Nie chciałbym znowu być dzieckiem. To trochę jak Matrix - niby fajnie, ale żyjesz w iluzji i nieświadomości. Dorosłość, można powiedzieć, otwiera oczy i uczy nowych doznań. Nie trzeba być już od kogoś uzależnionym, można samemu kształtować swój los. Naprawdę byście chcieli wrócić do czasów taplania się w błotku i ssania kciuka? Ja nie.
Do autora/ki: Prawda, ale zamiast ciągle o tym pisac lepiej spójrz optymistcznie i ciesz się życiem :)Już nigdy nie będziesz taka młoda jak jesteś dzisiaj ;)
akurat ja niczego nie żałuję - mam to szczęście, że czasu nie chcę cofnąć, pogodziłam się z tym, że wszystko mija. W democie zresztą nie uogólniałam bo napisałam "większość" a nie wszyscy...
Częściowo nie zgodzę się z demotem - osiągnięcie dorosłości i lata po tym są najwspanialszym okresem w życiu, problemy zaczynają się po 25-30 roku życia... a młodość po 18. roku życia jest wspaniała!
Ja zawsze chciałam być starsza niż jestem i dalej chcę. Zawsze przyszłość wydaje mi się bardziej kusząca, oferuje mi więcej wolności i niezależności. W wieku 11 lat chciałam być radosną 16latką, która może pić piwo, w wieku 16 - studentką, która sama decyduje czego chce się uczyć. Teraz marzę o niezależności finansowej, własnym mieszkaniu, własnym samochodzie. Podstawówka była taka fajowa? W życiu nie cofnęłabym się do czasów, kiedy nie mogłam jechać autobusem bez opieki osoby dorosłej, nie mogłam opuścić terenu szkoły przed końcem zajęć. Gimnazjum? Dziękuję, teraz jeśli nauczyciel krytykuje mnie za biżuterię, nie muszę jej zdejmować. Liceum - brakuje mi instytucji nieprzygotowania, ale nie zamieniłabym za nią dowodu osobistego. Dorosłość to ciężar, ale też wielki dar i to ogromnie uzależniający. Lubimy, kiedy jesteśmy chwilę chorzy i wszyscy się nami opiekują, ale nie zamienilibyśmy zdrowia na przykucie do łóżka. Dorosłość to wolność wyboru, prawo do bycia sobą, i - jak napisała moja poprzedniczka - cycki. Mówcie co chcecie, ale ja się nigdzie nie cofam.
Exotyczna - nie można usiąść na huśtawce? Ja ostatnio bujałam się na takiej dwuosobowej (typu moja-twoja:)) razem z moim chłopakiem, a w styczniu skończyłam 25 lat:)
I naprawdę mam gdzieś to, co ludzie sobie pomyślą. Co z tego, że uznają mnie za debila, jeśli w 98% nigdy więcej ich nie zobaczę?
Dla autorki demota - duży plusik. Natomiast wydaje mi się, że do dzieciństwa tęsknią przede wszystkimi ludzie, którzy utracili tzw. "wewnętrzne dziecko". Nie potrafią się już cieszyć drobnymi rzeczami, priorytetem jest dla nich kupienie nowych wycieraczek do samochodu, zamiast na przykład zrobienie czegoś bezinteresownie miłego dla bliskiej osoby (porównywane z dziecięcą laurką). Oczywiście nie neguję osób, które ciężko harują na utrzymanie, bo będąc dorosłym trzeba być odpowiedzialnym i przewidującym. Ale nie można się zatracić w materialistycznym świecie.
Ja, pomimo iż przeżyłam już ćwierć wieku i pracuję, to nadal uwielbiam się śmiać, wygłupiać, żartować, huśtać się na huśtawkach i jeździć na sankach.
I dzięki temu wcale nie tęsknię za dzieciństwem:)
OdpowiedzKomentuj obrazkiem
Zmodyfikowano
1 raz.
Ostatnia modyfikacja:
3 marca 2011 o 13:06
Dlaczego twierdzisz że to jedyne marzenie którego sie żałuje? A Kevina to nie oglądałeś? Jak rodzinka mu wypierdzieliła? To też są poważne sprawy! Nie no ale tak na serio to wielu rzeczy się potem żałuje. A nie tylko dorosłości. Człowiekowi nie dogodzisz: jest zima- chce lato, jest lato-chce zime, jest mały-chce być dorosły, jest dorosły- chce być mały. Tak to już z nami jest ;p
Glinx11: dobree ;D
Ludzie, którzy chcieliby być na powrót dziećmi w umyśle chyba nigdy nie dorośli. Dla mnie na przykład w pewnym momęcie życia świat wybuchł możliwościami - zaczęłem dostrzegać obraz życia w wielkim wymiarze, rozmyślać. Nie oddałbym tej wolności umysłu za dziecięcą beztroskę, tym bardziej, że bez odpowiedzialności i ryzyka nie ma osiągnieć i satysfakcji. :)
Ja jakoś od zawsze sobie zdawałam sprawę z tego, że trzeba się cieszyć z dzieciństwa. Bawiłam się ile tylko mogłam, nie marzyłam o dorosłości - wręcz przeciwnie. Był czas, kiedy się nie mogłam pogodzić ze 'starzeniem' ;) Aktualnie mam prawie 17 lat, może i nie jestem już małym dzieckiem, ale dorosłą osobą też nie - dobrze mi z tym. Życie polega na kochaniu każdego etapu, gdyż są one inne, doświadczają nas i każdy ma w sobie piękno. Nie trzeba być przedszkolakiem, aby codziennie się zachwycać światem.
Dziś, będąc dorosłym, nie zamieniłbym wolności, niezależności i swobody, jaką daje mi samodzielność pomimo wszystkich szarych stron życia, na upokorzenie bycia bezradnym niewolnikiem rodzicielskiej tyranii i lekceważenia ze strony "dorosłego otoczenia". Tak jak w opowieści, w której pierwsi ludzie wybrali samodzielność pomimo towarzyszącego jej bólu i znoju od bycia nażarytmi, bezwolnymi i bezmyślnymi marionetkami boga-rodzica.
Dlatego daję minus.
OdpowiedzKomentuj obrazkiem
Zmodyfikowano
3 razy.
Ostatnia modyfikacja:
3 marca 2011 o 19:23
Czemu nie mogę głosować? :(
Demot na wielki plus... dam plusa jak będę mógł!!!
Edit: dziękuję za zwrócenie mi możliwości głosowania. Plusik poleciał:)
Zmodyfikowano 2 razy. Ostatnia modyfikacja: 3 marca 2011 o 22:02
ja juz zaluje tego marzenia z dzieciństwa ;|
dla swoich rodziców zawsze będziesz dzieckiem, czasami trzeba też w to uwierzyć i jest zajebi*cie
Nie chciałbym znowu być dzieckiem. To trochę jak Matrix - niby fajnie, ale żyjesz w iluzji i nieświadomości. Dorosłość, można powiedzieć, otwiera oczy i uczy nowych doznań. Nie trzeba być już od kogoś uzależnionym, można samemu kształtować swój los. Naprawdę byście chcieli wrócić do czasów taplania się w błotku i ssania kciuka? Ja nie.
Też żałuję a mam dopiero (albo już) 23 lata ( w tym roku 24 urodziny), jak ten czas leci, odnoszę wrażenie że coraz szybciej a ja stoję w miejscu.;(
mialem taką ilustracje w podreczniku od polaka fuck yea
i właśnie dlatego będę "forever young" bo mi rodzice marudzą "ehh... Tobie fajnie bo Ty jesteś młody i nie masz problemów"
Demot jest super !
Bardzo dobre zdjęcie ; )
Byłam tam - mam podobne. Sztokcholm, GronaLund :) polecam, kolejki świetne ;)
Super demot :) Też mi się podoba ...
Jesli zalujesz to zrob cos zeby to zmienic bo czasu nie zatrzymasz .
Nikt nigdy nie jest tak naprawde dorosły - dorosłość to utopia
taa wlasnie czasu nie zatrzymasz grunt to nie zalowac nicego ;) plusik;p
Do autora/ki: Prawda, ale zamiast ciągle o tym pisac lepiej spójrz optymistcznie i ciesz się życiem :)Już nigdy nie będziesz taka młoda jak jesteś dzisiaj ;)
akurat ja niczego nie żałuję - mam to szczęście, że czasu nie chcę cofnąć, pogodziłam się z tym, że wszystko mija. W democie zresztą nie uogólniałam bo napisałam "większość" a nie wszyscy...
A nie spelnienie tego marzenia jeszcze gorzej sie zaluje...
dzieci będą minusować;)...
Częściowo nie zgodzę się z demotem - osiągnięcie dorosłości i lata po tym są najwspanialszym okresem w życiu, problemy zaczynają się po 25-30 roku życia... a młodość po 18. roku życia jest wspaniała!
no coś ty !naprawdę??
Prawda, choć dorosłość ma też wiele plusów :)
Heh, ja chciałam mieć brata... Żałuję na 100% ;]
nigdy nie chciałem być dorosły za małolata :)
Jak byłam mała chciałam nie mieć cycków, teraz tego żałuję.
Ja zawsze chciałam być starsza niż jestem i dalej chcę. Zawsze przyszłość wydaje mi się bardziej kusząca, oferuje mi więcej wolności i niezależności. W wieku 11 lat chciałam być radosną 16latką, która może pić piwo, w wieku 16 - studentką, która sama decyduje czego chce się uczyć. Teraz marzę o niezależności finansowej, własnym mieszkaniu, własnym samochodzie. Podstawówka była taka fajowa? W życiu nie cofnęłabym się do czasów, kiedy nie mogłam jechać autobusem bez opieki osoby dorosłej, nie mogłam opuścić terenu szkoły przed końcem zajęć. Gimnazjum? Dziękuję, teraz jeśli nauczyciel krytykuje mnie za biżuterię, nie muszę jej zdejmować. Liceum - brakuje mi instytucji nieprzygotowania, ale nie zamieniłabym za nią dowodu osobistego. Dorosłość to ciężar, ale też wielki dar i to ogromnie uzależniający. Lubimy, kiedy jesteśmy chwilę chorzy i wszyscy się nami opiekują, ale nie zamienilibyśmy zdrowia na przykucie do łóżka. Dorosłość to wolność wyboru, prawo do bycia sobą, i - jak napisała moja poprzedniczka - cycki. Mówcie co chcecie, ale ja się nigdzie nie cofam.
Exotyczna - nie można usiąść na huśtawce? Ja ostatnio bujałam się na takiej dwuosobowej (typu moja-twoja:)) razem z moim chłopakiem, a w styczniu skończyłam 25 lat:)
I naprawdę mam gdzieś to, co ludzie sobie pomyślą. Co z tego, że uznają mnie za debila, jeśli w 98% nigdy więcej ich nie zobaczę?
Dla autorki demota - duży plusik. Natomiast wydaje mi się, że do dzieciństwa tęsknią przede wszystkimi ludzie, którzy utracili tzw. "wewnętrzne dziecko". Nie potrafią się już cieszyć drobnymi rzeczami, priorytetem jest dla nich kupienie nowych wycieraczek do samochodu, zamiast na przykład zrobienie czegoś bezinteresownie miłego dla bliskiej osoby (porównywane z dziecięcą laurką). Oczywiście nie neguję osób, które ciężko harują na utrzymanie, bo będąc dorosłym trzeba być odpowiedzialnym i przewidującym. Ale nie można się zatracić w materialistycznym świecie.
Ja, pomimo iż przeżyłam już ćwierć wieku i pracuję, to nadal uwielbiam się śmiać, wygłupiać, żartować, huśtać się na huśtawkach i jeździć na sankach.
I dzięki temu wcale nie tęsknię za dzieciństwem:)
Zmodyfikowano 1 raz. Ostatnia modyfikacja: 3 marca 2011 o 13:06
moj pomysl ubrany w inne slowa dostal sie na glowna :)
Dlaczego twierdzisz że to jedyne marzenie którego sie żałuje? A Kevina to nie oglądałeś? Jak rodzinka mu wypierdzieliła? To też są poważne sprawy! Nie no ale tak na serio to wielu rzeczy się potem żałuje. A nie tylko dorosłości. Człowiekowi nie dogodzisz: jest zima- chce lato, jest lato-chce zime, jest mały-chce być dorosły, jest dorosły- chce być mały. Tak to już z nami jest ;p
Glinx11: dobree ;D
Też tak powiedziałam koleżance. I mnie wyśmiała...:(
oo byłam tam ! ;d xdd
Ludzie, którzy chcieliby być na powrót dziećmi w umyśle chyba nigdy nie dorośli. Dla mnie na przykład w pewnym momęcie życia świat wybuchł możliwościami - zaczęłem dostrzegać obraz życia w wielkim wymiarze, rozmyślać. Nie oddałbym tej wolności umysłu za dziecięcą beztroskę, tym bardziej, że bez odpowiedzialności i ryzyka nie ma osiągnieć i satysfakcji. :)
Ja jakoś od zawsze sobie zdawałam sprawę z tego, że trzeba się cieszyć z dzieciństwa. Bawiłam się ile tylko mogłam, nie marzyłam o dorosłości - wręcz przeciwnie. Był czas, kiedy się nie mogłam pogodzić ze 'starzeniem' ;) Aktualnie mam prawie 17 lat, może i nie jestem już małym dzieckiem, ale dorosłą osobą też nie - dobrze mi z tym. Życie polega na kochaniu każdego etapu, gdyż są one inne, doświadczają nas i każdy ma w sobie piękno. Nie trzeba być przedszkolakiem, aby codziennie się zachwycać światem.
Dziś, będąc dorosłym, nie zamieniłbym wolności, niezależności i swobody, jaką daje mi samodzielność pomimo wszystkich szarych stron życia, na upokorzenie bycia bezradnym niewolnikiem rodzicielskiej tyranii i lekceważenia ze strony "dorosłego otoczenia". Tak jak w opowieści, w której pierwsi ludzie wybrali samodzielność pomimo towarzyszącego jej bólu i znoju od bycia nażarytmi, bezwolnymi i bezmyślnymi marionetkami boga-rodzica.
Dlatego daję minus.
Zmodyfikowano 3 razy. Ostatnia modyfikacja: 3 marca 2011 o 19:23
mi się to marzenie jeszcze nie spełniło a już niedługo trzydziecha stuknie