Świetne słowa. Powinny być w standardzie wypowiadane każdemu. Żadna kobieta jaką poznałem w PL nie mogła ich znać i myślę że raczej nie chciały by ich znać ;)
a ja się z kolesiem w zupełności NIE ZGADZAM. Tak, nie jestem wyjątkowa, ale dla mnie osobiście moje życie ma być wyjątkowe. Dlatego muszę walczyć o to by nie wykonywać gównopracy (tak, każda praca jest ważna, a dodatkowo np.: moim zdaniem taka ekspedientka w sklepie powinna być zdecydowanie bardziej szanowana od nawet najbardziej cenionej aktorki, bo to dzięki niej pośrednio mam jedzenie potzrebne do życia), ale rzeczywistość to rzeczywistość. Jest gówniana, i dlatego każdy z nas z pojedyncza nie może się jej poddać. Nie jesteśmy niewolnikami, którzy mają się poświęcać w przegranych przez nieudolny system sprawach.
Co więcej, jako osoba, która zmieniła bardzo mało cenioną, źle opłacaną i niesamowicie ciężką pracę nauczyciela na lepszą (chociaż było to duże ryzyko i kosztowało mnie naprawdę wiele czasu i wysiłku), mogę tylko powiedzieć że, tak, WARTO PODĄRZAĆ ZA MARZENIAMI. Trzeba być tylko świadom, że to niekoniecznie będzie proste i zawsze będzie mieć swoją cenę (najczęściej potrzebny czas). No i mieć jakiś plan awaryjny.
No i jeszcze, ktoś może się zapytać, a co z tymi jakże niesamowicie potrzebnymi, a ciężkimi i źle opłacanymi zawodami? Je też ktoś musi wykonywać, są często nawet bardziej istotne od tych rewelacyjnie opłacanych. No to uważam, że z takich zawodów należy uciekać gdzie pieprz rośnie, jak najdalej, jak najszybciej i masowo. A czemu? Bo inaczej się nic nie zmieni. Uważam, ze np.: nauczyciele i pielęgniarki powinni naprawdę masowo odchodzić ze swoich zawodów. Najlepiej tak, aby odpowiedzialni dostali po dups***. A szczególnie teraz jest na to nienajgorszy czas.
Świetne słowa. Powinny być w standardzie wypowiadane każdemu. Żadna kobieta jaką poznałem w PL nie mogła ich znać i myślę że raczej nie chciały by ich znać ;)
a ja się z kolesiem w zupełności NIE ZGADZAM. Tak, nie jestem wyjątkowa, ale dla mnie osobiście moje życie ma być wyjątkowe. Dlatego muszę walczyć o to by nie wykonywać gównopracy (tak, każda praca jest ważna, a dodatkowo np.: moim zdaniem taka ekspedientka w sklepie powinna być zdecydowanie bardziej szanowana od nawet najbardziej cenionej aktorki, bo to dzięki niej pośrednio mam jedzenie potzrebne do życia), ale rzeczywistość to rzeczywistość. Jest gówniana, i dlatego każdy z nas z pojedyncza nie może się jej poddać. Nie jesteśmy niewolnikami, którzy mają się poświęcać w przegranych przez nieudolny system sprawach.
Co więcej, jako osoba, która zmieniła bardzo mało cenioną, źle opłacaną i niesamowicie ciężką pracę nauczyciela na lepszą (chociaż było to duże ryzyko i kosztowało mnie naprawdę wiele czasu i wysiłku), mogę tylko powiedzieć że, tak, WARTO PODĄRZAĆ ZA MARZENIAMI. Trzeba być tylko świadom, że to niekoniecznie będzie proste i zawsze będzie mieć swoją cenę (najczęściej potrzebny czas). No i mieć jakiś plan awaryjny.
No i jeszcze, ktoś może się zapytać, a co z tymi jakże niesamowicie potrzebnymi, a ciężkimi i źle opłacanymi zawodami? Je też ktoś musi wykonywać, są często nawet bardziej istotne od tych rewelacyjnie opłacanych. No to uważam, że z takich zawodów należy uciekać gdzie pieprz rośnie, jak najdalej, jak najszybciej i masowo. A czemu? Bo inaczej się nic nie zmieni. Uważam, ze np.: nauczyciele i pielęgniarki powinni naprawdę masowo odchodzić ze swoich zawodów. Najlepiej tak, aby odpowiedzialni dostali po dups***. A szczególnie teraz jest na to nienajgorszy czas.