To wiek w którym żadne wychowanie jeszcze nie ma ugruntowanego wpływu na dziecko. Histerię z głupich powodów eliminuje się (lub nie) właśnie w tym okresie życia.
Moja córka została kilka razy ostentacyjnie zignorowana a kilka razy wyśmiana przy robieniu dramatów z bardzo głupich powodów. Bolało ją to psychicznie zapewne bardziej niż klaps, bolało też otoczenie, tak czy siak raczej dotarło. W innych przypadkach, kiedy powody rozpaczy nie były jednoznacznie głupie czy złe, zwykle dostawała przytulenie i tłumaczenie dlaczego nie należy się martwić. Ważne, żeby nie dostała tego co chce wymusić - kiedy histeria okazuje się skuteczną drogą "negocjacji", dziecko utrwala sobie taki wzorzec zachowań. Nie żebym był pod tym względem idealnym rodzicem bez skazy, ale ewentualne błędy wychowawcze w tym względzie raczej wynikały z nieporzumień między rodzicami a nie planową "bezstresowością" wychowania. Nie wydaje mi się żeby kiedykolwiek dostała klapsa, niemniej niektóre starcia ze złymi przyzwyczajeniami były baaaaardzo stresowe i chyba w miarę OK wychowawczo.
Ciekawe jakie wy mieliście problemy mając po 2-3 lata. Dla dorosłych to jest śmieszne, ale dziecko naprawdę pojmuje świat inaczej i dla niego z pozoru błahostka może być problemem nie do przejścia. Rolą rodziców jest pomoc dziecku w poradzeniu sobie, rozwiązaniu konfliktu, a nie głupkowate naśmiewanie się. Dziecko nie wie, dlaczego dorośli się śmieją w takiej sytuacji, nie wiążą tego ze zdarzeniem, ale z własną osobą ("śmieją się ZE MNIE", a nie z tego co się stało). Zrozumcie, że dzieci rzadko płaczą na złość. Najczęściej nie rozumieją sytuacji i nie widzą z niej wyjścia.
Owszem, niemniej tutaj w wielu przypadkach widać po prostu błędy w wychowaniu - dziecko rzuca się na podłogę i robi awanturę "bo tak". Rozumiem przypadki wypadków typu zaklinowanie w przejściu dla psa - eksperymenty to druga natura małego człowieka. Niemniej wrzaski z powodu zgubienia paragonu czy rzekomej niemożności dosięgnięcia czegoś co leży 10 cm obok to zwyczajne rozwydrzenie i wyuczone zwracanie na siebie uwagi krzykiem. Znając takie przypadki mogę powiedzieć, że przyszłości, kiedy wrzaski przestaną wystarczać, dojdzie rzucanie przedmiotami (również _w_ rodziców).
Poniekąd o to mi chodziło. Dzieci obserwując rodziców, uczą się zachowań i pewnych schematów. Jak będą reagowały, zależy od postawy rodziców. Np od tego czy rodzice otaczają je miłością, zrozumieniem, oraz SZACUNKIEM (o czym się często zapomina). Jeśli tak bedzie, dziecko nie będzie odczuwało potrzeby zwracania na siebie uwagi w hałaśliwy, nieznośny sposób, bo bedzie wiedziało, że jest ważne i kochane.
Nie ma jak nauczyć dziecko, że jeśli będzie wrzeszczeć i rzuci się na podłogę, to ktoś automatycznie się nim zajmie (a może nawet przytuli, pogłaszcze po główce i da cukierka żeby nie płakało). Chcecie wiedzieć, jak to się skończy/rozwinie? Podpowiem - lepiej nie będzie, bo dziecko będzie miało coraz więcej siły i pomysłów, a jednocześnie nadal będzie domagało się uwagi. Wnioski z "wychowania bezstresowego" wyciągnijcie sobie sami. Pomijając przypadki wypadków w stylu utknięcie czy sytuacje, których dziecko może nie rozumieć (np. konieczność nałożenia kapoka) lub istotnie czuć się zagrożone (koza skubnęła go w rękę) - zwracanie uwagi na wrzaskuna (takiego jak np. na rys. 12) to po prostu strzał we własną stopę.
He he, jakbym widziała swojego małolata:D. Wbrew pozorom takie sytuacje są śmieszne, a wy skoro uważacie, że to bachory, że odechciewa się seksu, to lepiej dla dobra dziecka nie myślcie o rozmnażaniu, bo nigdy do tego nie dojrzejecie... Pomijam już fakt, że większość z was też miała takie loty w tym wieku...
Demoty to jednak czasami potrafią poprawić humor... jak widzę gdzieś takie zaryczany ryjki gówniarzy to cieszę się, że nie mam dzieci i podczas gdy tak wielu ludzi musi zmagać się z tym przykrym widokiem w realu każdego dnia ja mogę się spokojnie zrelaksować w ciszy i spokoju :).
Dzieci są małe i świat jest dla niech jeszcze niezrozumiały dlatego proste problemy są dla niech wielkimi. Pytanie co zrobić by z nich nie wyrosło coś co umieszcza takie beznadzieje lub pisze komentarze jak tutaj.
OdpowiedzKomentuj obrazkiem
Zmodyfikowano
1 raz.
Ostatnia modyfikacja:
14 kwietnia 2014 o 22:54
Powtórzę się - wkurza mnie to gadanie demotywatorowych dzieci jak to one nie chcą mieć dzieci. I dobrze - później wam się odmieni, chyba, że nawet jako dorośli wolicie wydawać kupę kasy na szesnastego srajpada albo dziecko by wam za bardzo utrudniało szlajanie się po klubach. Obserwuję dzietność dzisiejszych ludzi i obawiam się, że umrzecie w samotności, nie wspominając o waszych emeryturach, które będą mierne nawet jeśli jakimś cudem złodzieje z Zakładu Utylizacji Szmalu przestałyby rabować i oddałyby to co już ukradli.
Głupie powody ale to są dzieci xd
sam mam 6 letniego brata i kiedyś zaczął plakac w galeri handlowej bo nie kupilem mu ciezarowki ! denerwował mnie i wstydu się najadłem ale to przeciez tylko dziecko i mój kochany brat, i nawet najgorsze rzeczy sie wybacza ;d
presja środowiska
Sam kiedys taki byles wiec po co rodzice cie zrobili?
Bezstresowe wychowanie, kurde...
To wiek w którym żadne wychowanie jeszcze nie ma ugruntowanego wpływu na dziecko. Histerię z głupich powodów eliminuje się (lub nie) właśnie w tym okresie życia.
Ano tak, tylko teraz nie wolno, bo to trauma i tak dalej... Skutek - bachor wrzeszczy i rządzi w domu, matka znerwicowana, ojciec na skraju zawału.
Moja córka została kilka razy ostentacyjnie zignorowana a kilka razy wyśmiana przy robieniu dramatów z bardzo głupich powodów. Bolało ją to psychicznie zapewne bardziej niż klaps, bolało też otoczenie, tak czy siak raczej dotarło. W innych przypadkach, kiedy powody rozpaczy nie były jednoznacznie głupie czy złe, zwykle dostawała przytulenie i tłumaczenie dlaczego nie należy się martwić. Ważne, żeby nie dostała tego co chce wymusić - kiedy histeria okazuje się skuteczną drogą "negocjacji", dziecko utrwala sobie taki wzorzec zachowań. Nie żebym był pod tym względem idealnym rodzicem bez skazy, ale ewentualne błędy wychowawcze w tym względzie raczej wynikały z nieporzumień między rodzicami a nie planową "bezstresowością" wychowania. Nie wydaje mi się żeby kiedykolwiek dostała klapsa, niemniej niektóre starcia ze złymi przyzwyczajeniami były baaaaardzo stresowe i chyba w miarę OK wychowawczo.
Jak sie widzi takie demoty, to aż odechciewa się seksu...
Strach ryzykować wiedząc do czego jego efekt może być zdolny
Najlepszy kondon
Widać że nie wiesz co to prezerwatywy...
Za zabranie dziecka na koncert Bimbera powinni dostać po 5 lat za znęcanie się nad małoletnim.
Rodzi? Może przydałoby się przeczytać opis przed wysłaniem czy nie brakuję pół słowa, bo to się bardziej rzuca w oczy niż błędy ortograficzne.
Ciekawe jakie wy mieliście problemy mając po 2-3 lata. Dla dorosłych to jest śmieszne, ale dziecko naprawdę pojmuje świat inaczej i dla niego z pozoru błahostka może być problemem nie do przejścia. Rolą rodziców jest pomoc dziecku w poradzeniu sobie, rozwiązaniu konfliktu, a nie głupkowate naśmiewanie się. Dziecko nie wie, dlaczego dorośli się śmieją w takiej sytuacji, nie wiążą tego ze zdarzeniem, ale z własną osobą ("śmieją się ZE MNIE", a nie z tego co się stało). Zrozumcie, że dzieci rzadko płaczą na złość. Najczęściej nie rozumieją sytuacji i nie widzą z niej wyjścia.
Owszem, niemniej tutaj w wielu przypadkach widać po prostu błędy w wychowaniu - dziecko rzuca się na podłogę i robi awanturę "bo tak". Rozumiem przypadki wypadków typu zaklinowanie w przejściu dla psa - eksperymenty to druga natura małego człowieka. Niemniej wrzaski z powodu zgubienia paragonu czy rzekomej niemożności dosięgnięcia czegoś co leży 10 cm obok to zwyczajne rozwydrzenie i wyuczone zwracanie na siebie uwagi krzykiem. Znając takie przypadki mogę powiedzieć, że przyszłości, kiedy wrzaski przestaną wystarczać, dojdzie rzucanie przedmiotami (również _w_ rodziców).
Poniekąd o to mi chodziło. Dzieci obserwując rodziców, uczą się zachowań i pewnych schematów. Jak będą reagowały, zależy od postawy rodziców. Np od tego czy rodzice otaczają je miłością, zrozumieniem, oraz SZACUNKIEM (o czym się często zapomina). Jeśli tak bedzie, dziecko nie będzie odczuwało potrzeby zwracania na siebie uwagi w hałaśliwy, nieznośny sposób, bo bedzie wiedziało, że jest ważne i kochane.
o kurde, niemniej pani "psycholog" chyba nie ma własnych dzieci choć niemniej zaczytuje się w literaturze na temat wychowania, niemniej
Nie ma jak nauczyć dziecko, że jeśli będzie wrzeszczeć i rzuci się na podłogę, to ktoś automatycznie się nim zajmie (a może nawet przytuli, pogłaszcze po główce i da cukierka żeby nie płakało). Chcecie wiedzieć, jak to się skończy/rozwinie? Podpowiem - lepiej nie będzie, bo dziecko będzie miało coraz więcej siły i pomysłów, a jednocześnie nadal będzie domagało się uwagi. Wnioski z "wychowania bezstresowego" wyciągnijcie sobie sami. Pomijając przypadki wypadków w stylu utknięcie czy sytuacje, których dziecko może nie rozumieć (np. konieczność nałożenia kapoka) lub istotnie czuć się zagrożone (koza skubnęła go w rękę) - zwracanie uwagi na wrzaskuna (takiego jak np. na rys. 12) to po prostu strzał we własną stopę.
He he, jakbym widziała swojego małolata:D. Wbrew pozorom takie sytuacje są śmieszne, a wy skoro uważacie, że to bachory, że odechciewa się seksu, to lepiej dla dobra dziecka nie myślcie o rozmnażaniu, bo nigdy do tego nie dojrzejecie... Pomijam już fakt, że większość z was też miała takie loty w tym wieku...
Demoty to jednak czasami potrafią poprawić humor... jak widzę gdzieś takie zaryczany ryjki gówniarzy to cieszę się, że nie mam dzieci i podczas gdy tak wielu ludzi musi zmagać się z tym przykrym widokiem w realu każdego dnia ja mogę się spokojnie zrelaksować w ciszy i spokoju :).
Rodzi? Kto rodzi? Błagam jest opcja EDYTUJ !!!
Dzieci są małe i świat jest dla niech jeszcze niezrozumiały dlatego proste problemy są dla niech wielkimi. Pytanie co zrobić by z nich nie wyrosło coś co umieszcza takie beznadzieje lub pisze komentarze jak tutaj.
Zmodyfikowano 1 raz. Ostatnia modyfikacja: 14 kwietnia 2014 o 22:54
Powtórzę się - wkurza mnie to gadanie demotywatorowych dzieci jak to one nie chcą mieć dzieci. I dobrze - później wam się odmieni, chyba, że nawet jako dorośli wolicie wydawać kupę kasy na szesnastego srajpada albo dziecko by wam za bardzo utrudniało szlajanie się po klubach. Obserwuję dzietność dzisiejszych ludzi i obawiam się, że umrzecie w samotności, nie wspominając o waszych emeryturach, które będą mierne nawet jeśli jakimś cudem złodzieje z Zakładu Utylizacji Szmalu przestałyby rabować i oddałyby to co już ukradli.
Głupie powody ale to są dzieci xd
sam mam 6 letniego brata i kiedyś zaczął plakac w galeri handlowej bo nie kupilem mu ciezarowki ! denerwował mnie i wstydu się najadłem ale to przeciez tylko dziecko i mój kochany brat, i nawet najgorsze rzeczy sie wybacza ;d
A 95% to cycki mamusi czyli synowie :P
Nie wiem jak Wy, ale tą od Bibera to doskonale rozumiem :|
Ciekawi mnie ilu z komentujących tu ma faktycznie dzieci? Po komentarzach mniemam, że nie wielu!