Demotywatory.pl

@cincinmj57 - depresja zazwyczaj nie zaczyna się od takiego stanu, jaki opisujesz. Wyjątkiem są przypadki depresji sytuacyjnej związanej z utratą osoby najbliższej - wówczas może dojść do podobnego stanu z dnia na dzień. Jednak w takich przypadkach, stan ciężkiej depresji zazwyczaj z czasem ustępuje. W pozostałych przypadkach, depresja rozwija się i pogłębia z czasem, zaczynając od stanów umiarkowanego przygnębienia. Ważne jest aby już wtedy coś z tym robić, a nie czekać na pogorszenie do takiego stanu, że człowiek już nie jest zdolny wyjść z łóżka. Wtedy to już tylko farmakologia zdoła pomóc. Jednak po uzyskaniu poprawy przy pomocy leków, wdraża się inne narzędzia jak terapia i właśnie ruch.

@Quant_ Tylko że bardzo często ludzie starają się sami zmagać z własnymi koszmarami i jak już nie dają rady po kilkunastu latach uśmiechania się do wszystkich gubi gdzieś tę maskę, wyje całe noce, tnie żyły i wtedy nagle szok - jak to, zawsze był taki radosny, uśmiechnięty. Dopiero wtedy nagle wszyscy się budzą i trzeba mu pomóc. Sypią w niego kilogramy prochów, psychiatra rozkłada bezradnie ręce, zajęcia z psychologiem jeszcze bardziej przytłaczają. W końcu uśmiech zaczyna powoli wracać na jego twarz, coraz częściej wszystkim przytakuje i przyznaje im rację... bo zdaje sobie sprawę, że dopóki tego nie zacznie robić, nie dadzą mu spokoju, a potem wraca do swoich pustych, czarnych od grzyba ścian, wali się bezsilnie na ryj na wyrko i wyje do rana, a następnego dnia chodzi jeszcze bardziej bezsilny, rozbity na miliony kawałeczków i nie wiadomo czy bardziej dokucza mu zmęczenie fizyczne po nieprzespanej nocy, czy psychiczne, które było powodem tej bezsenności. I tylko kur...a brakuje, żeby jakiś przemądrzały idiota powiedział mu, żeby sobie pobiegał, to mu pomoże. O takim stanie mówię, nie o jakiś początkowych stadiach, z którymi wielu ludzi radzi sobie samemu, choćby przez to jeb...e bieganie. Znam to. I koło chu...a mi latało zapier...anie po jakimś pier...nym lesie.

@cincinmj57 - widać, że to znasz z autopsji. Przykro mi, że w Twoim otoczeniu zabrakło człowieka, który po pierwsze wcześniej by coś zauważył, a po drugie oszczędził Ci takich tekstów jak "idź pobiegaj". Co innego ogólna zasada, że ruch pomaga w stanach depresyjnych, a co innego trywializowanie problemu przez udzielanie podobnych rad jako samoistne rozwiązanie. Oczywiście, że pójście pobiegać samo w sobie nie pomoże. Chodzi raczej o funkcję wspomagającą inne narzędzia walki z depresją. Ruch powoduje, że mózg wydziela więcej endorfin. Tylko tyle i aż tyle. Ale to nie znaczy, że ruszanie się wyleczy kogokolwiek z depresji. Ty to wiesz, ja to wiem, a ludzie, którzy udzielali Ci podobnych rad - nie wiedzieli. Jako osoba, która również wie o czym pisze, uważam, że w naszym społeczeństwie problemem jest zdolność do poproszenia o pomoc. Niestety to często wygląda tak, jak u Ciebie, że ludzie którzy powinni pomóc jako pierwsi, nic nie widzą, więc nie pomogą. Albo wiedzą, ale nie umieją pomóc - w sumie na jedno wychodzi. Dla większości ludzi jedynym rozwiązaniem jest samodzielna ocena "potrzebuję pomocy" i pójście po tę pomoc samemu. Super jeżeli zrobi to ktoś bliski, kto wie, rozumie i potrafi. Ale w większości przypadków otoczenie reaguje dopiero wtedy gdy masz już blizny na nadgarstkach. Większość musi samemu pójść po pomoc, bo tylko wtedy można tę pomoc uzyskać odpowiednio wcześnie. I tu leży problem, że w naszym społeczeństwie nikogo się tego nie uczy. A sięganie po pomoc to jest umiejętność, którą trzeba nabyć. Pojeździłem trochę po świecie i wiem, że nie wszędzie tak to wygląda jak w Polsce. Przykładowo dla Amerykanina, Norwega czy Szweda, pójście do psychiatry gdy tylko pojawią się pierwsze objawy depresji, to nie jest nic nadzwyczajnego. Ale u nich tego się uczy już dzieci w podstawówkach. U nas proces przemian zmierzających do większej samoświadomości ludzi odnośnie ich zdrowia psychicznego, dopiero się zaczyna. Nie powiem, widać już pewne efekty, ale jeszcze nam daleko to standardów zachodnich w tym zakresie.