W filmach z PRL nie trywializowano ludzkich zachowań. Wręcz przeciwnie. Tylko cenzura nie pozwalała na niektóre rzeczy, które za mocno krytykowały albo system albo konkretnych polityków. Aczkolwiek nie wiem, jak mogli dopuścić do emisji "Seksmisję" czy "Alternatywy 4".
Problemem dzisiejszych czasów jest nastawienie na szybki zysk. Nad jakością trzeba popracować, to zajmuje czas i kosztuje pieniądze. A zwrócić się może po latach. Może, ale nie musi. Także jest pełno głupich komedyjek czy płytkich filmów, takich lekkich, łatwych i przyjemnych, bo to szybki zysk i można taki w miarę szybko zrobić. Tylko że to będzie raczej krótkotrwały zysk i zaraz znowu trzeba wymyślać coś nowego. Tyle że wg tego samego oklepanego schematu, co zaczyna się nudzić, więc znowu trzeba zrobić coś nowego, co w sumie będzie tym samym, co stare, tylko inaczej opakowane. I tak w kółko.
Dopiero jak jakiś reżyser wyrobi sobie nazwisko, jak np. Smarzowski, to pozwala mu się na więcej inwencji, bo wiadomo, że jego nazwisko się sprzeda.
Zapoznaj sie z PRLowiskim kinem, bo trywializacji ludzkich zachowań tam nie było. Na początek polecam "Kanał" i "Bazę ludzi umarłych".
Nieprzemijającą wartością polskiego kina lat 90-tych były cycki Renaty Dancewicz. Amen!
@koszmarek66
Skoro były, to jednak przemijająca wartość - niestety...
W filmach z PRL nie trywializowano ludzkich zachowań. Wręcz przeciwnie. Tylko cenzura nie pozwalała na niektóre rzeczy, które za mocno krytykowały albo system albo konkretnych polityków. Aczkolwiek nie wiem, jak mogli dopuścić do emisji "Seksmisję" czy "Alternatywy 4".
Problemem dzisiejszych czasów jest nastawienie na szybki zysk. Nad jakością trzeba popracować, to zajmuje czas i kosztuje pieniądze. A zwrócić się może po latach. Może, ale nie musi. Także jest pełno głupich komedyjek czy płytkich filmów, takich lekkich, łatwych i przyjemnych, bo to szybki zysk i można taki w miarę szybko zrobić. Tylko że to będzie raczej krótkotrwały zysk i zaraz znowu trzeba wymyślać coś nowego. Tyle że wg tego samego oklepanego schematu, co zaczyna się nudzić, więc znowu trzeba zrobić coś nowego, co w sumie będzie tym samym, co stare, tylko inaczej opakowane. I tak w kółko.
Dopiero jak jakiś reżyser wyrobi sobie nazwisko, jak np. Smarzowski, to pozwala mu się na więcej inwencji, bo wiadomo, że jego nazwisko się sprzeda.