W sumie te pojęcie jest całkiem subiektywne, to co jest normalne dla jednej osoby, bedzie nienormalne dla drugiej i tak w kółko. Dla mnie na pewno "normalni" nie są optymiści nie chcący dostrzegac co się wokół dzieje. Ale według definicji pozytywne złudzenia to właśnie oznaka zdrowia psychicznego. Chyba lepiej jednak sobie upraszczać świat do takich uproszczonych pojęć, gorzej jak ktoś uważa się za wielce normalnego, prawego obywatela i wzór cnót i uważa,ze jest w pozycji by ciągle moralizować i wymagać by cały świat dostosował się do jego norm. Dana kultura zazwyczaj dyktuje ogólnoprzyjęte normy postępowań, ale kultur, subkultur, różnych posiadających swoje doktryny grup jest niezliczona ilość. I tyle też definicji normalności. Ale ja normalny nie jestem to na pewno :)
Prawie każdy z nas kiedyś w życiu cierpiał lub będzie cierpiał na jakieś zaburzenie psychiczne. Ale prawie każdy to nie każdy, zaburzenie psychiczne to jeszcze nie choroba a kiedyś w życiu to nie "jest".
Dawno dawno temu było pewne plemię. Liczyło ono 6 ludzi. Pożywienie zdobywali napier*alając dinozaury. 5 z nich było doświadczonymi myśliwymi, twardo stąpali po ziemi, mieli własne wartości i na pierwszym miejscu stawiali dobro całego plemienia. Jeden z nich jednak był bardzo wrażliwy i smutny, często popadał w melancholię. Pewnego dnia podszedł do niego jeden z myśliwych, i zapytał się czemu wciąż siedzi i użala się nad sobą zamiast znaleźć w sobie siłę i iść prosto przez życie. Melancholijny typ odpowiedział że jest bardzo wrażliwy, tak samo jak i owy myśliwy, tylko on skrywa to pod grubą maską. Długo rozmawiali, na kolejny dzień siedzieli razem wspierając się wzajemnie i rozmyślając o życiu. Podszedł do nich kolejny myśliwy zapytać się co się dzieje, po rozmowie tak samo stwierdził że on udaje szczęście a tak na prawde jest smutny i wrażliwy. Na kolejny dzień podszedł kolejny... Aż tak kilka dni potem, wszyscy razem siedzieli w grupce, rozmawiali, rozmyślali, wspierali się i pocieszali w swoim nieszczęściu. A potem umarli z głodu, bo byli zbyt wrażliwi na polowania. Taki z tego morał. Nie wszyscy mają chorobę psychiczną. Trzeba napier*alać dinozaury.
Dobre! Jeszcze nie tak dawno temu większość ludzi wychowywała się w wielodzietnych, biednych rodzinach, potem zaliczali wojny, obozy przesiedlenia. Ludzie ci szli potem twardo, żaden nie pitolił, że rodzice nie poświęcali mu czasu i ma przez to złamane życie. To jest tekst współczesnych gówniarzy, którzy wśród tony gadżetów śmiertelnie się nudzą i potrzebują zabawiaczy. A prawda jest taka, że współcześni rodzice poświęcają dzieciom ogromnie dużo czasu - całe dnie harują, żeby gówniarstwu nie brakowało konsol, kładów, tabletów i wszystkich innych niezbędnych rzeczy.
Mów za siebie,gimbusie, ok?
True Demotivator :D
W sumie te pojęcie jest całkiem subiektywne, to co jest normalne dla jednej osoby, bedzie nienormalne dla drugiej i tak w kółko. Dla mnie na pewno "normalni" nie są optymiści nie chcący dostrzegac co się wokół dzieje. Ale według definicji pozytywne złudzenia to właśnie oznaka zdrowia psychicznego. Chyba lepiej jednak sobie upraszczać świat do takich uproszczonych pojęć, gorzej jak ktoś uważa się za wielce normalnego, prawego obywatela i wzór cnót i uważa,ze jest w pozycji by ciągle moralizować i wymagać by cały świat dostosował się do jego norm. Dana kultura zazwyczaj dyktuje ogólnoprzyjęte normy postępowań, ale kultur, subkultur, różnych posiadających swoje doktryny grup jest niezliczona ilość. I tyle też definicji normalności. Ale ja normalny nie jestem to na pewno :)
Prawie każdy z nas kiedyś w życiu cierpiał lub będzie cierpiał na jakieś zaburzenie psychiczne. Ale prawie każdy to nie każdy, zaburzenie psychiczne to jeszcze nie choroba a kiedyś w życiu to nie "jest".
Dawno dawno temu było pewne plemię. Liczyło ono 6 ludzi. Pożywienie zdobywali napier*alając dinozaury. 5 z nich było doświadczonymi myśliwymi, twardo stąpali po ziemi, mieli własne wartości i na pierwszym miejscu stawiali dobro całego plemienia. Jeden z nich jednak był bardzo wrażliwy i smutny, często popadał w melancholię. Pewnego dnia podszedł do niego jeden z myśliwych, i zapytał się czemu wciąż siedzi i użala się nad sobą zamiast znaleźć w sobie siłę i iść prosto przez życie. Melancholijny typ odpowiedział że jest bardzo wrażliwy, tak samo jak i owy myśliwy, tylko on skrywa to pod grubą maską. Długo rozmawiali, na kolejny dzień siedzieli razem wspierając się wzajemnie i rozmyślając o życiu. Podszedł do nich kolejny myśliwy zapytać się co się dzieje, po rozmowie tak samo stwierdził że on udaje szczęście a tak na prawde jest smutny i wrażliwy. Na kolejny dzień podszedł kolejny... Aż tak kilka dni potem, wszyscy razem siedzieli w grupce, rozmawiali, rozmyślali, wspierali się i pocieszali w swoim nieszczęściu. A potem umarli z głodu, bo byli zbyt wrażliwi na polowania. Taki z tego morał. Nie wszyscy mają chorobę psychiczną. Trzeba napier*alać dinozaury.
Dobre! Jeszcze nie tak dawno temu większość ludzi wychowywała się w wielodzietnych, biednych rodzinach, potem zaliczali wojny, obozy przesiedlenia. Ludzie ci szli potem twardo, żaden nie pitolił, że rodzice nie poświęcali mu czasu i ma przez to złamane życie. To jest tekst współczesnych gówniarzy, którzy wśród tony gadżetów śmiertelnie się nudzą i potrzebują zabawiaczy. A prawda jest taka, że współcześni rodzice poświęcają dzieciom ogromnie dużo czasu - całe dnie harują, żeby gówniarstwu nie brakowało konsol, kładów, tabletów i wszystkich innych niezbędnych rzeczy.
Dokładnie!Każdy z nas Ma Jakieś odchyły. Wszyscy jesteśmy Niepełnosprawni. W Mniejszym Lub W Większym stopniu.
a może to my jesteśmy chorzy psychicznie, a oni są normalni
A ty najbardziej. Fajnie, nie?
"... nie ma ludzi normalnych i nienormalnych są tylko ci pozamykani w zakładach i ci którzy nie zostali przebadani... " SŁOŃ
ja mam problem ze wzrokiem. Obrazek mi się rozmazuje