
Bardzo ładnie brzmiący farmazon, ale wyobraźcie sobie taką sytuację: wasz przyjaciel (przyjaciel sensu stricte, nie ktoś, z kim w życiu zamieniło się dwa słowa) zaczyna spotykać się z naprawdę nieodpowiednią dziewczyną, i to nieodpowiednią zarówno dla niego samego, jak i dla każdego szanującego się mężczyzny. I teraz dylemat: co robić jako jego przyjaciel? Wspierać go w tym, powiedzmy, uczuciu, doskonale wiedząc, do jakiego syfu może to doprowadzić czy też może przeciwnie - próbować mu to za wszelką cenę i wszelkimi dostępnymi środkami wyperswadować? Z jednej strony bycie przyjacielem wymaga wspierania tej drugiej osoby w każdej sytuacji, ale z drugiej wymaga także bycia szczerym, mówienia prawdy, tak czy nie? Może w takim razie powiedzieć swoje i dalej wspierać owego nieszczęsnego przyjaciela? Niby tak można, ale czy to nie jest hipokryzja? Zresztą, jaki przyjaciel mógłby spokojnie przyglądać się, jak jego przyjaciel (chyba nadużywam tego słowa, co?) robi sobie krzywdę? Sytuacja hipotetyczna, ale przypuszczam, że wielu z nas znajdowało się swego czasu w podobnej i musiało się zmierzyć z równie podobnym dylematem.
Ja uważam, że w takiej sytuacji lepiej powiedzieć kto to jest, żeby przyjaciel miał pewna świadomość, ale to co z tym zrobi, to już inna sprawa. Nic na siłę.
Panie Premierze, proszę przestać dodawać demoty!!!
Całe życie ze stałymi mądrościami... "nie potrzebuję kolegów, sam sobie w życiu poradzę, nie potrzebuje niczyjej pomocy", "jak coś robić w życiu to dobrze albo wcale" (...). Dziewczyna, 1 przyjaciel, 1 bardzo dobry kolega, rodzice, siostra, brat. Cały czas poświęcony tylko im. Nie żałuje braku imprezowego życia z setkami znajomych, nie żałuje niczego. Cieszę się że każda z w/w osób właśnie stanie za mną murem tak samo jak ja stanę w ich obronie.
wolę mieć jednego znajomego który może mi pomóc i któremu moge zaufać niż milion idiotów co tylko czekają aż powinie ci się noga bądź znają cię w sytuacji jak czegoś od ciebie chcą a tak to rżną głupa jak ty prosisz ich o coś.
Znaczy się ... szukasz ekipy na apokalipsę zombie ?