Dałem "mocne", za ogólną wizję i przesłanie. Ale, choć ludzi ambitnych nie darzę przesadną sympatią (dlaczego, o tym później) muszę jednak wziąć ich w obronę. Są otóż tacy, co potrafią mieć ambicje "zdrowe", w przeciwieństwie do ambicji chorych. A drugi podział, to metody zaspokajania tychże ambicji - tu też są zarówno zdrowe, jak i "niezdrowe" sposoby. Mamy więc, tak sobie myślę, cztery możliwości człowieka ambitnego. Typ wybitnie głupi, czyli głupie zarówno powody ambicji, jak i metody ich osiągania. Przykłady? Ubogi drech z kamienicy, co ma ambicje być napakowany i umieć się bić, po to by nakopać kibicom drugiej popularnej drużyny piłkarskiej z jego miasta. Chore zarówno przyczyny (niedowartościowanie) jak i metody (przemoc). Następnie są typy pośrednie, gdzie albo przyczyny są podłe, albo też sposoby zaspokajania tychże ambicji. Tu się zalicza większość ludzi przesadnie ambitnych. Bo albo "po trupach do celu", intrygi, plotki, pomówienia, zdrady, szmacenie się, łamanie prawa, niszczenie własnego zdrowia itp, albo powody ambicji pokroju toksycznych rodziców, niskiej samooceny, leczenia kompleksów i to w sposób bardzo powierzchowny. Nie neguję czegoś, że ktoś się np czuje słaby, chce to zmienić, zaczyna trenować. Dobra motywacja jest dobra. Ale gdy zaczyna brać sterydy czy jak się tam ta chemia nazywa, to już jest chore. Trzeba znać wady i zalety, mieć dystans i nie dać się omamić. I we wszystkich tych sytuacjach demot jest prawdziwy, ci głupi ludzie dają się zniewolić komuś, lub czemuś, idą na zbyt duże ustępstwa i dają się manipulować, wykorzystywać, sami często tego nie widząc. Ale są też ludzie ambitni a mądrzy, co po prostu chcą polepszyć swoją sytuację, widząc że gdzieś mają braki, coś chcą zmienić. Im nie można odmawiać tej potrzeby i tej motywacji, jeśli nie dają się omamić jakiejś podłej wizji, tylko po prostu robią swoje, robią to co lubią z korzyścią dla siebie i innych, to jest to jak najbardziej ok i takich ludzi trzeba cenić, bo jest ich niewielu.
Dałem "mocne", za ogólną wizję i przesłanie. Ale, choć ludzi ambitnych nie darzę przesadną sympatią (dlaczego, o tym później) muszę jednak wziąć ich w obronę. Są otóż tacy, co potrafią mieć ambicje "zdrowe", w przeciwieństwie do ambicji chorych. A drugi podział, to metody zaspokajania tychże ambicji - tu też są zarówno zdrowe, jak i "niezdrowe" sposoby. Mamy więc, tak sobie myślę, cztery możliwości człowieka ambitnego. Typ wybitnie głupi, czyli głupie zarówno powody ambicji, jak i metody ich osiągania. Przykłady? Ubogi drech z kamienicy, co ma ambicje być napakowany i umieć się bić, po to by nakopać kibicom drugiej popularnej drużyny piłkarskiej z jego miasta. Chore zarówno przyczyny (niedowartościowanie) jak i metody (przemoc). Następnie są typy pośrednie, gdzie albo przyczyny są podłe, albo też sposoby zaspokajania tychże ambicji. Tu się zalicza większość ludzi przesadnie ambitnych. Bo albo "po trupach do celu", intrygi, plotki, pomówienia, zdrady, szmacenie się, łamanie prawa, niszczenie własnego zdrowia itp, albo powody ambicji pokroju toksycznych rodziców, niskiej samooceny, leczenia kompleksów i to w sposób bardzo powierzchowny. Nie neguję czegoś, że ktoś się np czuje słaby, chce to zmienić, zaczyna trenować. Dobra motywacja jest dobra. Ale gdy zaczyna brać sterydy czy jak się tam ta chemia nazywa, to już jest chore. Trzeba znać wady i zalety, mieć dystans i nie dać się omamić. I we wszystkich tych sytuacjach demot jest prawdziwy, ci głupi ludzie dają się zniewolić komuś, lub czemuś, idą na zbyt duże ustępstwa i dają się manipulować, wykorzystywać, sami często tego nie widząc. Ale są też ludzie ambitni a mądrzy, co po prostu chcą polepszyć swoją sytuację, widząc że gdzieś mają braki, coś chcą zmienić. Im nie można odmawiać tej potrzeby i tej motywacji, jeśli nie dają się omamić jakiejś podłej wizji, tylko po prostu robią swoje, robią to co lubią z korzyścią dla siebie i innych, to jest to jak najbardziej ok i takich ludzi trzeba cenić, bo jest ich niewielu.
Ambicja i wchodzenie ludziom w dupę to dwie różne rzeczy.