Tak. I dzisiejsze dzieciaki mają tak samo w dupie opowieści boomerów o magii lat 90-tych, jak boomerzy mieli w dupie historie o tym, jak to dziadek lub ojciec samodzielnie wygrał II Wojnę Światową.
Pogodzenie się z przemijaniem oraz uświadomienie sobie, że kolejne pokolenia mają prawo żyć po swojemu, a nie wg tego, jak żyli ich rodzice i dziadkowie, "Bo kiedyś to były czasy, a teraz nie ma czasów", to chyba jedno z największych wyzwań, jakie czeka każdego z nas. Niezależnie od tego, czy nasza młodość przypadała na lata 60. czy 90.
Pamiętam, jak moja babcia zawsze powtarzała "Zapomniał wół, jak cielęciem był". Często przywołuję to sobie, kiedy widzę, jak moi rówieśnicy bredzą od rzeczy o tym, jakie to dzisiejsze dzieciaki takie rozwydrzone i niedojrzałe, a oni byli tacy sumienni i mieli głowę na karku. A potem im przypominam, jakie maniany odwalali w szkole, albo jakie "mądrości" życiowe wypowiadali.
Właśnie czytałam książkę, akcja w 1993 roku, bohaterka miala ok 50 lat. I ja nie mogłam zrozumieć ze jej rodzice pamiętali wojnę i w ogóle byli wtedy juz dorośli. Musialam to sobie rozpisać latami :-)
Tak. I dzisiejsze dzieciaki mają tak samo w dupie opowieści boomerów o magii lat 90-tych, jak boomerzy mieli w dupie historie o tym, jak to dziadek lub ojciec samodzielnie wygrał II Wojnę Światową.
Urodziłem się w połowie latach 90, ledwo je pamiętam. I aż brakuje mi słów ile musiałem unikać kryzysów jakie oferowało mi moje pokolenie.
Pogodzenie się z przemijaniem oraz uświadomienie sobie, że kolejne pokolenia mają prawo żyć po swojemu, a nie wg tego, jak żyli ich rodzice i dziadkowie, "Bo kiedyś to były czasy, a teraz nie ma czasów", to chyba jedno z największych wyzwań, jakie czeka każdego z nas. Niezależnie od tego, czy nasza młodość przypadała na lata 60. czy 90.
Pamiętam, jak moja babcia zawsze powtarzała "Zapomniał wół, jak cielęciem był". Często przywołuję to sobie, kiedy widzę, jak moi rówieśnicy bredzą od rzeczy o tym, jakie to dzisiejsze dzieciaki takie rozwydrzone i niedojrzałe, a oni byli tacy sumienni i mieli głowę na karku. A potem im przypominam, jakie maniany odwalali w szkole, albo jakie "mądrości" życiowe wypowiadali.
Właśnie czytałam książkę, akcja w 1993 roku, bohaterka miala ok 50 lat. I ja nie mogłam zrozumieć ze jej rodzice pamiętali wojnę i w ogóle byli wtedy juz dorośli. Musialam to sobie rozpisać latami :-)